* Με την πανδημία να τραβά την ανηφόρα για πολλοστή φορά, εκεί που πάλι νομίζαμε ότι την τιθασεύσαμε, στην καθημερινότητα μας ξαναήρθαν τα γνωστά: Οι εμβολιασμοί ως η μοναδική απάντηση στα όσα περνάμε δύο χρόνια σχεδόν τώρα, η ελευθερία των αρνητών να επιλέξουν τον μη εμβολιασμό, τα μπόνους του κράτους για να προωθήσει τον εμβολιασμό, η αντισυνταγματικότητα των διακρίσεων κατά των μη εμβολιασμένων και πάει λέγοντας.
Το να θεωρεί κάποιος, για τους όποιους λόγους, ορθότερο να μην βάλει εμβόλιο, το αντιλαμβάνομαι. Εννιά στις δέκα περιπτώσεις οι αιτιολογίες που προβάλλονται είναι ακατανόητες, αλλά εν πάση περιπτώσει, δέχομαι ότι είναι δικαίωμα του να υποστηρίζει ακατανόητες θεωρίες.
* Αυτό που ακόμη δεν έχω αντιληφθεί και εκτιμώ ότι είναι η πεμπτουσία του διχασμού περί τον εμβολιασμό είναι άλλο: Ποια ακριβώς είναι η ειδοποιός διαφορά της ελευθερίας του ατόμου μεταξύ της περίπτωσης του εμβολιασμού και της περίπτωσης των περιορισμών διακίνησης, ας πούμε;
Εννοώ, όλοι αυτοί οι επιστήμονες, κοινωνικοί φορείς, πολίτες που μήνες τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι είναι συνταγματικό τους δικαίωμα να μην εμβολιασθούν, γιατί δεν θεωρούσαν τέτοιο και το δικαίωμα μου να μην μπαίνω σε περιορισμό και κρατικά διατάγματα τον τελευταία ενάμιση χρόνο;
Αν οι ίδιοι κάθονταν σπίτι τους στα κατά καιρούς lockdown, αν δέχονταν να σταματήσουν να διακινούνται από τις εννέα το βράδυ, αν θεωρούσαν δεδομένη την αναγκαιότητα να ζητούν γραπτώς άδεια για να πηγαίνουν για ψώνια μόνο μια φορά ημερησίως, και όλα αυτά στα πλαίσια μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης, πώς διάολο αρνούνται σήμερα στο θέμα του εμβολιασμού την ίδια αυτή κατάσταση έκτακτης ανάγκης;
* Γιατί δηλαδή ένα διάταγμα που έκρινε ότι ο περιορισμός μας στο σπίτι ήταν θέμα ζωής και θανάτου για το σύνολο της κοινωνίας, δεν μπορεί να επαναληφθεί για το θέμα του εμβολιασμού, που ακόμη περισσότερο είναι όντως θέμα ζωής και θανάτου όπως αποδεικνύεται πλέον με τις εκατόμβες των νεκρών και των βαριά νοσούντων;
Η απάντηση, πολύ φοβάμαι, είναι μονοσήμαντη και εμπίπτει στο 90% των ακατανόητων που λέγαμε παραπάνω: Είναι αναφαίρετο δικαίωμα να επιλέγω τι εισάγω στο σώμα μου, εκτιμώ ότι το εμβόλιο θα αλλοιώσει το DNA μου, δεν μου διασφαλίζουν ότι δεν θα υποστώ παρενέργειες.
* Και επειδή τέτοια θέματα δεν είναι μαθηματικά για να υπάρχει μόνο ένα σωστό αποτέλεσμα, φρονώ ότι ήρθε ο καιρός να αναλαμβάνει καθείς το βάρος των ενεργειών του. Αντισυνταγματικό και ενάντια στα προσωπικά δεδομένα είναι τελικά ενδεχομένως το να ενεργούμε όλοι ως κοινωνία προβάτων: Κρίνει το επίσημο κράτος ότι οι ανεμβολίαστοι είναι κίνδυνος για τη δημόσια υγεία; Ας λάβει μέτρα που να αφορούν μόνο αυτούς. Εγώ που άκουσα το επίσημο κράτος και έκανα τα εμβόλια μου, γιατί να ξαναμπώ σε καραντίνα ή να περιορίζομαι στις μετακινήσεις μου;
Άντε, γιατί παράγινε το κακό με αυτή τη βολική βλακεία των προσωπικών δεδομένων και ελευθεριών.
