La grande belezza

Ένας κυνικός bon viveur συγγραφέας, που μόλις έχει κλείσει τα 65 του χρόνια, κάνει μια ανέμελη ζωή ανάμεσα στους κοσμικούς κύκλους της Ρώμης, τριγυρνώντας σε ξέφρενα πάρτι και στις ολονύχτιες κραιπάλες της Αιώνιας Πόλης, και περιπλανιέται στην αγαπημένη του ιταλική πρωτεύουσα προσπαθώντας να αντιμετωπίσει το δικό του προσωπικό παρελθόν, αλλά και το δικό της. Ο Ντοστογιέφσκι είχε πει πως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο. Αυτή την ομορφιά αναζητεί ο ήρωας της πρόσφατης, αριστουργηματικής ταινίας του Πάολο Σορεντίνο: «La Grande Bellezza». Ο Τόνι Σερβίλο, ο ηθοποιός που είχε ενσαρκώσει τον πάλαι ποτέ «il divo» της ιταλικής πολιτικής ζωής (Τζούλιο Αντρεότι), αυτή τη φορά ακολουθεί τα αβέβαια βήματα του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι. Με αυτό τον τρόπο, οδηγείται στη μνημειακή, ρωμαϊκή παρακμή του «La Dolce Vita». Ωστόσο, μισό αιώνα μετά, τα σημάδια που άφησε ο χρόνος είναι περισσότερο από ευδιάκριτα: ο Τζεπ Γκαμπαρντέλα, το σύχρονο alter-ego του σκηνοθέτη Γκούιντο από το επίσης φελινικό «8 1⁄2», διάγει αισίως το μέσον της έβδομης δεκαετίας της ζωής του, ενώ η αιώνια πόλη μοιάζει παραδομένη σε μια εντελώς μπερλουσκονική φρενίτιδα. Γιορτάζει, προκειμένου να ξεχάσει τον μαρασμό της και μαζί της ο απόμαχος διανοούμενος-playboy Γκαμπαρντέλα, αλλά και η ταλαιπωρημένη γηραιά μας ήπειρος. Η κάμερα του Σορεντίνο παρακολουθεί ακατάπαυστα το χρονικό του καλλιτεχνικού και πνευματικού μαρασμού: συναισθήματα σφιγμένα σε πανάκριβα ιταλικά κοστούμια, τέχνη του εμπορίου και του σοκ, πάρτι υψηλού προφίλ, του γκροτέσκου και της επίδειξης. Ωστόσο, η ομορφιά θα εμφανιστεί αιφνιδίως στο τέλος, σε όλη της την παρθενική μεγαλοπρέπεια, καλώντας μας να επιστρέψουμε στις ρίζες: του σινεμά, του πολιτισμού, της ανθρώπινής μας υπόστασης, της αγάπης. Λ.Π.