Τρακόσια εξήντα οκτώ παιδιά, σε διάστημα ενάμιση περίπου χρόνου (από τον Ιανουάριο του 2018) κακοποιήθηκαν σεξουαλικά. Τα στοιχεία δείχνουν πως δεν διαφέρουμε από άλλες χώρες, αφού οι στατιστικές λένε πως ένα στα τέσσερα παιδιά ανά το παγκόσμιο πέφτει κάποια στιγμή θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Στατιστικά είμαστε στα πλαίσια. Ωστόσο, διαφέρουμε. Ο αριθμός αυτός, για ένα μικρό τόπο όπως η Κύπρος είναι τρομακτικός. Ζούμε σε ένα τόπο που μέχρι πρόσφατα γνωρίζαμε ο ένας τον άλλο και δεν είχαμε, αλλά ούτε και έχουμε ακόμα, τις συνθήκες των μεγαλουπόλεων που δημιουργούν τις ανάλογες νευρώσεις. Τι στο καλό μας συμβαίνει; 
 
Την ίδια περίοδο, από τις αρχές του ‘18 μέχρι και τις 30 Σεπτεμβρίου του ’19, συνελήφθησαν 224 ανήλικοι για υποθέσεις ναρκωτικών. Στατιστικά, κι αυτός ο αριθμός ενδεχομένως να εμπίπτει στα διεθνή δεδομένα. Μιλάμε όμως για ένα νησί. Με πληθυσμό όσο μια γειτονιά μιας μεγαλούπολης. Είναι αποδεκτός αυτός ο αριθμός για μια γειτονιά; Ο μικρότερος εμπλεκόμενος που συνελήφθη είναι 11 χρονών παιδί. Είναι αυτό φυσιολογικό; 
 
368 παιδιά θύματα σεξουαλικής κακοποίησης συν 224 παιδιά θύματα χρήσης ναρκωτικών. Σε ενάμιση μόνο χρόνο. Δεν θα γίνει κύριο θέμα στις ειδήσεις, δεν θα απασχολήσει κάποια σύνοδο, τα κόμματα ίσως και να μην το πάρουν χαμπάρι. Όχι πως για αυτά που παίρνουν χαμπάρι μπορούν να δώσουν λύσεις, αλλά αν μη τι άλλο να δείξουν πως έχουν κοινωνικές ευαισθησίες, πως νοιάζονται. 
 
Αστυνομικό της γειτονιάς εισάξαμε, θα εισάξουμε και κοινωνικό λειτουργό, κάναμε μονάδα για απεξάρτηση ανηλίκων, δημιουργήθηκαν δομές όπου μπορεί ένα κακοποιημένο παιδί να προσφύγει, ωστόσο οι αριθμοί αυξάνονται. Κάτι μας διαφεύγει. Κι αυτό που μας διαφεύγει είναι πως είμαστε πια μια κοινωνία που πελαγοδρομεί σαν ακυβέρνητο καράβι. Ενδεχομένως να ακούγεται κλισέ, αλλά μας λείπει ο στόχος, μας λείπει το όραμα. Δεν είναι θέμα αστυνόμευσης. Είναι θέμα παιδείας. Μια κοινωνία που γεννά ανθρώπους με τέτοια ελλείμματα ώστε να βιάζουν τα παιδιά τους, πάσχει σοβαρά. Μια κοινωνία που αφήνει τα παιδιά της χωρίς στήριγμα με αποτέλεσμα να ψάχνουν διέξοδο σε εθιστικές ουσίες, έχει η ίδια σοβαρό πρόβλημα. 
 
Οι αριθμοί δεν αποκλίνουν από τα διεθνή δεδομένα. Αποκλίνει η κλίμακα του τόπου όμως. Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά σε ένα τόσο μικρό τόπο, χωρίς να μπορούμε να το ανατρέψουμε. Αν 500 τόσα παιδιά τον χρόνο πέφτουν θύματα είτε σεξουαλικής κακοποίησης, είτε χρήσης ναρκωτικών (όχι απλά πειραματισμών) ποιο είναι το αύριο; Αν μετριόταν με οικονομικούς δείχτες, δεν θα μας ανησυχούσε αυτή η κοινωνική έκπτωση;