Όταν ανακοινώθηκε περίπου πριν από έναν χρόνο η επέκταση της υποχρεωτικής Προδημοτικής Εκπαίδευσης προς τα κάτω, ούτως ώστε σταδιακά να καλύψει και τα παιδιά ηλικίας τεσσάρων ετών, δεν ήταν ορατό ότι σήμερα εμπλεκόμενοι φορείς θα έριχναν στο τραπέζι τέτοια σοβαρά ζητήματα, όπως αυτό του κινδύνου ιδιωτικοποίησης της Δημόσιας Εκπαίδευσης. 

Κι αυτό διότι, τότε ακούστηκε στα αυτιά όλων (ίσως) ως μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η οποία περιλήφθηκε στο Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας 2021-2026, για την οποία η Κύπρος θα λάβει €12,2 εκατομμύρια. Κονδύλι, όμως, που δεν θα αξιοποιηθεί για να μεγαλώσουν με νέες αίθουσες δημόσια νηπιαγωγεία, για να είναι εφικτή και η κάλυψη των αναγκών που θα προκύψουν από την ολοκληρωτική εφαρμογή της μεταρρύθμισης αυτής. Αντιθέτως, τα εν λόγω κονδύλια θα αξιοποιηθούν για επιχορήγηση των διδάκτρων σε ιδιωτικά νηπιαγωγεία, στα οποία θα καταφύγουν παιδάκια τα οποία δεν θα μπορούν να εξυπηρετηθούν από τα υφιστάμενα δημόσια σχολεία, λόγω χωρητικότητας και διαθεσιμότητας. Αφού, λοιπόν, ο ιδιωτικός τομέας θα κληθεί να συμβάλει στη μεταρρύθμιση αυτή και στην ουσία να δώσει σανίδα στο κράτος, το οποίο δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί άμεσα σε νέες αίθουσες και υποδομές σε δημόσια νηπιαγωγεία, έχει μια λογική να στηριχθεί. Και αυτό δεν είναι θέμα, για το οποίο πρέπει να ερίζουν δημόσια και ιδιωτικά νηπιαγωγεία. 

Το ζήτημα είναι επί της αρχής και της φιλοσοφίας που υπάρχει. Παιδεία και Υγεία είναι δημόσια αγαθά. Και σε αυτά έχουν δικαίωμα πρόσβασης όλοι. Άρα, και στη Δημόσια Παιδεία και κατ’ επέκταση στο Δημόσιο Σχολείο δικαίωμα πρόσβασης έχουν όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά. Εάν το επιλέξουν ή όχι για άλλους λόγους, είναι άλλο θέμα. 

Αυτό που οφείλει το κράτος να διασφαλίσει -ειδικά όταν μια απόφαση επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό- είναι την απρόσκοπτη πρόσβαση όλων των επηρεαζόμενων παιδιών τα επόμενα χρόνια στη Δημόσια Εκπαίδευση. Εάν πρέπει να λάβει αποφάσεις για προσωρινές λύσεις, να το πράξει, αλλά οφείλει ξεκάθαρα να έχει μόνιμες λύσεις σε βάθος χρόνου και συγκεκριμένους σχεδιασμούς. 

Γιατί, ανυπαρξία μόνιμων και πρακτικών λύσεων και συγκεκριμένων σχεδιασμών δεν αποκλείεται να οδηγήσει σε μονοπάτια δύσκολα και επικίνδυνα, τα οποία ενδεχομένως να θέσουν σε βάθος χρόνου εν αμφιβόλω το αγαθό της Δημόσιας Παιδείας. 

Ένας ακόμη κίνδυνος, ο οποίος ενδεχομένως προκύψει και λειτουργήσει σε βάρος όχι μόνο του Δημόσιου Σχολείου αλλά και επί συγκεκριμένων ιδιωτικών νηπιαγωγείων, είναι η δημιουργία σχολείων δύο ταχυτήτων και δη, με τις ευλογίες του ίδιου του κράτους. Υπάρχει ή δεν υπάρχει κίνδυνος κάποια νηπιαγωγεία να τρέχουν με άλλους ρυθμούς σε σχέση με άλλα; Κινδυνεύει η Δημόσια Εκπαίδευση ή όχι; Κινδυνεύει με συρρίκνωση μπροστά στο ενδεχόμενο η πλειοψηφία να επιλέγει τον ιδιωτικό τομέα; Θα μείνουμε ή όχι ξεκρέμαστοι στο μέλλον με τον αναγκαστικό σχεδιασμό που υπάρχει καθώς εάν δεν υλοποιηθεί το μέτρο, η χρηματοδότηση είναι στον αέρα! Προβληματίζει τι θα γίνει με τα παιδάκια με αναπηρίες, τα οποία χρήζουν της συνδρομής σχολικών συνοδών για να πάνε στα σχολεία τους; Γιατί, είναι σημαντικό να γνωρίζουν όλοι ότι όταν ένα παιδάκι φοιτά στη Δημόσια Εκπαίδευση το κόστος του συνοδού καλύπτεται από το κράτος. Όταν ένα παιδάκι φοιτά σε ιδιωτικό σχολείο, το κόστος του συνοδού το καλύπτει η οικογένεια. Όχι να φτάσουμε σε σημείο που να συντελούνται αδικίες σε βάρος και αυτών των παιδιών…

Τα πιο πάνω οφείλουν να προβληματίσουν το ίδιο το κράτος, ούτως ώστε να υπάρξει ισορροπία και αρμονική συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, χωρίς το ίδιο να τους βάζει σε έναν αγώνα αντιπαλότητας και ανάγκης επικράτησης, με το Δημόσιο Σχολείο να βρίσκεται σε κίνδυνο.