Γιατί, δηλαδή, να διαφέρουν οι λόχοι των… συγγραφέων του διαδικτύου από τις κομματικές τους ηγεσίες. Κάνει όσα κάνει η Τουρκία, στην Αμμόχωστο, στην ΑΟΖ και παντού, κι ακούς τον εκπρόσωπο του μεγάλου ΑΚΕΛ να λέει: «Αυτές οι ενέργειες –που προφανώς δεν είναι πυροτεχνήματα όπως αρχικά νόμιζε η Κυβέρνηση Αναστασιάδη…». Δηλαδή, το πρόβλημα που πρέπει να αναδειχθεί είναι ότι η Κυβέρνηση αρχικά νόμιζε ότι ήταν πυροτεχνήματα. Πόση σημασία έχει αυτό μπροστά στις τουρκικές ενέργειες; Έχουν χάσει όλοι το νόημα (όλοι, είπε, όχι μόνο το ΑΚΕΛ), δεν ξέρουν τι να κάνουν, πώς να αντιδράσουν και αραδιάζουν ό,τι κατεβάσει η κούτρα τους για να δικαιολογούν την αναποτελεσματική παρουσία τους στην πολιτική σκηνή, και προπάντων, στην καταστροφική πορεία του εθνικού προβλήματος.
Δεν διαφέρουν οι «λόχοι των ηλιθίων» (Ουμπέρτο Έκο), διότι τις τελευταίες μέρες από εκείνους που νομίζουν ότι θέλουν λύση περισσότερο από όσο θέλουν οι υπόλοιποι Ελληνοκύπριοι, διαβάζω ύμνους για τον Μουσταφά Ακιντζί, επειδή βρίσκεται στη «μαύρη λίστα» των Τουρκοκυπρίων που η Τουρκία θεωρεί ανεπιθύμητους. Και το πρόβλημα δεν είναι ότι γράφουν ύμνους, ας κάνουν ό,τι θέλουν, το πρόβλημα είναι ότι για να γράψουν τους ύμνους βρίζουν όλους τους υπόλοιπους Ελληνοκύπριους -πολίτες, κυβέρνηση, κόμματα- που έχασαν την ευκαιρία να λύσουν το Κυπριακό μαζί με τον Ακιντζί. Τον πολεμήσαμε, λένε, και γι΄ αυτό δεν λύθηκε το Κυπριακό. Ένας, σίγουρα ηλίθιος, όταν αναδημοσίευσα τη λίστα των απαγορευμένων Τ/κ από την Αβρούπα, μου έστειλε και email για να με βρίσει διότι, έλεγε, πολέμησα τον Ακιντζί «με νύχια και με δόντια».
Έχουμε απέναντι μας μιαν υπερδύναμη με στρατό κατοχής στην πατρίδα μας, η οποία κάνει όσα κάνει, αχρείαστο να τα ξαναλέμε, και διάφορα τούβλα, μετά συγχωρήσεως, πιστεύουν ότι το Κυπριακό είναι άλυτο επειδή γράφουμε εμείς μια γνώμη στη γωνιά μας στην εφημερίδα ή επειδή η Κυβέρνηση νόμιζε αρχικά πως οι τουρκικές απειλές για την Αμμόχωστο ήταν πυροτεχνήματα. Δεν θέλουν να αντικρίσουν την αλήθεια. Προτιμούν να γράφουν τσιόφτες στο διαδίκτυο. Ότι, ας πούμε, είχαμε έναν αυθεντικό Κύπριο με τον οποίο θα μπορούσαμε να βρούμε λύση, αλλά τον πολεμήσαμε διότι χαλούσε τα σχέδια όσων δεν ήθελαν λύση. Και τα πιστεύουν. Ψεκασμένοι; Ξεπλυμένοι εγκέφαλοι; Ταραμένοι; Πάντως, είναι φαινόμενα μοναδικά στην ιστορία της ανθρωπότητας. Να έχουν αρπάξει εισβολείς την πατρίδα σου, να την εποικίζουν, να την αλλοιώνουν, να βγάζουν εκατομμύρια από μπίζνες στη γη σου, κι εσύ να νομίζεις πως φταίνε όσοι ονειρεύονται την ελευθερία της.
Αν θέλουμε να λέμε αλήθειες, όμως, ιδού μία: Σε αυτή τη στήλη, 7/8/15, έγραφα ότι «ένας πολιτικός όπως τον Ακιντζί θα είχε μεγάλες πιθανότητες να ψηφιστεί για πρόεδρος από την πλειοψηφία του λαού. Προπάντων, αν σ΄ ένα πραγματικά ανεξάρτητο κι ενιαίο κράτος υπάρχουν συνθήκες συνεργασιών μεταξύ ε/κ και τ/κ κομμάτων. Δημοκρατικά και χωρίς προκαταλήψεις. Αλλά, αν τον επιβάλει η δύναμη κι ο εκβιασμός του κατοχικού στρατού δεν θα είναι ποτέ αποδεκτός από τους Ελληνοκύπριους κι αυτό μπορεί είναι πηγή επανάληψης περιπετειών».
Αλλά, μετά ο Ακιντζί δοκιμάστηκε στο τραπέζι των συνομιλιών. Τι μας ζητούσε; Ό,τι και οι υπόλοιποι. Να σεβαστούμε το ότι οι Τουρκοκύπριοι «επιθυμούν συνέχιση των εγγυήσεων της Τουρκίας» και ότι «θα πρέπει να επιδειχθεί κατανόηση στα αιτήματα των Τουρκοκυπρίων για τις εγγυήσεις και τα θέματα ασφάλειας». Και για το φυσικό αέριο: «Το πιο λογικό είναι τα κοιτάσματα από το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Κύπρο με έναν ενεργειακό αγωγό να μεταφερθούν μέσω της Τουρκίας στην Ευρώπη». Λόγια του Ακιντζί όσο ήταν «πρόεδρος». Τα έλεγε συνέχεια. Και στο τραπέζι των συνομιλιών, δεν μετέφερε παρά τις προτάσεις της Άγκυρας, που αποσκοπούσαν στο να νομιμοποιήσει τον ρόλο και την αιώνια παρουσία της στην Κύπρο. Αλλά, εμείς έπρεπε να το δεχτούμε διότι ο Ακιντζί είναι καλός άνθρωπος.
Όσο υπάρχουν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, πολιτικοί ή οργανωμένοι φυσανέμηδες, καλοί άνθρωποι ή κακοί, γκρίζοι λύκοι ή γιουνάιτεντ, που δεν αντιλαμβάνονται ότι απολύτως καθοριστικό για τη συμβίωση, την ασφάλεια, τη διακυβέρνηση, την ευημερία, είναι να μην ανακατεύεται η Τουρκία στη χώρα μας, θα συνεχίσουμε να τους θεωρούμε επικίνδυνους άνοες. Το λιγότερο.
