Το κλίμα στην Ελλάδα είναι βαρύ και τοξικό. Ο πόλεμος κατά της Ουκρανίας, που η εδώ ρωσική πρεσβεία συνεχώς μας … προειδοποιεί να μην τον λέμε «πόλεμο», αποκαλύπτει το πρόσωπο μια διχασμένης κοινωνίας, ακόμα και ως προς το αν θα πρέπει να είμαστε με το πλευρό του επιτιθέμενου ή του αμυνόμενου.
Ξανάγραψα εδώ για το … τάγμα των «ναι μεν, αλλά», που δήθεν συμφωνούν ότι δεν έπρεπε η Ρωσία να εισβάλει στην Ουκρανία, αλλά «και αυτή, η Ουκρανία βρε παιδί μου»… και ακολουθεί ένα ολόκληρο κατεβατό άθλιας και ρηχής παπαγαλίας.
Η τοξικότητα –και μαζί της και ο διχασμός– απλώθηκε από προχθές και γύρω από τον βιολονίστα Λεωνίδα Καβάκο. Έναν σπουδαίο, Έλληνα καλλιτέχνη, με διεθνή απήχηση και καταξίωση, ο οποίος θέλησε να δώσει μια συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, κατά του πολέμου, υπέρ της Ουκρανίας και ειδικότερα για να συγκεντρωθούν χρήματα να κτίσουμε ένα καινούργιο νοσοκομείο, μαιευτήριο στη «δικιά μας» Μαριούπολη.
Η ανεκδιήγητη άρνηση δύο μουσικών συνόλων, της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών και της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ, να μην λάβουν μέρος στην φιλανθρωπική αυτή εκδήλωση με το έωλο επιχείρημα ότι «δεν είναι δική μας δουλειά να παίρνουμε θέση υπέρ μιας ή άλλης πλευράς», φέρνει στην επιφάνεια τη διαχρονικά μεγαλύτερη πληγή αυτού του τόπου – τη διχόνοια. Ο Καβάκος, εκτός από τον ιδιαίτερο σκοπό της συναυλία, αναφέρθηκε και σε μία σημαντική πολιτική διάσταση αυτού του πολέμου, που έχει να κάνει με τον ρόλο της Τουρκίας.
«Ως ένδειξη σεβασμού στα θύματα του πολέμου στην Ουκρανία εξαιτίας της ρωσικής εισβολής, ως ελάχιστο δείγμα υποστήριξης και συμπαράστασης στον Ουκρανικό λαό που μάχεται για τα αυτονόητα, ως πράξη υψίστου συμβολισμού εναντίον στον πόλεμο που καταστρέφει τη ζωή, ως Έλληνες που δεν ξεχνούν τι συνέβη και δυστυχώς μισό αιώνα μετά εξακολουθεί να συμβαίνει στην Κύπρο, ως ένδειξη πίστης στη Δημοκρατία και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα κάνω στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών / Megaron – The Athens Concert Hall συναυλία, τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν για την ανοικοδόμηση του κατεστραμμένου μαιευτηρίου της Μαριούπολης».
Και λίγες μέρες νωρίτερα, συγκεκριμένα στις 30 Μαρτίου, έκανε μια πιο πολιτική ανάρτηση στο Facebook για τις ειρηνευτικές συνομιλίες που πραγματοποιήθηκαν στην Τουρκία, χώρα μέλος του ΝΑΤΟ που, «σε αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες–μέλη και της ΕΕ, αρνήθηκε να επιβάλλει κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας» και επίσης «υποδέχεται και προσφέρει καταφύγιο στους Ρώσους ολιγάρχες που καταφεύγουν στα εδάφη της».
Είναι η ίδια χώρα, υπογραμμίζει ο καλλιτέχνης, που πριν από μισό αιώνα εισέβαλε στην Κύπρο σκοτώνοντας, καταστρέφοντας ζωές, οικογένειες, περιουσίες και έχοντας ακόμη αγνοούμενους. «Αυτή, που μέχρι σήμερα παραμένει στην Κύπρο ως κατοχική δύναμη στο 40% του κυπριακού εδάφους με στρατιωτική δύναμη 40.000 ανδρών».
Το γεγονός ότι ο Ππρόεδρος της κατοχικής αυτής δύναμης, στην αρχή των διαπραγματεύσεων μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας προτρέπει να λάβει άμεσα τέλος η τραγωδία, «φαντάζομαι ότι στην Κύπρο δεν πρόκειται για τραγωδία…», σημειώνει με νόημα. Και εν συνεχεία, εύλογα αναρωτιέται:
«Πώς είναι δυνατόν ΝΑΤΟ και ΕΕ να επιτρέπουν σε μια χώρα και τον πρόεδρό της, που επανειλημμένα δεν σέβονται ούτε εφαρμόζουν τις αποφάσεις τους, να φιλοξενούν ειρηνευτικές συνομιλίες για οποιοδήποτε θέμα, αλλά κυρίως για ένα θέμα τόσο όμοιο με αυτό της Κύπρου στην οποία η Τουρκία παραμένει ως κατοχική δύναμη παράνομα επί τόσα χρόνια διχοτομώντας την επικράτειά της; Δεν είναι αυτό ακριβώς για το οποίο όλοι καταδικάζουμε τον Πούτιν και τη Ρωσία;
Τί είδους μήνυμα εκπέμπει στην ανθρωπότητα ένας χειρισμός σαν κι αυτόν από ΝΑΤΟ και ΕΕ, σε ότι αφορά την εδαφική ακεραιότητα των κρατών και τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Πώς είναι δυνατόν οι κυβερνήσεις της Κύπρου και της Ελλάδος να δέχονται κάτι τέτοιο και να μην αντιδρούν θυμίζοντας στον κόσμο απλά… το παρόν στην Κύπρο (αλλά και όλες τις απειλές που εκτοξεύει κατά της Ελλάδας κατά καιρούς ο Τούρκος πρόεδρος);»
Κατά τη γνώμη του Καβάκου, η σιωπηλή αποδοχή από τους συμμάχους μας (ΕΕ και ΝΑΤΟ) της Τουρκίας και του προέδρου της ως χώρας που «σέβεται» τα ανθρώπινα δικαιώματα και άρα μπορεί να φιλοξενεί διεθνείς ειρηνευτικές συνομιλίες, τι άραγε επιπτώσεις μπορεί να έχει στη συνέχεια;
Και καταλήγει με μια έντονη απορία: «Πώς είναι δυνατόν, Κύπριοι και Έλληνες (με ροπή στις μαζικές συγκεντρώσεις για δικαιώματα) να παραμένουμε σιωπηλοί;».
Χθες, προλογίζοντας τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι στην διαδικτυακή του ομιλία στη Βουλή των Ελλήνων, ο Πρόεδρος του Σώματος, Κωνσταντίνος Τασούλας, έκανε ευθεία αναφορά – υπενθύμιση ότι ένα άλλο κομμάτι του ελληνισμού, η Κύπρος, υπέστη εισβολή από την Τουρκία, και επί περίπου μισό αιώνα παραμένει υπό κατάληψη.
