Βασανίζουν το μυαλό τα φρικτά μαντάτα που φθάνουν από την ελληνική πρωτεύουσα για τη σωματική και ψυχική κακοποίηση που υπέστη το δωδεκάχρονο κοριτσάκι. Γεγονότα σαν κι αυτό μαχαιρώνουν τις καρδιές των ανθρώπων και δηλητηριάζουν τις ψυχές τους, σημάδι των κακών που επιφυλάσσει το μέλλον. Οι δε φρικιαστικές λεπτομέρειες και οι άθλιες δικαιολογίες, καθιστούν ακόμη πιο αποκρουστικό το έγκλημα ενώ στο βάθος η οργισμένη φωνή της συνείδησης ακούγεται να φωνάζει με αγωνία: «Aλήθεια πού πάμε;» Δεν είναι αθηναϊκό το πρόβλημα, ούτε μόνο ελληνικό. Είναι και δικό μας στην παγκόσμια κοινωνία της οποίας είμαστε μέλη. Και στο Παρίσι πρόσφατα βρέθηκε σε βαλίτσα το διαμελισμένο σώμα ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτού του είδους τα εγκλήματα είναι καινούργια. Αυτή όμως η απάντηση δεν είναι ελαφρυντικό. Το δικαίωμα ενός παιδιού να μεγαλώσει με αγάπη σε συνθήκες ασφάλειας είναι η επένδυση που η κάθε κοινωνία οφείλει στα μέλη της, γιατί έτσι διασφαλίζει το δικό της αύριο. 

Λίγο φως στο σκοτάδι ρίχνουν εκλεκτοί άνθρωποι που στέλνουν το μήνυμα για ένα κόσμο ανθρώπινο και πιο όμορφο. Τελευταίο παράδειγμα ο Έλληνας ολυμπιονίκης στο τάε κβον ντό, Αλέξανδρος Νικολαΐδης, που έχασε τη μάχη για τη ζωή αλλά μέσα από το μήνυμά του, που δημοσιοποιήθηκε από την οικογένειά του ως αγγελτήριο θανάτου, έβαλε λίγο βάλσαμο στη συλλογική πληγή. Μας θύμισε με ιδιαίτερα συγκινητικό τρόπο τι πάει να πει να παλεύεις με αξιοπρέπεια, την ώρα που οι ανθρώπινες αντοχές ξεπερνούν τα όρια. Τα λόγια του είναι παραπονεμένα αλλά και μαλαματένια μαζί, γι’ αυτό αξίζει να τα καταγράψουμε: «Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις πανανθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου. Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».

Στη σημερινή εποχή δεν είναι καθόλου δύσκολη η δημιουργία αναλώσιμων ηρώων. Εχουμε πολλούς και δεν χρειαζόμαστε άλλους. Εξάλλου, τα κοινωνικά δίκτυα φροντίζουν να φτιάχνουν δήθεν πρότυπα, που διαρκούν όσο τα τηλεοπτικά ριάλιτι. Μέσα από το μήνυμά του, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, οριοθέτησε ορισμένες από τις βασικές αξίες της ζωής: «Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα. Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε».

Τα λόγια του μοιάζουν με ακτίδες φωτός που διαπερνούν το τείχος της κατάπτωσης. Στην καταχνιά που προκαλούν τα καθημερινά μαντάτα, για παιδιά που κακοποιούνται μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, αυτού του είδους τα νέα μάς επιτρέπουν να κοιτάζουμε το αύριο με αισιοδοξία. Μέσα από το θάνατό του ο Αλέξανδρος ανέβηκε στο ψηλότερο βάθρο και μας κάλεσε να αποστραφούμε τα νοσηρά και τα ποταπά, προκειμένου να στρέψουμε το βλέμμα εκεί που αξίζει: Στα μεγάλα, τα οικουμενικά, τα αληθινά. Και με το συγκλονιστικό του μήνυμα, μάς θύμισε ποια θα πρέπει να είναι τα πραγματικά πρότυπα για όλους. Ειδικά για τα παιδιά. Τα παιδιά όλου του κόσμου. 

Ελεύθερα, 23.10.2022.