Με αφορμή την παράσταση «Master Class», το ΦιλGood συνάντησε τη Μαρία Ναυπλιώτου, η οποία αυτοσυστήνεται μέσα από το γνώριμο παιχνίδι μονολεκτικών ερεθισμάτων-ερωτήσεων και αυθόρμητων συνειρμικών απαντήσεων.

Αφοπλίζομαι: «Με τα θετικά πράγματα δεν αφοπλίζομαι πια. Έχω μάθει να τα καλωσορίζω και να τα απολαμβάνω κάθε στιγμή. Με αφοπλίζουν, με ακινητοποιούν σχεδόν, τα αρνητικά πράγματα. Ο φθόνος των ανθρώπων, η κακία, τα προσωπεία που κρύβουν την κακία. Παρόλο που έχω μάθει να μη με εκπλήσσουν οι άνθρωποι, ακόμα αφοπλίζομαι και ακινητοποιούμαι από τον φθόνο και την κακή βούληση».

Βασανίζομαι: «Πάρα πολύ όταν κάνουμε πρόβες για ένα ρόλο. Χάνω τον ύπνο μου, χάνω τις ισορροπίες μου. Ενώ οι πρόβες είναι ένα πολύ δημιουργικό κομμάτι της καλλιτεχνικής δημιουργίας, όταν αρχίζουν και μπαίνουν σε δύσκολες περιοχές του ρόλου, για μένα είναι πολύ-πολύ βασανιστικές. Βέβαια, το ότι βασανίζομαι στις πρόβες δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα προκύψει κάτι καλό στη σκηνή. Η επώδυνη διαδικασία των προβών σε καμία περίπτωση δεν εγγυάται πάντα ένα καλό αποτέλεσμα. Εκτός δουλειάς, με βασανίζει ή μάλλον με απασχολεί πολύ να είναι καλά οι άνθρωποι που αγαπάω».

Γεννήθηκα: «Στου Μακρυγιάννη, μια περιοχή κάτω από την Ακρόπολη, 19 Ιουνίου του ’69. Γεννήθηκα καλοκαίρι και ίσως γι’ αυτό αγαπάω πολύ αυτή την εποχή. Στου Μακρυγιάννη έζησα μέχρι που έγινα οκτώ ετών και τότε μεταφερθήκαμε στο Παλαιό Φάληρο, όπου μένω μέχρι σήμερα. Αυτό που έχω μάθει σχετικά με τη γέννησή μου είναι ότι η μητέρα μου κοιλοπονούσε δύο μέρες και δύο νύχτες μέχρι να γεννηθώ. Επίσης, όταν ήμουν μικρή νόμιζα ότι οι αστροναύτες περίμεναν να γεννηθώ για να πατήσουν στο φεγγάρι. (χαμογελάει) Παρότι ο πρώτος άνθρωπος βρέθηκε στη Σελήνη στις 21 Ιουλίου του 1969, εγώ, ως παιδί, είχα παρακούσει την ημερομηνία και νόμιζα ότι ήταν 21 Ιουνίου, δυο μέρες μετά την μέρα που γεννήθηκα. Θεωρούσα λοιπόν ότι οι αστροναύτες με περίμεναν να γεννηθώ στις 19 Ιουνίου για να πάνε στο φεγγάρι στις 21 Ιουνίου. Απίστευτο τι γεννά το μυαλό ενός μικρού παιδιού.».

Δώρο: «Για μένα δώρο μέγιστο και απόλυτο είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, οι σχέσεις που έχω χτίσει με πολύ κόπο, πολλά σκαμπανεβάσματα, πολλή αγάπη και πολλή φροντίδα. Για αυτές τις σχέσεις μου είμαι πολύ περήφανη, σε αυτές προσβλέπω, εκεί ακουμπάω, αυτές με συντροφεύουν στη ζωή. Το έτερο μεγάλο δώρο της ζωής είναι η υγεία. Χωρίς υγεία όλα είναι πολύ δύσκολα».

 

Ερωτας-Εμμονές-Ενοχές-Ευτυχία: «Όλα αυτά συνδέονται. Οδηγούν ή δεν οδηγούν στην ευτυχία μας. Οι εμμονές και οι ενοχές είναι πράγματα που μας κατατρύχουν όλους μας. Οι εντολές και οι εγγραφές –προσθέτω και άλλες λέξεις από “ε”- της παιδικής μας ηλικίας επίσης. Κι όσο πιο καλά τα διαχειρίζεται αυτά κανείς, τόσο έχει ελπίδα και τον έρωτα να συναντήσει και την ευτυχία».

Ζαχαρώνω: «Ο μπαμπάς μου ήταν chef ζαχαροπλαστικής σε ένα πολύ σπουδαίο ζαχαροπλαστείο της εποχής, το “Au Délicieux”, στο Κολωνάκι. Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα στη ζάχαρη, τις κρέμες και τις μυρωδιές που έβγαιναν από τον φούρνο και τις μαρμίτες του μπαμπά μου οπότε η ζωή μου είναι στενά συνδεδεμένη με το ρήμα “ζαχαρώνω”. (χαμογελάει) Πάντα ζαχάρωνα τα γλυκά και τις μυρωδιές τους, όπως ζαχάρωνα και τον μπαμπά μου. Το σπίτι μας ήταν πάντα γεμάτο με γλυκά. Εμείς δοκιμάζαμε πρώτοι όλες τις καινούργιες συνταγές του μπαμπά. Και εγώ, δεν μπορώ να πω, κάτι καταφέρνω με τα γλυκά, όχι βέβαια στο υψηλό επίπεδο του μπαμπά μου. Κάποτε έκανα ένα πολύ πετυχημένο γαλακτομπούρεκο, μους σοκολάτας, ένα υγρό κέικ, το οποίο μου το είχε μάθει μια Κυπρία φίλη, η Αννίτα, και για το οποίο ένας συνάδελφος χορευτής μου είχε πει “είναι το πιο σέξι κέικ που έχω φάει στη ζωή μου”».

Ήμουν: «Χορεύτρια, ήμουν πιο μαζεμένη, πιο φοβισμένη, πιο αποφασισμένη να κάνω αυτό που ήθελα. Ήμουν επίσης επαναστάτρια όταν έπρεπε, στις δικές μου μικρές επαναστάσεις. Πλέον είμαι πιο σταθερή, πιο ευτυχισμένη, πιο προβληματισμένη αλλά με καλύτερη διαχείριση των θεμάτων μου, πιο ήρεμη μέσα μου, πιο γαληνεμένη. Και είμαι ευγνώμων για ό,τι έχω στη ζωή μου».

Θυμώνω: «Με την αδικία, την κακία, τον δόλο, τον φθόνο, την άσχημη συμπεριφορά γενικώς και στην οδήγηση ειδικώς. Επίσης με θυμώνει το να με βρίζουν, να εισβάλλουν στη ζωή μου χωρίς να το έχω επιτρέψει, να μην με ακούνε, να με προδίδουν».

Ισορροπώ: «Αποδεχόμενη τον εαυτό μου, όλες τις ανεπάρκειές μου. Έτσι μόνο μπορώ να αντιληφθώ την ισορροπία, όταν αποδεχόμαστε τον εαυτό μας σε όλο του το μεγαλείο, με τα θετικά και τα αρνητικά του. Κι όταν σκέψεις φόβου και άγχους με πολιορκούν, προσπαθώ να παίρνω μια απόσταση και να πηγαίνω βήμα – βήμα. Ζω μέρα τη μέρα».

Κάλλας – «Master Class»: «Η Μαρία Κάλλας είναι η πιο τραγική φιγούρα που έχω συναντήσει μέσα από τους ρόλους που έχω παίξει. Έχω κάνει πολλούς τραγικούς και δραματικούς ρόλους, αλλά σαν το σκοτάδι της Κάλλας δεν έχω ξανασυναντήσει. Οφείλω να ομολογήσω ότι πολύ με αναστάτωσε και τρόμαξα. Επρόκειτο για έναν άνθρωπο που φαινομενικά είχε τα πάντα, όλα όσα οι συνάδελφοί της θα επιθυμούσαν κι όμως στην ουσία δεν είχε τίποτα. Η ζωή της ήταν ένα σκοτάδι, γεμάτη από την απόρριψη που βίωσε από τη μητέρα της και την αδυναμία της να εκτιμήσει τον εαυτό της στην πραγματικότητα. Αν ζούσαν στις μέρες μας οι αρχαίοι τραγικοί ποιητές, θα έκαναν σίγουρα μια τραγωδία για την Κάλλας. Μέσα από τη ζωή αυτής της γυναίκας, κατάλαβα για άλλη μία φορά ότι η ευτυχία δεν μετριέται σε τίποτα από όλα αυτά τα οποία εμείς οι κοινοί θνητοί ζηλεύουμε. Η ευτυχία -ή μάλλον η ισορροπία και η γαλήνη, τα οποία για μένα είναι συνώνυμα της ευτυχίας- κρύβεται στη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας, ώστε να μην αισθανόμαστε μόνοι μας και να μην αναζητάμε σε λάθος ανθρώπους αυτό που δεν μπορούμε να πάρουμε από αυτούς. Η Κάλλας αναζητούσε από τον Ωνάση αγάπη, τρυφερότητα, όλα αυτά που είχε ανάγκη και της έλειπαν. Μάταια. Και με τραγική κατάληξη για τη ζωή της και την τέχνη της».

Λάθη – Λιμνάζω: «Πολλά και παντού. Υπέροχα, μεγάλα και μικρά λάθη. Έχω σειρές μαργαριταριών από λάθη. (χαμογελάει) Και κάποια από αυτά μου έδωσαν τα μεγαλύτερα μαθήματα στη ζωή μου και μου επέτρεψαν να ενηλικιωθώ. Επίσης φοβάμαι πολύ μην κάνω λάθη. Όταν είναι κανείς τελειομανής -και control freak κάποιες φορές- όπως εγώ, ο φόβος μήπως κάνεις λάθος είναι τρομακτικός. Η πλάκα είναι ότι στα λάθη κρύβεται όση σοφία μπορεί να σου προσφέρει η ζωή. Μέσα από τα λάθη μας ενηλικιωνόμαστε. Χωρίς λάθη λιμνάζουμε σε καταστάσεις, τα συναισθήματα ατροφούν εντελώς. Όταν δεν επιτρέπεις να πενθήσεις, να πονέσεις, να χαρείς, όταν δεν είσαι ανοικτός σε αλλαγές, όταν θωρακίζεσαι από τα πάντα για να έχεις μια δήθεν ισορροπία και ηρεμία, αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις ενάντια στον εαυτό σου».

Μητρότητα: «Επειδή αγαπάω πάρα πολύ τα παιδιά και επειδή κάνω μια δουλειά η οποία απαιτεί πολύ μεγάλη αφοσίωση και πολύ από τον χρόνο μου, επέλεξα στη ζωή μου να μη γίνω μητέρα, γιατί, από την εμπειρία μου ως παιδί και αργότερα ως δασκάλα χορού, ξέρω ότι τα παιδιά χρειάζονται πολύ μεγάλη αφοσίωση, όλο σου τον χρόνο. Κι όταν δεν είσαι διατεθειμένος να το κάνεις αυτό, τότε είναι καλύτερα να μη γίνεις γονιός μόνο και μόνο επειδή το επιτάσσει η κοινωνία ή επειδή αυτό το μοντέλο έχεις μάθει από μικρός. Ακριβώς λοιπόν επειδή αγαπώ πολύ τα παιδιά και κατανοώ τι χρειάζονται και επειδή η προσοχή μου και το ενδιαφέρον μου ήταν στραμμένα αλλού, έτσι αποφάσισα να μην κάνω παιδιά. Από την άλλη μεριά κατάφερα να μεγαλώσω το παιδί που κρύβω μέσα μου και να ενηλικιωθώ. Οπότε με έναν τρόπο έχω μεγαλώσει παιδί».

Νυχτοπερπατώ: «Νομίζω στη ζωή μου έχω νυχτοπερπατήσει ελάχιστα. Δεν μου αρέσει τόσο η νύχτα. Και έχω ξαγρυπνήσει και έχω γλεντήσει νύχτα, αλλά είμαι πρωινός τύπος. Μου αρέσει να ξυπνάω νωρίς, μου αρέσει ο πρωινός καφές, μου αρέσει όλο αυτό το καινούργιο που φέρνει και υπόσχεται η νέα μέρα. Τη νύχτα προτιμώ να κοιμάμαι».

 

Ξυπνάω: «Συνήθως πάρα πολύ καλά, χαρούμενη, ευδιάθετη. Επίσης, ξυπνάω ανακουφισμένη που ξημέρωσε».

Όνειρα: «Ένα όνειρο που έβλεπα πολύ έντονα και συχνά, όταν ήμουν μικρή, ήταν ότι περπατούσα στους δρόμους του Μακρυγιάννη και στο Κουκάκι και όπως έφτανα στον λόφο του Φιλοπάππου ήταν σαν να έπεφτα πάνω στο βουνό και ένιωθα σαν να έπεφτα πάνω σε τοίχο αδιαπέραστο που με εμπόδιζε ουσιαστικά να φτάσω στο βουνό. Όποιον δρόμο κι αν έπαιρνα, προσέκρουα σε τοίχο, αδιέξοδο. Δεν ξέρω πώς είχε εγγραφεί αυτό στην παιδική μου ηλικία, αλλά σίγουρα δεν ήταν ευχάριστο το συναίσθημα που βίωνα όταν έβλεπα αυτό το όνειρο. Νομίζω απαλλάχθηκα από αυτό το όνειρο στα οκτώ με δέκα μου, όταν μετακομίσαμε στο Παλαιό Φάληρο. Μπορεί να έχει να κάνει και με τον ορίζοντα, καθώς από το σπίτι μας έχουμε θέα στη θάλασσα».

Παιδική ηλικία: «Όλοι λένε συνήθως τι ωραία που πέρασαν στην παιδική τους ηλικία. Εγώ είχα μια στρωτή παιδική ηλικία, αλλά μεγαλώνοντας και καταλαβαίνοντας από πού προέρχονται πολλά πράγματα που με ταλάνιζαν, συνειδητοποίησα ότι η ρίζα τους βρίσκεται εκεί, στην παιδική μου ηλικία. Ήμουν σε μια πολύ δεμένη οικογένεια –ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο αδελφός μου και εγώ. Βίωσα την αγάπη, την ανεμελιά, την ξεγνοιασιά, την ελευθερία να παίζω στους δρόμους, αλλά και δύσκολα πράγματα όμως, τα οποία τα αντιλήφθηκα ως ενήλικη. Στην παιδική μου ηλικία κρύβονταν τα πρώτα αρνητικά συναισθήματα που ένιωσα –φόβος, ζήλια, ανταγωνισμός, ανασφάλεια, παραγκωνισμός. Μικρή φοβόμουν το σκοτάδι πολύ. Είχα ανασφάλεια και φόβο αν θα τα καταφέρω στο σχολείο. Ήμουν πολύ άτακτη και συγχρόνως πειθαρχημένη. Η παιδική μας ηλικία είναι ο χάρτης όλης μας της προσωπικότητας».

Ρυτίδες: «Φαντάζομαι για κανέναν δεν είναι ευχάριστο να μεγαλώνει, όσον αφορά το κομμάτι της αναπόφευκτης φθοράς. Όμως, από την άλλη, είμαστε και τυχεροί όταν μεγαλώνουμε, γιατί αυτό σημαίνει ότι είμαστε ζωντανοί. Θυμάμαι όταν γυρίζαμε την “Αίθουσα του θρόνου”, λέει ο Ρίζος στον Αλεξανδράκη: “Αλέκο μου, γεράσαμε”. Και του απαντά ο Αλεξανδράκης: “Ευτυχώς, Νίκο μου, γιατί αλλιώς θα είχαμε πεθάνει”. Το να καταφέρουμε να μεγαλώσουμε δεν είναι αυτονόητο ούτε δεδομένο. Αυτό που εύχομαι στον εαυτό μου είναι να μεγαλώνω όμορφα, με τους ανθρώπους που αγαπάω γύρω μου. Θέλω να είμαι πρωτίστως υγιής. Αλλά δεν θα κρύψω ότι επίσης θέλω να είμαι όμορφη, να χαίρομαι την εικόνα μου. Χωρίς υπερβολές φυσικά, χωρίς να γίνω κάποια άλλη».

Συμβουλή: «“Να χαίρεσαι!”».

Τζίνι: «Αν ήταν να μου πραγματοποιήσει τρεις ευχές, αυτές θα ήταν: Υγεία. Υγεία. Υγεία. Και μετά λεφτά. (γελάει) Για να μπορώ να κάνω μεγάλα ταξίδια στον κόσμο. Φέτος το Πάσχα πήγα στο Περού και στο Μάτσου Πίτσου. Συγκλονιστική εμπειρία».

Υποφέρω: «Προσπαθώ να μην υποφέρω. Έχω πενθήσει για πράγματα και ανθρώπους στη ζωή μου και ευτυχώς που το έχω επιτρέψει γιατί έτσι μπόρεσα να προχωρήσω».

Φοβάμαι: «Όσο μεγαλώνω, φοβάμαι όλο και λιγότερο νομίζω. Πια φοβάμαι τα πολύ σημαντικά, όπως την αρρώστια. Τώρα, μικρές φοβίες έχω, αλλά ξέρω ότι πρόκειται για περιπτώσεις όπου εγώ κρατώ δέσμιο τον εαυτό μου για κάποιο λόγο».

Χαλαρώνω: «Διαβάζοντας, βλέποντας ρομαντικές κομεντί, ταβανοσκοπώντας –χωρίς ενοχές πια ότι σκοτώνω τον χρόνο μου. Χαλαρώνω επίσης πολύ στη θάλασσα».

Ψέματα: «Εννοείται ότι λέω ψέματα. (γελάει) Συνήθως δεν λέω όλη την αλήθεια, όταν δεν θέλω να στενοχωρήσω κάποιον».

Ώρα να…: «… πάω να συναντήσω τους φίλους μου και να πιούμε ένα ποτό».

*«Master Class». 27-28/9 Παττίχειο Θέατρο Λεμεσού & 29-30/9, τηλ. 25377277 Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας ,τηλ. 22664028. Έναρξη 20.30.

 
 
Φιλgood, τεύχος 238.