Η ιστορία θα γράψει με κατάμαυρα γράμματα πως οι κάτοικοι ενός ανάπηρου και πληγωμένου νησιού, που μάλλον δεν θα λέγεται «Κύπρος» σε κάποιες δεκαετίες, αγάπησαν τον κατακτητή τους. Τον λάτρεψαν, τον αγκάλιασαν, αξίωσαν τη νομιμοποίηση των εγκλημάτων του, απέρριψαν τους συμπατριώτες τους προς τιμήν του, χώνεψαν όλη την προπαγάνδα του, έκαναν τα ψέματά του δική τους αντίληψη, ιδεολογικοποίησαν την ήττα. Η ιστορία θα γράψει πως κάποτε, ένα νησί της Μεσογείου, ατύχησε να κατοικείται από απολογητές του φασισμού.

Κι όλα αυτά, όχι μονάχα για τον τίτλο του… θεόπνευστου άρθρου που δημοσιεύθηκε στη σελίδα 10 της «Αλήθειας», την Πέμπτη 2 Ιουλίου 2020. Όχι μονάχα για το συκοφαντικό και ανυπόφορα ψευδές «είπαν όχι στην αποχώρηση των Τούρκων στρατιωτών και τώρα τους απασχολεί πόσοι ακριβώς είναι» του έμπειρου ιδεολόγου της ήττας, που αναφέρεται στον κατοχικό στρατό, ωσάν να πρόκειται για φάρμες αιγοπροβάτων ή μάρκες στο τραπέζι μιας λέσχης κυριών.

 Όχι μονάχα για το αβάστακτα ειρωνικό «η Τουρκία δεν στέλνει στα κατεχόμενα άοπλους στρατιώτες» ή το επιεικώς… εφηβικό ερώτημα «αυτό που έχει δηλαδή σημασία είναι αν η Τουρκία έχει μεταφέρει, κουβαλήσει και άλλους Τούρκους στρατιώτες στα κατεχόμενα;».

Μα και για πολλά άλλα, που δεν κυοφορεί μονάχα ο κουρασμένος νους του ώριμου δημοσιογράφου που αρθρογραφεί ανελλιπώς και προς τιμήν του κάθε μέρα στην εφημερίδα «Αλήθεια», μα και άλλοι.

Κι άλλοι. Που συμφωνούν με το χουλιγκανίστικα ψεύτικο: «Είπατε όχι, βρε μασκαράδες, στην αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και τώρα αυτό που σας απασχολεί είναι αν οι Τούρκοι στρατιώτες στα κατεχόμενα είναι σαράντα ή σαράντα μία χιλιάδες;».

Η ιστορία θα γράψει με κατάμαυρα γράμματα πως στην τουρκοκρατούμενη Κύπρο, 18 μέρες πριν τη 46η επέτειο της τουρκικής εισβολής, ασπρομάλληδες διερωτούνταν αν το πρόβλημα είναι πως η Τουρκία μεταφέρει στην Κύπρο και άλλους Τούρκους στρατιώτες. Πως τις ώρες που γινόταν γνωστό πως το καταραμένο πλοίο της απόβασης, θα επέστρεφε στο Πέντε Μίλι για να καμαρώνουν Τούρκοι και Τουρκοκύπριοι, συκοφάντες της δημοκρατίας εξέφραζαν την άποψη πως 313.704 Κύπριοι είπαν όχι στην αποχώρηση του κατοχικού στρατού. 

Το ξαναφέρνουν για να θαυμάζουν το «πλοίο-μουσείο» που μετέφερε τότε άλλους Τούρκους στρατιώτες και να διερωτάται ο αρθρογράφος της «Αλήθειας» αν αυτό είναι το πρόβλημα. Και να επιμένει πως στις 24 Απριλίου 2004, το 76% του κυπριακού Ελληνισμού είπε όχι στην αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από τα κατεχόμενα. Και να αγνοεί γκεμπελίστικα πως το «ΟΧΙ» σε εκείνο το εγκληματικό σχέδιο ήταν όχι στη βαρβαρότητα και στη σκλαβιά. 

Όχι σε εκείνο το τουρκικής έμπνευσης σχέδιο που έγραφε αόριστα πως μέχρι το 2011 θα έμεναν στην Κύπρο 6.000 Τούρκοι στρατιώτες, για να διερωτάται ο έμπειρος δημοσιογράφος αν αυτό είναι το πρόβλημα. Όχι σε εκείνο το σχέδιο που δήλωνε ρητά ότι θα έμενε στο νησί για πάντα τουρκικός στρατός. 

Και δεκαέξι χρόνια μετά, τα ψέματα συνεχίζονται, για να «νουθετούν» στα μακρόπνοα κείμενά τους, την πλειοψηφία του κυπριακού Ελληνισμού και να κουνούν το δάκτυλο σαν αποτυχημένοι μαθουσάλες, που άπραγοι έβλεπαν το έγκλημα να συνεχίζεται. 

Τα ψέματα τέλειωσαν: «Και συ λοιπόν / στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις /από φωνή, από τροφή, από άλογο, από σπίτι / στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος: Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν».