The Wolf of Wall Street

Η αληθινή ιστορία του Τζόρνταν Μπέλφορντ, ενός δαιμόνιου αλλά και επιρρεπούς στην ξέφρενη ζωή χρηματιστή, η αστραπιαία άνοδος και η δραματική πτώση του στη Γουόλ Στριτ, καθώς και η ταραχώδης ζωή του, με τα ατελείωτα πάρτι, τις καταχρήσεις και τη διαφθορά. O Μάρτιν Σκορτσέζε αφήνει τους μανιακούς γκάνγκστερς για ένα άλλος είδος εγκληματία, αφηγούμενος την πραγματική ιστορία του Τζόρνταν Μπέλφορντ, χρηματιστή των δεκαετιών του ’80 και του ’90, ο οποίος έγινε πολυεκατομμυριούχος στα 26 του, προτού καταλήξει στη φυλακή για μια σειρά από οικονομικές απάτες. Το “The Wolf of Wall Street” δεν διαφέρει, σεναριακά τουλάχιστον, από οποιοδήποτε biopic που περιγράφει την άνοδο και την (ηχηρή) πτώση ενός αντιήρωα. Ακολουθεί κατά γράμμα την αφήγηση: Τα δύσκολα πρώτα χρόνια, η αναγνώριση, η καταξίωση, το αποκορύφωμα, οι πρώτες “ρωγμές”, η κατάρρευση. Αυτά σε ότι αφορά τη δομή. Γιατί σκηνοθετικά, εικαστικά και ερμηνευτικά δεν έχει καμία σχέση με τους… άλλους. Είναι 100% Σκορτσέζε και είναι ολοφάνερο πως ο γερο-Μάρτι το ευχαριστήθηκε εξαπολύοντας μ’ ένα υπερκινητικό, αυθάδες και ιλιγγιώδες στιλ στο κοινό ένα μπαράζ από άγριας ομορφιάς πλάνα, ήχους και διαλόγους. Αιχμή του δόρατος ο εξωφρενικά πειστικός Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, φρενήρης,ατίθασος, απειθάρχητος, ανεξέλεγκτος,  αλαζόνας, το “χρυσό κωλόπαιδο” που δεν γνωρίζει όρια, ιερά, όσια ή απαγορευμένα. Ο Λίο πραγματικά ξεφεύγει και έχασε άδικα των αδίκων το Όσκαρ από τον “φασόν” ρόλο του ασθενή με AIDS του Μάθιου ΜακΚόναχι (ο οποίος κάνει κι εδώ ένα σύντομο αλλά χαρακτηριστικό πέρασμα μαζί με… ελιές Χαλκιδικής). Μετά το νοσταλγικό αλλά παράταιρα ήπιο “Hugo” ο Σκορτσέζε βρέθηκε πάλι στα νερά του θυμίζοντας εποχές “Goodfellas” μόνο που αντί για καπαρντίνες και ημιαυτόματα έχουμε ανασηκωμένα μανίκια, δείκτες και μετοχές. Η τρίωρη διάρκεια είναι ομολογουμένως ένα ζόρι (μισή ώρα λιγότερη δεν θα έκανε διαφορά) και κάπου μετά τη μέση χωλαίνει ελαφρά, όμως είναι Μάρτι και Λίο στα καλύτερά τους. Μπείτε άφοβα στο στόμα αυτού του “Λύκου”.  Μ.Ν.