Χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα χρόνια από την ημέρα που αποκάλυψε σε ψυχολόγο και σε συγγενικό του πρόσωπο τον εφιάλτη της κακοποίησης που βίωνε επί 10 χρόνια. Έβλεπε περιπολικό και αστυνομικούς και φοβόνταν. Δεχόταν εκφοβισμό και απειλές από τον θύτη ο οποίος του κρατούσε το στόμα κλειστό υπό την απειλή ότι οι γονείς του θα καταλήξουν στη φυλακή. Ο λόγος για τον 22χρονο Ανδρέα (για ευνόητους λόγους δεν αναφερόμαστε στο πραγματικό όνομα), ο οποίος βρήκε τη δύναμη και στα 22 του χρόνια, απασφάλισε από όλα τα άσχημα συναισθήματα που το διακατείχαν, και αντιμετώπισε κατάματα τον άνθρωπο που τον κακοποιούσε από την τρυφερή ηλικία των έξι ετών. Το συγκεκριμένο τέρας καταδικάστηκε προσφάτως σε φυλάκιση 16 χρόνων.
Πάλευε με τους δαίμονες που τον είχαν κυριεύσει για πολλά χρόνια μένοντας πάντα απόμακρος από φίλους, παρέες και τον κόσμο. Καταφύγιό, το δωμάτιο του στο οποίο βρισκόταν εκεί επί ώρες. Ο 22χρονος έχοντας πλέον βρει την ψυχική δύναμη, ανοίγει νέο βιβλίο στη ζωή του προσπαθώντας να κλείσει μια από τις βαθύτερες πληγές που το χάραξε ο πρώην σύντροφός της μητέρας του, ο οποίος τον κακοποιούσε σεξουαλικά.
Ο Ανδρέας ανοίγει την καρδιά του στον «Φ» και μιλά για όλα όσα τον στοίχειωναν για πολλά χρόνια. Περιγράφει το πώς βρήκε τη δύναμη να περάσει το κατώφλι της Αστυνομικής Διεύθυνσης Λεμεσού και να προχωρήσει σε καταγγελία. Την ίδια ώρα, στέλνει το δικό του μήνυμα σε άλλα θύματα που υπάρχουν στην κοινωνία τα οποία μέχρι σήμερα δεν βρήκαν τη δύναμη να μιλήσουν.
«Μίλησα πρώτη φορά όταν ήμουν στα 18 μου και έπρεπε να καταταγώ στον στρατό. Δυστυχώς, δεν είχα τη δύναμη, δεν μπορούσα και δεν ήθελα να υπηρετήσω. Εκεί μίλησα για πρώτη φορά σε ψυχολόγο και της εκμυστηρεύτηκα το μεγάλο μυστικό που κουβαλούσα. Μου είχε πει τότε, να βρω τη δύναμη και να πάω στην Αστυνομία. Στη συνέχεια μίλησα στη θεία μου η οποία στην αρχή έπεσε από τα σύννεφα. Έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της. Αυτά έγιναν όταν ήμουν 18. Ήταν η πρώτη φορά που μίλησα για ό,τι συνέβαινε και για όσα βίωνα για 10 χρόνια».
Ο νεαρός μας αναφέρει πως μετά και την αποκάλυψη στα δύο πρόσωπα ακολούθησε τις προτροπές τους και πήγε σε συνεδρίες με ψυχολόγο ενώ στη συνέχεια μίλησε και στους γονείς του. «Όταν το είπα στη μητέρα μου στα 19, θυμάμαι πως στην αρχή είχε παγώσει, είχε ενδοιασμούς, αλλά μετά με πίστεψε. Υπήρξαν άσχημες αντιδράσεις και από τους δύο μου γονείς, που ήθελαν να τον σκοτώσουν. Μετά πήγαμε σε οικογενειακές συνεδρίες σε ψυχολόγο».
Μίλησε για πρώτη φορά στα 18 του
Χρειάστηκε να περάσουν περίπου τέσσερα χρόνια μέχρι που περί τα μέσα του περασμένου Νοεμβρίου πήρε την απόφαση να μεταβεί στην Αστυνομία και να προβεί σε καταγγελία. «Πάλευα για χρόνια, δεν είχα τη δύναμη. Σκεφτόμουν πως δεν θα με πιστέψουν αλλά και πώς θα προχωρήσει η υπόθεση όταν θα έκαναν την καταγγελία. Έβλεπα κάποιο περιπολικό της Αστυνομίας και σκεφτόμουν να πάω. Δεν είχα τη δύναμη, μέχρι που τη βρήκα μόνος μου. Πέρσι ενώ ήμουν με τον παππού μου του είπα, “πάρε με τώρα στην Αστυνομία”. Ήθελα να τιμωρηθεί για εκείνα που μου έκανε».
Όπως μας αναφέρει, πέρασε το κατώφλι της Αστυνομικής Διεύθυνσης Λεμεσού και εκεί μίλησε στους αστυνομικούς. «Ήταν πολύ καλοί μαζί μου, αισθάνθηκα ασφάλεια και ανακούφιση ότι τώρα ήρθε το τέλος του εφιάλτη».
Σε ερώτηση μας εάν όλο αυτό που βίωσε καθόρισε και τον σεξουαλικό του προσανατολισμό όπως αναφέρεται και στην απόφαση του Κακουργιοδικείου, ο Ανδρέας λέει πως είναι αλήθεια. «Δεν καταλάβαιναν. Έκανα και με κορίτσια παρέα, δοκίμασα να κάνω σχέσεις αλλά δε μου έβγαινε».
Κληθείς να σχολιάσει την ποινή που επιβλήθηκε στον θύτη και αν η Δικαιοσύνη στάθηκε δίπλα του τονίζει ότι, πίστευε πως θα επέβαλλαν μεγαλύτερη ποινή. «Όταν έμαθα ότι παραδέχθηκε, πραγματικά δεν το πίστευα. Νόμιζα που θα γινόντουσαν δίκες και δίκες για να αποδείξω ότι λέω την αλήθεια. Πιστεύω ότι τα 16 χρόνια φυλάκισης που του έβαλαν είναι λίγα».
Ο Ανδρέας σήμερα νιώθει ανακούφιση από όλο το μαρτύριο που έζησε και που κουβαλούσε εδώ και χρόνια, ωστόσο, ακόμη αισθάνεται ανασφάλεια να εμπιστευθεί εύκολα άλλους ανθρώπους. «Σήμερα, νιώθω πιο δυνατός, ωστόσο, είναι πολύ δύσκολο να εμπιστευτώ κάποιον άλλον άνθρωπο. Αυτό που θέλω να πω σε άλλους νεαρούς που βίωσαν ή βιώνουν ακόμη σεξουαλική κακοποίηση είναι να μιλήσουν, να καταγγείλουν, να μη φοβούνται. Να μη σκέφτονται τι θα πει ο κόσμος. Πρέπει να βρουν τη δύναμη από μόνοι τους, να σταθούν στα πόδια τους, γιατί αν δεν μπορούν να το κάνουν οι ίδιοι, δεν θα το κάνει κανένας άλλος».
«Μου έλεγε ότι θα έμενα χωρίς γονείς, θα κατέληγα σε ορφανοτροφείο»
Όλα αυτά τα χρόνια για τον Ανδρέα ήταν πραγματικά ένας ατελείωτος εφιάλτης. Πέραν από τη σεξουαλική κακοποίηση που δέχονταν από τον θύτη, είχε να αντιμετωπίσει και τις απειλές του έτσι ώστε να μη μιλήσει. «Στην αρχή όταν ήμουν πιο μικρός δεν αντιλαμβανόμουν τι ακριβώς συμβαίνει. Μπορεί να το θεωρούσα και φυσιολογικό. Μετά από κάποια χρόνια άρχισαν και οι απειλές. Μου έλεγε ότι αν μιλούσα σε κάποιον θα έμενα χωρίς γονιούς, ορφανός, ότι θα πήγαινα σε ορφανοτροφείο. Με απειλούσε ότι οι γονείς μου θα πήγαιναν φυλακή», αναφέρει συγκινημένος.
«Κρυβόμουν στο δωμάτιό μου, δεν ήθελα να πηγαίνω σχολείο»
Οι φοβίες μαζί με τις απειλές μεγάλωναν μέρα με την ημέρα κάνοντας τον ανήλικο τότε Ανδρέα να κρατάει ορμητικά το στόμα του κλειστό. «Πάλευα με τον εφιάλτη για πολλά χρόνια. Θυμάμαι πως δεν ήθελαν να βγαίνω έξω, ήθελα να μείνω συνέχεια στο δωμάτιό μου, ήμουνα κλειστός στον εαυτό μου. Δεν ήθελα να πηγαίνω σχολείο. Ακόμη και εκεί θυμάμαι τον εαυτό μου στα διαλείμματα να έρχονται οι συμμαθητές μου σε εμένα για να με κάνουν παρέα».
Ο εφιάλτης όπως μας αναφέρει τελείωσε σε ηλικία 16 ετών όταν ο ίδιος έφηβος πλέον άρχισε να αποφεύγει τον θύτη, να προφασίζεται διάφορες δικαιολογίες έτσι ώστε να μην πηγαίνει στο σπίτι του. «Δεν ήθελα να τον ξαναδώ. Δεν θα ξεχάσω που μυριζόμουν τα ρούχα της μαμά μου και της έλεγα, “πάλε ήσουν με αυτόν”. Μόνο από την οσμή του, μου ερχόταν αναγούλα και όλα αυτά χωρίς να ξέρει η ίδια τι συνέβαινε».
Ερωτηθείς είχε την εντύπωση ή νόμιζε ότι όλο αυτό που συνέβαινε ήταν κάτι το φυσιολογικό. Ο Ανδρέας μας περιγράφει ότι «όταν ήμουν μικρός δεν καταλάβαινα. Νόμιζα ότι όντως ήταν κάτι που συμβαίνει. Όταν μεγάλωσα, γύρω στα 10, τότε συνειδητοποίησα ότι αυτό που γινόταν δεν ήταν ούτε φυσιολογικό ούτε και σωστό. Έλεγα συνεχώς στον εαυτό μου τι κάνω; Τότε άρχισαν και οι απειλές και οι εκβιασμοί».
Στο περίμενε για δύο χρόνια για να στεγαστεί το Κέντρο Στήριξης
Για ακόμη μια φορά διαπιστώνεται πως οι ανάλογες υποδομές που έπρεπε να παρέχονται άμεσα σε τέτοιες περιπτώσεις σκαλώνουν σε χρονοβόρες και γραφειοκρατικές διαδικασίες. Αναζητήσαμε αρμόδιο φορέα ο οποίος έχει τον ρόλο στήριξης αυτών των ατόμων και όπως ενημερωθήκαμε, ο ρόλος αυτός ανατέθηκε στον Κυπριακό Σύνδεσμο Οικογενειακού Προγραμματισμού ο οποίος μέσω των υπηρεσιών του θα προσφέρει ψυχολογική στήριξη και θεραπεία σε ενήλικες που είχαν βιώσει σεξουαλική κακοποίηση ως παιδιά. Παρά το γεγονός ότι από το 2018 έχει εγκριθεί το εν λόγω κέντρο στήριξης και θεραπείας, εδώ και δύο χρόνια σκάλωσαν οι διαδικασίες λειτουργίας του λόγω στέγασής του, αφού δεν είχε εξευρεθεί χώρος για να στεγάζεται.
Μιλώντας στον «Φ», η πρόεδρος του Συμβουλίου «Φωνή», Αναστασία Παπαδοπούλου, ανέφερε πως η ίδια είχε καταθέσει πρόταση το 2018, η οποία εγκρίθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τη δημιουργία του κέντρου στήριξης ενηλίκων οι οποίοι κακοποιήθηκαν όταν ήταν παιδιά. «Αυτό το κέντρο μπήκε κάτω από την ομπρελά του υπουργείου Υγείας και ανατέθηκε το έργο στον Κυπριακό Σύνδεσμο Οικογενειακού Προγραμματικού ο οποίος θα προσφέρει διάφορες υπηρεσίες για αυτές τις περιπτώσεις. Ωστόσο, εδώ και δύο χρόνια έχουν κολλήσει οι διαδικασίες στην εξεύρεση χώρου όπου θα στεγάζεται το συγκεκριμένο κέντρο».
Στο κέντρο παραχωρήθηκε η πρώην κατοικία του Βάσου Λυσσαρίδη, ωστόσο, λόγω επιδιορθώσεων που χρειάζονται να γίνουν, σήμερα το θέμα βρίσκεται στα Δημόσια Έργα όπου μελετώνται οι διαδικασίες. Άξιο αναφοράς είναι πως μόλις προχθές (Πέμπτη 03/03) με απόφασή του το Υπουργικό ενέκρινε την παραχώρηση της συγκεκριμένης κατοικίας στον Σύνδεσμο Οικογενειακού Προγραμματισμού, για σκοπούς στέγασης και λειτουργίας του συγκεκριμένου κέντρου στήριξης.
Επικοινωνήσαμε με τον εν λόγω Σύνδεσμο και όπως μας αναφέρθηκε εδώ και τρεις μήνες παρέχει υπηρεσίες ψυχολογικής υποστήριξης σε δικό του χώρο τον οποίο ενοικιάζει. «Αυτή τη στιγμή είμαστε σε αναμονή έτσι ώστε να μας παρέχει το Κράτος την κτηριακή υποδομή για να στεγαστούμε. Επειδή ίσως πάρει χρόνο αυτό, από τον περασμένο Δεκέμβριο ξεκινήσαμε με δύο ψυχολόγους να προσφέρουμε υπηρεσίες ψυχολογικής στήριξης».
Οι υπηρεσίες στήριξης και θεραπείας που θα προσφέρονται από το κέντρο περιλαμβάνουν, ψυχολογική στήριξη και θεραπεία, αξιολόγηση, κοινωνική στήριξη, συμβουλευτική σε θέματα σεξουαλικής ή και αναπαραγωγικής υγείας και νομική συμβουλευτική. Στο Κέντρο θα απασχολούνται ένας λειτουργός πρόληψης (ψυχολόγος), κλινικός συντονιστής στήριξης και θεραπείας (κλινικός ψυχολόγος), δύο κλινικοί ψυχολόγοι, ένας κοινωνικός λειτουργός, ένας νοσηλευτής και ένας νομικός σύμβουλος.
