* Τα Λύκεια της Δημόσιας Εκπαίδευσης, μετά από πυρετώδεις ετοιμασίες και τη συμμόρφωση σε αυστηρές οδηγίες για εφαρμογή όλων των προβλεπόμενων υγειονομικών πρωτοκόλλων, ανοίγουν και πάλι σήμερα τις πύλες τους για να υποδεχθούν σε πρώτο στάδιο τους τελειόφοιτους (έστω με το σύστημα εκ περιτροπής) και κατόπιν τους μαθητές/τριες των υπολοίπων τάξεων, μετά από τη μακρά περίοδο εγκλεισμού που επέβαλε ο κορωνοϊός. Το κατά πόσο πρόκειται για τη σωστή απόφαση, για την οποία οι διαφωνίες έφθασαν στα άκρα, θα το δείξει και θα το αποδείξει σίγουρα η πράξη. Η ευχή όλων είναι όπως όλα λειτουργήσουν θετικά για το καλό ιδιαίτερα των τελειόφοιτων, οι οποίοι δίνουν το δικό τους αγώνα κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες. Στην περίπτωση, οι ευαισθησίες επιβάλλεται να συγκλίνουν στη διασφάλιση του καλύτερου δυνατού αποτελέσματος, γιατί πρόκειται για το μέλλον νέων ανθρώπων και την καταξίωση του αγώνα μιας ζωής. Χωρίς σε καμιά περίπτωση να μπαίνουν σε ρίσκο η υγεία και η ασφάλεια τους.
* Βέβαια, είναι άγνωστο μέχρι πότε ο εφιάλτης του κορωνοϊού θα πλανάται στον ορίζοντα ως μια από τις πιο τρομακτικές απειλές, στην Κύπρο και στον κόσμο. Τα σενάρια που παίζουν κινούνται από τα άκρως αισιόδοξα, που βλέπουν σύντομα το τέλος ενός ασήκωτου τρόμου, μέχρι τα πιο απαισιόδοξα, με το κύμα θανάτου να ξεσπά σε ακόμα πιο ορμητικό τσουνάμι… Το χάσμα της διαφωνίας, μεταξύ ακόμα και επιφανών επιστημόνων, με τις πιο λαμπρές περγαμηνές παγκόσμιας εμβέλειας στο ενεργητικό τους, είναι μέγα και αδιαπέραστο. Ο εχθρός είναι τόσο «αόρατος» που τον καθιστά άλλο τόσο απρόβλεπτο σε συμπεριφορές και μεταλλαγές… Στο βαθμό, βέβαια, που αποδεικνύονται βλακώδεις οι προσεγγίσεις που επιμένουν να μιλούν για κατασκευές σε εργαστήρια… που προοιωνίζουν την τεχνητή, μετά τον κορωνοϊό, τάξη πραγμάτων με όλα τα συνακόλουθα. Το πιο σίγουρο, πάντως, είναι η πρωτοφανής σύγχυση που σπέρνεται, σε βαθμό μάλιστα ψυχοπλακώματος… Ήδη, πολύς κόσμος άρχισε να επιλέγει την ασφαλή οδό της αποτοξίνωσής του από το ειδησεογραφικό μενού, που σερβίρεται καθημερινά σ’ ένα άκρως τοξικό συνδυασμό… Μπας και αποφύγει την εξάρτηση από ψυχοφάρμακα…
* Παράπλευρα, βγαίνουν και οι τοξικές διαμάχες για το ποιοι τελικά αποφασίζουν ως προς τα βήματα εξόδου από τον εγκλεισμό. Το μεγάλο ερώτημα: Τα επιτελεία των επιστημόνων (λοιμοξιολόγων, επιδημιολόγων κ.ά.) ή των πολιτικών, θα πρέπει να έχουν τον πρώτο και τελικό λόγο; Είναι γεγονός ότι ο χώρος της πολιτικής, εδώ και πολλά χρόνια, εμφανίζεται τόσο χρεωκοπημένος αλλά και άνευ ορίων εξευτελισμένος. Συμβιβάστηκε με όλα τα ασυμβίβαστα και θυσίασε αρχές και αξίες… Κράτησε μόνο και διαφύλαξε ως κόρη οφθαλμού την εγωκεντρική «αξία» της σκοπιμότητας, του βολέματος και της διαπλοκής. Στην αυθεντική της όμως εκδοχή η πολιτική, ως βασικό κύτταρο της δημοκρατίας, επιβάλλεται να είναι εναρμονισμένη με την ποιότητα και την πραγματική ενάσκηση της εξουσίας (πολιτεία, κράτος, συμπολίτευση, αντιπολίτευση). Ιδιαίτερα σε τόσο κρίσιμους καιρούς, η μεγάλη πρόκληση είναι ν’ ανεβεί επιτέλους ο πήχης, έστω σε υποφερτά επίπεδα. Σ΄ αυτή τη φάση επιστήμη και πολιτική (που κι αυτή άλλωστε δεν στερείται καθόλου επιστημοσύνης), δεν εισέρχονται στο πεδίο μιας άγονης και αχρείαστης αντιπαράθεσης, αλλά ενός γόνιμου διαλόγου και συζήτησης (έστω και με διαφορετικές θέσεις και απόψεις). Με ζητούμενο πάντα το δημόσιο συμφέρον. Δεν έλειψε ποτέ η δυνατότητα ιχνηλάτησης σωτήριων συγκλίσεων… Άλλωστε, είναι ένα από τα βασικότερα μαθήματα που μας διδάσκει η λαίλαπα του κορωνοϊού. Να είμαστε, με άλλα λόγια, ικανοί να διδασκόμαστε από τα παθήματα…
