Μόλις δεκατρείς μήνες έχουν περάσει από τότε που ο κορωνοϊός χτύπησε και τη δική μας πόρτα και φαίνεται όλα να μοιάζουν σαν κάτι πολύ μακρινό. Τέτοιες μέρες πέρσι, ζούσαμε περίεργες καταστάσεις, πλημμυρισμένες κυρίως με φόβο και αγωνία για το άγνωστο. Για αυτό τον αόρατο εχθρό, όπως έχει χαρακτηριστεί, που ύπουλα μπορεί να χτυπήσει τον οποιονδήποτε, ακόμα και αυτόν που πίστευε ότι είναι άτρωτος. Τέτοιες μέρες πέρσι, κάθε μέρα στις έξι το απόγευμα, χιλιάδες κόσμου, καθηλώνονταν μπροστά από την οθόνη της τηλεόρασης για να ακούσουν τους επιστήμονες που ανακοίνωναν τον αριθμό των κρουσμάτων. Άγχος για τα 18 περιστατικά της μέρας, έντονο χτυποκάρδι για τα 25, κομμένη ανάσα για τα 30 και κάτι παραπάνω, φόβος για τα 58. Ακολούθησαν τα μέτρα, το lockdown, το νοσοκομείο αναφοράς, η καραντίνα, τα κυβερνητικά σχέδια για τις επιχειρήσεις, η ανασφάλεια για την επόμενη μέρα, τόσο σε προσωπικό – υγειονομικό επίπεδο, όσο και σε εργασιακό – οικονομικό. Ζήσαμε ακριβώς ένα χρόνο πριν, στιγμές αβεβαιότητας. Ότι λεγόταν και σερβιριζόταν, το κατεβάζαμε αμάσητο. Από τρόπους διαχείρισης, από μέτρα, από προστασία, από εμβόλια…
Ανεξαρτήτως, όμως, της άποψης που έχει ο καθένας γύρω από τη νόσο COVID-19, τους τρόπους διαχείρισης της πανδημίας και το θέμα των διαγνώσεων και των εμβολιασμών, δεν μπορούμε όλοι να μη συμφωνήσουμε, τουλάχιστον σε ένα σημείο: Ότι μέσα σε αυτή την πρωτόγνωρη υγειονομική κρίση που μας άφησε και μας αφήνει δυστυχώς αρνητικές συνέπειες σε διάφορες εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας, είδαμε την ανθρωπιά. Βγάλαμε στην επιφάνεια κάθε ευαίσθητη χορδή μας και ενωθήκαμε για να βοηθήσουμε. Ο καθένας από το δικό του μετερίζι, όσο και όπως μπορούσε.
Μπορεί, λοιπόν, ο Μάρτης και ο Απρίλης του 2020 να μας φαίνονται μακρινοί, όμως, δεν είναι δυνατόν να ξεγράψουμε από τη μνήμη, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που από την πρώτη στιγμή ρίχθηκαν στη μάχη για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό, για να ανακουφίσουν ασθενείς και κυρίως να τους στηρίξουν ψυχολογικά. Βλέπετε, δεν είναι και λίγο να βρεθείς σε μια εντατική, σε ένα απομονωμένο νοσοκομείο, χωρίς να έχεις ένα αγαπημένο πρόσωπο δίπλα σου. Δεν μπορούμε να ξεγράψουμε από τη μνήμη, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που έκαναν ολόκληρες μέρες και νύχτες για να επιστρέψουν στο σπίτι και την οικογένειά τους. Αλήθεια, μπορεί κανείς να ξεγράψει τις εικόνες αυτών των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο; Τις εικόνες που κατέκλυσαν τα τηλεοπτικά δίκτυα και τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων; Είδαμε γιατρούς-μπαμπάδες, που έλειπαν εβδομάδες από το σπίτι, να βλέπουν τα παιδιά τους από το μπαλκόνι, είδαμε παιδάκια να προσπαθούν να αγγίξουν τους γονείς τους μέσα από το τζάμι μιας πόρτας, είδαμε νοσηλευτές να κάνουν βιντεοκλήση σε συγγενείς ασθενών τους για να τους φέρουν σε επαφή και να τους μιλήσουν.
Εκτός όμως από τους επαγγελματίες πρώτης γραμμής, σε αυτή την κρίση είδαμε χιλιάδες άλλους ανθρώπους να έχουν στην έγνοια τους συνανθρώπους τους. Είδαμε εκατοντάδες συμπολίτες μας να μετατρέπουν τα σπίτια τους σε μικρά εργαστήρια κατασκευής μασκών-ασπίδων για να εφοδιάσουν επαγγελματίες και να τους προστατέψουν. Και πόσα άλλα είδαμε, ακούσαμε, βιώσαμε. Πάνω απ’ όλα όμως είδαμε ανθρώπους!
Κι όσο μακρινό κι αν είναι κάτι, όποια κι αν είναι η έκβασή του, πάντα θα κρατάμε το ανθρώπινο!