Οι συνθήκες που όλοι βιώνουμε τις τελευταίες βδομάδες και που σίγουρα θα συνεχίσουμε να βιώνουμε για αρκετό καιρό, έστω και διαφοροποιημένες, είναι αναμφίβολα πρωτόγνωρες. Κυριολεκτικά πρωτόγνωρες, μια και στη βιωματική μας εμπειρία, ποτέ πριν, εν καιρώ ειρήνης, δεν γνωρίσαμε τόσους περιορισμούς στην καθημερινή μας ζωή. Το γεγονός αυτό από μόνο του είναι αφενός τρομακτικό να λαμβάνει χώρα στον 21ο αιώνα, στην κορύφωση της τεχνολογικής και επιστημονικής  προόδου και στις πιο ευημερούσες κοινωνίες ανά το παγκόσμιο, ενώ αφετέρου γεννά τεράστια ερωτηματικά για την προληπτική ικανότητα των κοινωνιών μας σε φαινόμενα όπως ο Covid 19.
Η διαχείριση της πανδημίας ανά το παγκόσμιο, τηρουμένων των αναλογιών και των συνθηκών κάθε χώρας, εξακολουθεί να προβληματίζει ως προς τις πρακτικές που ακολουθούνται και την αποτελεσματικότητα τους, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα πόσο διαφορετικές είναι οι κοινωνίες και πόσο λίγο ή και καθόλου αλληλέγγυες είναι μεταξύ τους.
 Η Ευρωπαϊκή Ένωση συνεχίζει να απογοητεύει με την αναποφασιστικότητα και την αναποτελεσματικότητά της να λειτουργήσει ως ενιαία οντότητα. «Κάνετε πολύ λίγα και πολύ αργά» υπέβαλε στους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων που συμμετείχαν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 23ης Απριλίου 2020 η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Κριστίν Λαγκάρντ. Καμιά πολιτική λογική και αντίληψη δεν δικαιολογεί την επανάληψη μεθόδων και πρακτικών που αποδυναμώνουν την ΕΕ και απαξιώνουν στα μάτια των πολιτών της το κύρος και την αξιοπιστία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και μάλιστα σε καιρό πανδημίας με εκατοντάδες νεκρούς.
Παράλληλα, η πανδημία αναδεικνύει σε εντονότερο βαθμό τις προβληματικές ηγεσίες, τις δομικές αδυναμίες και τις θεσμικές ανεπάρκειες των πλουσιότερων χωρών στον κόσμο, με βασικό κριτήριο τα συστήματα υγείας και τις υποδομές κοινωνικής συνοχής. Αναμφίβολα τα συστήματα και οι υποδομές ήταν ήδη προβληματικά στην προ πανδημία περίοδο, με αποτέλεσμα η πανδημία να μεγιστοποιήσει την ήδη προϋπάρχουσα αδυναμία τους. Άλλες προτεραιότητες και διαφορετική ιεράρχηση στόχων και αξιών πρυτανεύει και το γνωρίζουμε. 
Θα οδηγήσει η πανδημία σε αναθεώρηση αυτών των στόχων και αξιών ή απλά η επιδιωκόμενη επιστροφή στην κανονικότητα περιλαμβάνει και την παραγραφή της ίδιας της πανδημίας και μαζί όλων των θεμάτων που αυτή η ίδια ανέδειξε: Αν και η πιθανότερη απάντηση είναι προβλέψιμη, εντούτοις οι συνθήκες πανδημίας και η συνεπαγόμενη διάθεση ανοχής επιβάλλουν να αναμένουμε την επιστροφή στην κανονικότητα και θα δούμε την όποια νέα ή παλαιά μέθοδο πόρευσης θα ακολουθήσουμε.
Τα ισχύοντα περιοριστικά μέτρα και η επιβεβλημένη «κοινωνική αποστασιοποίηση» αναδεικνύουν παράλληλα την ατομική μας ευθύνη στην εφαρμογή και την αποτελεσματικότητά τους. Είναι τόσο μεγάλη αυτή η ευθύνη που κανένα κατασταλτικό μέτρο δεν θα μπορούσε να την επιβάλει. Αναλαμβάνοντας λοιπόν την ατομική μας ευθύνη ως οφειλόμενη υποχρέωσή μας, συνειδητοποιούμε και τα όρια της ατομικής μας λειτουργίας. Εμείς και ο εαυτός μας, εμείς και ο άνθρωπος μας, εμείς και τα παιδιά μας, εμείς και οι γονείς μας, ο δικός μας πολύ μικρός πυρήνας, να προστατευτούμε για να ξαναβγούμε στο λυκόφως της «κανονικής» ζωής χωρίς απώλειες. 
Μια μοναδική δυνατότητα να ξαναβρεθούμε μόνοι με τον εαυτό μας, με τον πυρήνα μας, να ξανασκεφτούμε πράγματα, να ξανατοποθετηθούμε στον χώρο και στο περιβάλλον, να στοχαστούμε σχέσεις, συσχετισμούς, αξίες, εξουσίες, φθορές και αφθαρσίες. Ένα ανεξάντλητο πεδίο και εύρος θεμάτων μας επιτρέπει να αναθεωρήσουμε, να διορθώσουμε, να διερωτηθούμε, να προβληματιστούμε. 
Η πανδημία του κορωνοϊού είναι από μόνη της τρομακτική και δεν χρειάζεται να μετατρέψουμε τα περιοριστικά μέτρα σε τρομακτικά για να ζούμε σε αχρείαστο τρόμο. Κάθε αίσθημα φόβου είναι μεν δικαιολογημένο, αλλά μπορούμε να αδράξουμε την ευκαιρία αξιοποιώντας την για μια εκ βάθρων ενδοσκόπηση, για μια διαφορετική δημιουργικότητα, για να ανακαλύψουμε όσες περισσότερες αξίες χάνουμε ενδεχομένως άθελα μας στη διαδρομή μας, και για πολλά άλλα που δεν κάνουμε στην κανονικότητα. Μια επανατοποθέτηση στα πραγματικά όρια, στον χώρο, στο περιβάλλον, στην κοινωνία. Όσο και να αδημονούμε για την άρση των περιοριστικών μέτρων και την επιστροφή σε μια παρατεταμένη α-κανονικότητα, άλλο τόσο δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι απέναντι στον κορωνοϊό δεν έχουμε ούτε εμβόλιο ούτε φαρμακευτική αγωγή. Κάθε βιασύνη μας εκθέτει σε κίνδυνο επιστροφής στην πρότερη κατάσταση, με νέους φόβους και κινδύνους. 
Ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η πανδημία έχει και… τα καλά της. Συνειδητοποιήσαμε πόσο καθαρότερος είναι ο αέρας των πόλεων μας γιατί απλά χρησιμοποιούμε λιγότερο τα αυτοκίνητα μας γεγονός που γεννά πολύ απλές ιδέες για την κυκλοφορία όταν εξομαλυνθεί η κατάσταση. Γίναμε μάρτυρες του γεγονότος ότι χιλιάδες άνθρωποι υπέβαλαν ηλεκτρονικά αιτήσεις για καταβολή βοηθημάτων και αυτά καταβλήθηκαν ηλεκτρονικά κατά χιλιάδες, ενώ πριν δύο μήνες γινόντουσαν ουρές έξω από κυβερνητικά τμήματα για να γίνουν αιτήσεις και χρειαζόντουσαν βδομάδες και μήνες για να δοθούν απαντήσεις. Την ίδια ώρα εξοικειωθήκαμε με την τεχνολογία για τις αναγκαίες τραπεζικές μας συναλλαγές, αλλά και για να αγοράσουμε απαραίτητο εξοπλισμό. Μας έλειψαν άνθρωποι, στερηθήκαμε συνήθειες και καλές πρακτικές της καθημερινότητας μας, αγαπημένα μας πρόσωπα που ζουν στο εξωτερικό μάλλον θα μας πάρει καιρό να συναντηθούμε, και όλα μαζί μεγάλωσαν την αξία των ανθρώπων και τη σημασία των συμπεριφορών μας. Η ανάγκη για επαναπροσδιορισμό μας στο χώρο, η συνειδητοποίηση της αξίας του περιβάλλοντος, η σημασία της υγείας και της ασφαλούς διαβίωσης μας, αποκτούν τόση βαρύτητα που λογικά δεν μπορούμε να τα μειώσουμε στην μετά πανδημία εποχή. Δικαιολογημένα οφείλουμε να τα τιμήσουμε με τη μεγαλύτερη μας προσοχή και φροντίδα. 
Τα πιο πάνω και πολλά άλλα συμβάντα και γεγονότα της τρέχουσας περιόδου συνηγορούν ότι δεν χρειαζόμαστε απλά επανεκκίνηση αλλά επανεκκίνηση αλλιώς, δηλαδή όχι από εκεί που μείναμε πριν την πανδημία, αλλά μαθαίνοντας από τη δοκιμασία αυτή να εστιάσουμε στα θετικά και να προσαρμόσουμε τουλάχιστον τους σχεδιασμούς μας με τρόπο που θα πείθει ότι δεν πήγε στράφι και αυτή η δοκιμασία. Και σε αυτό το πεδίο η ατομική μας ευθύνη είναι και πάλι εξόχως σημαντική και μπορεί να αξιοποιηθεί για να απαιτήσουμε επιτέλους μια ουσιαστική αλλαγή. Δεν το πετύχαμε ποτέ στην ιστορική διαδρομή της κοινωνίας μας, αλλά μπορούμε ακόμη να ελπίζουμε ότι κάτι καλό μπορεί να βγει αυτή τη φορά.