ΕΙΝΑΙ (αξιο)περίεργη η επιμονή των αυτοκαλούμενων συνετορεαλιστών της Νήσου να εφαρμόζουν την ίδια τακτική με τα ίδια «επιχειρήματα»:
– Να επιδιώξουμε (ακόμη και γονατιστοί) συνομιλίες για να σταματήσει τις προκλήσεις η Τουρκία στη στεριά και στη θάλασσα της Κύπρου.
– Και γιατί όχι το ανάποδο; Δηλαδή, τι θα πετύχουμε στις συνομιλίες, ενώ η Τουρκία συνεχίζει τις προκλήσεις της; Με βάση την προηγούμενη εμπειρία μας, δεν έπρεπε να έχουμε μάθει ότι κάθε φορά που προσήλθαμε σε συνομιλίες -το α’ πληθυντικό για λόγους… συμπαράστασης- ερμηνευόταν από την Τουρκία σαν απόφαση ότι χωνέψαμε τις απαιτήσεις της και… πάμε για αποδοχή των επομένων.
Επειδή, λοιπόν, είναι -εξαρχής- τόσο εύθραυστο το «επιχείρημα», χωρίς καθυστέρηση… σερβίρεται το χιλιοειπωμένο:
– Ναι, αλλά θα εκθέσουμε την Τουρκία διεθνώς.
Ως να μη γνωρίζουμε πως: Τη διεθνή κοινή γνώμη, όπως και το Διεθνές Δίκαιο, οι Σουλτάνοι της Ανατολίας τα έχουν γραμμένα στα παλαιότερα -και στα νεότερα- κατοχικά και γενοκτονικά υποδήματά τους, αρκεί να ροκανίζεται ο χρόνος.
Κάπου εδώ, αντιδρώντας οι… συνετορεαλιστές προκαλούν, κιόλας:
– Και τι εισηγείστε;
– Πολύ αργά μάς ζητήθηκε η γνώμη μας, παρόλον ότι την εκφράσαμε τόσες και τόσες φορές, και -ήδη- εισήλθαμε σε μη αναστρέψιμη περίοδο.
Λοιπόν:
Με την ίδια τακτική και την ίδια… επιχειρηματολογία μάς σύρατε σε αποδοχή όλων των απαράδεκτων τουρκικών όρων και απαιτήσεων -απρόσμενων… δώρων, χωρίς ίχνος κάποιου αντίδωρου- με ακατάσχετες υποχωρήσεις και ακατανόητες… ουρές πολιτικών και άλλων (αν)ισοτήτων που μετατρέπουν το 82% και το 18% σε 50% – 50%. Χωρίς, καν, (περί)σκεψη να πουν μια φορά -έστω μια φορά:
– Ως εδώ!