Το ψεύτικο και το αληθινό. Το γνήσιο και το κίβδηλο, το πραγματικό και το εικονικό. Στην εποχή που ζούμε εναπόκειται στον καθένα η εξακρίβωση της αλήθειας από το ψέμα, αν φυσικά θέλουμε να αποφύγουμε τη λογική πλάνη. Δυστυχώς ο ολοένα και μεγαλύτερος έλεγχος της πληροφόρησης καθιστά τη διερεύνηση και κατ’ επέκταση την εξακρίβωση της αλήθειας πολύ δύσκολη. Καθημερινά βλέπουν το φως της δημοσιότητας ειδήσεις που ενώ φαντάζουν αληθείς στο βάθος κρύβουν μια τεράστια σκευωρία, εξυπηρετώντας παντός είδους σκοπιμότητες. Στηριζόμενες σε φιλοσοφική και εξειδικευμένη ορολογία και επενδύοντας στην άγνοια του πλήθους καθιστούν σχεδόν αδύνατη τη διάκριση του ψεύδους από την αλήθεια, με αποτέλεσμα να βρίσκουν έρεισμα στη μάζα του λαού. Οτιδήποτε έμοιαζε κάποτε οριστικά και αναντίρρητα αληθινό, τώρα μοιάζει ύποπτο και ψευδές. Και το αντίστροφο. Πολλές φορές το ψεύδος προέρχεται από επίσημα χείλη, κυβερνητικές πηγές του κράτους. Από αξιωματούχους που σκοπό έχουν το ατομικό συμφέρον, των ιδίων ή της παράταξής τους ή ακόμη και της χώρας τους σε βάρος του γενικού συμφέροντος. Με τα τεχνολογικά μέσα που διαθέτει σήμερα η ανθρωπότητα (διαδίκτυο) το φαινόμενο γίνεται ολοένα και πιο έντονο και η χειραγώγηση της κοινής γνώμης ευκολότερη.
Η αντίθετη άποψη σιγά-σιγά εξανεμίζεται κι ακόμη χειρότερα τείνει να ποινικοποιηθεί. Η επιλογή είναι μία και κατευθυνόμενη. Η ελευθερία της άποψης έπαψε και μαζί της ασφαλώς η κριτική σκέψη. Αυτός είναι ο κόσμος μας και η νέα τάξη πραγμάτων, που όπως έλεγε και ο αείμνηστος Τζίμης Πανούσης, σ’ αυτή την κοινωνία τα πράγματα θα είμαστε εμείς. Ό,τι δεν συνάδει με την επίσημη πολιτική γραμμή αποτελεί παραπληροφόρηση, δέχεται έντονη κριτική και ακυρώνεται…
Αυτή η έλλειψη μιας σταθερής, αγκυροβολημένης «αλήθειας», μας κάνει να την επιζητούμε ακόμα περισσότερο, όσοι βέβαια την έχουν ανάγκη. Οι θέσεις μας (ιδεολογικές, πολιτικές, κοινωνικές, φιλοσοφικές) έχουν μπει κι αυτές σε μια διαδικασία δοκιμασίας, μπολιασμένες με μια αντίληψη γνωστικισμού, σύμφωνα με την οποία διαισθανόμαστε διαρκώς ότι μας εξαπατούν και μας λένε ψέματα. Υπάρχει όμως κάπου κρυμμένη η «πραγματική αλήθεια»; Αυτό που τελικά λείπει από το διαδίκτυο δεν είναι τόσο η «αλήθεια», αλλά η εμπιστοσύνη. Η αίσθηση ότι οι άνθρωποι και τα πράγματα που συναντάμε online είναι αυτό που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν.
Και πού καταλήγουμε ύστερα από όλες αυτές τις δυσοίωνες διαπιστώσεις; Ότι, χρόνια ανάπτυξης με βάση αμφιλεγόμενες μετρήσεις, δημιουργίας συστημάτων χειραγώγησης πληροφοριών και μη διευθετημένης αγοράς στις πλατφόρμες, έχουν δημιουργήσει ένα περιβάλλον στο οποίο φαίνεται πιο λογικό να είσαι ψεύτικος – να είσαι δηλαδή ανειλικρινής και κυνικός, να ψεύδεσαι και να κλέβεις, να παραμορφώνεις και να διαστρεβλώνεις – παρά να εμφανίζεσαι ειλικρινής και αληθινός.
Αυτός είναι ο κόσμος που ονειρευόμαστε;
Το “καλό” παράδειγμα των κυβερνώντων και ο διχασμός
Αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας όσον αφορά τα διατάγματα ελέω αντιμετώπισης υγειονομικής κρίσης και δη εμβολιασμού στην κατά τα άλλα δημοκρατία αποτελεί αδίστακτη μορφή διάκρισης, διασπάθισης δημοσίου χρήματος και κακοδιαχείρισης. Θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, την οικονομία και γενικότερα τη βιωσιμότητα των πολιτών, ενώ ο διχασμός που έχει καλλιεργηθεί είναι ασύλληπτος για το εν λόγω αντικείμενο στις μέρες μας. Ανεξάρτητα από την απόφαση του καθενός, τον τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης μέσα από τα όσα ακούει ή διερευνά για την εν λόγω κρίση, εδώ αντιμετωπίζουμε ένα τεράστιο θέμα ψυχολογικού εκφοβισμού με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον διχασμό των πολιτών. Είναι αδιανόητο σε μια τέτοια κρίση όπου οι ανάγκες για την υγεία είναι υπέρ του δέοντος αυξημένες, για νοσοκομειακές αίθουσες, κλίνες, εργατικό δυναμικό, αναλώσιμα κ.λπ., το χρήμα να ρέει άφθονο για επιδοτήσεις διακοπών (με κριτήριο τον εμβολιασμό και ανεξάρτητου οικονομικού εκτοπίσματος), διαφημιστικές εκστρατείες, δωροδοκίες και μάλιστα από το ίδιο το κράτος. Αυτό είναι το «καλό» παράδειγμα; Όταν μόνο για χορηγίες διακοπών εμβολιασμένων, οι οποίοι πλησιάζουν σύμφωνα με τα λεγόμενα του Υπουργείου Υγείας, περίπου το 75% -μετά βέβαια κι από την αδίστακτη πολιτική του εξαναγκασμού- σπαταλούνται εκατομμύρια ευρώ, ενώ αντίθετα για τους ανεμβολίαστους απαιτείται τεστ το οποίο καλούνται να πληρώνουν από την τσέπη τους για το FreePass, που θα τους εξασφαλίσει το αυτονόητο δικαίωμα στην εργασία και της ελευθερίας, τότε, πρόκειται περί σκανδαλώδους διάκρισης και μάλιστα δυσανάλογης των αγαθών της σύγκρισης, τη στιγμή μάλιστα που η διαφάνεια παραμένει σκοτεινή και η σχέση οφέλους-κινδύνου φαίνεται προβληματική. Αυτή είναι δημοκρατία, που θέλουμε; Φυσικά, η αναφορά δεν αφορά μόνο τους κυβερνώντες, αλλά και την αντιπολίτευση που παρακολουθεί ως θεατής τα τεκταινόμενα.
