ΤΟΣΕΣ Μεγαλο-Δευτέρες περάσαμε, επισημαίνοντας τα –διαχρονικά– μηνύματα, φέτος όμως μοιάζει βλάσφημη παραγγελιά η αναφορά της αντίθετης ανάμεσα στους γρηγορούντες και τους ραθυμούντες.
Η ετήσια… ανακωχή που συνοδεύει τα Μεγαλοβδομαδιάτικα, δεν μπορεί να κρατηθεί απόμακρη από την επικαιρότητα των εγκλείστων στα… καταφύγιά τους.
Πώς ν’ αποφευχθούν οι φετινοί συνειρμοί από τις συνήθεις αναφορές μας για τη Μεγάλη Δευτέρα; Υπενθυμίζουμε:
Με έντονο τον δασκαλίστικο πατερναλισμό:
● Την ώρα της σημαντικής αναμονής, προς δοκιμήν και αναζήτησιν, «τον δουλωθέντα μεν τω σώματι, την ψυχήν δε αδούλωτον συντηρούντα», και:
— Μακάριος ο δούλος όν ευρήσει γρηγορούντα,
σε αντίθεση με τους:
— Αναξίους ραθυμούντας…
Αυτοί που –μονίμως– δεν αντιλαμβάνονται, καν, τις συνέπειες της ραθυμίας και της αδιαφορίας τους.
Αλλά, η κρίσιμη ώρα παρήλθε. Και δεν επανέρχεται.
Για πότε, οι –καθηκόντως– γρηγορούντες μετατάχτηκαν σε ραθυμούντες; Όταν εμπιστεύτηκαν τα πόστα τους σε… μωροπάρθενους και ανεύθυνους αντικαταστάτες.
Λοιπόν, με τόσες πολλαπλές προειδοποιήσεις και ευκρινέστατους τους οιωνούς για την κρίσιμη ώρα, διπλή η υποχρέωση των γρηγορούντων: Αφενός να ξαγρυπνούν και αφετέρου να μην εμπιστευτούν τους –πάσης φύσεως– ανεύθυνους.
Επειδή:
— Εν μέσω της νυκτός δεν είναι μόνον του Αγαθού η κλήση και η διεύλεση. Είναι και του Πονηρού η ενέδρα, και των καραδοκούντων η νυκτοβασία.
Ότι: Ως συχνά συμβαίνει, την αμέλεια και ανευθυνότητα ολίγων ραθυμούντων, ακριβοπληρώνει το πλήθος των γρηγορούντων. Και, δυστυχώς, οι μωροπάρθενοι –διαχρονικά– αναπαράγονται και μεταλλάσσονται. Αμετανόητοι και ασύδοτοι.