Η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας στις επόμενες εκλογές δεν μπορεί να γίνει με προσωπικά κριτήρια άσχετα με την αποστολή ενός Προέδρου του κράτους. Οι φιλικές σχέσεις, η συγγένεια, οι παροτρύνσεις του κόμματος στο οποίο ανήκει ο ψηφοφόρος ή ο υποψήφιος και τα παρόμοια δεν είναι ασφαλή κριτήρια για να πετύχουν τον στόχο του πιο κατάλληλου προσώπου για το αξίωμα.
Οι υποψήφιοι πρέπει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να πληρούν τα εξής προσόντα:
Να γνωρίζουν καλά την ιστορία του Κυπριακού και να προωθήσουν την καλύτερη λύση.
Να μην ανήκουν σε ομάδες προσώπων που χειρίστηκαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το Κυπριακό και απέτυχαν μέχρι σήμερα.
Να είναι καλά μορφωμένοι και να έχουν γνώση του διεθνούς δικαίου και της διεθνούς πολιτικής.
Να έχουν ελευθερία γνώμης, αδέσμευτη από οποιεσδήποτε παροτρύνσεις άλλων.
Να έχουν την κατάλληλη προσωπικότητα και δυναμική για να ηγούνται από τη θέση του Προέδρου του κράτους.
Να είναι σοβαροί άνθρωποι και η προηγούμενη τους ζωή να αποδεικνύει ότι με ό,τι ασχολήθηκαν διέπρεψαν και χαίρουν εκτιμήσεως.
Να έχουν στόχο και όραμα και να πιστεύουν λύση του Κυπριακού με βάση αρχές και αξίες ανεξαρτήτως προηγουμένων ενεργειών επί του θέματος.
Να βάζουν τα συμφέροντα της λύσης πιο πάνω από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες.
Δέχομαι ότι τα πιο πάνω προσόντα δεν είναι εύκολο να τα βρεις συγκεντρωμένα σε ένα πρόσωπο αλλά, αν δεν σταθούμε σε αυτά και αρχίζουμε να συμβιβαζόμαστε, δεν θα αργήσει να έρθει η κατρακύλα από το ένα σκαλοπάτι στο άλλο για να πετύχουμε έτσι μία «λύση» η οποία δεν θα είναι εκείνη που αξίζει για τον τόπο μας.
Έρχομαι τώρα στο ντιπέιτ που έγινε μεταξύ των τριών μόνο υποψηφίων για να πω τη γνώμη μου: οι εντυπώσεις που άφησαν δεν είναι καλές. Θα δώσω ένα παράδειγμα που ισχύει για όλους. Μιλώντας για το Κυπριακό, που όλοι γνωρίζουμε τη στάση και τη συμπεριφορά της Τουρκίας, δεν άκουσα έναν να μιλήσει για το πώς θα αντιμετωπισθεί η Τουρκία και η επεκτατική αδίστακτη συμπεριφορά της, έναντι της Κύπρου. Δυστυχώς επικράτησε μία ατμόσφαιρα προσωπικής σύγκρουσης μεταξύ των υποψηφίων με υπονοούμενα παρά μία ατμόσφαιρα συλλογικής προσπάθειας αντιμετώπισης της τουρκικής συμπεριφοράς και των απαιτήσεών της. Στις συνομιλίες που έγιναν μέχρι τώρα αποδείχτηκε ότι η πλευρά μας συμπεριφέρεται υποταγμένη στην αδυναμία της από την οποία δεν πρόκειται να πετύχει οτιδήποτε.
Δεν άκουσα τίποτε για τη διεθνή διαφώτιση που πρέπει να γίνεται χωρίς διακοπή, για το δράμα της Κύπρου δηλαδή την κατοχή, τις επιδιώξεις της Τουρκίας έναντι της Κύπρου, τα χιλιάδες θύματα της εισβολής και της κατοχής και την προσπάθεια δικαίωσης της Κύπρου με τη βοήθεια οπωσδήποτε της Ελλάδας, τονίζοντας και τις υποχρεώσεις της.
Με την ευκαιρία αυτή νιώθω την ανάγκη να αναφέρω τις επιφυλάξεις μου για τη μειωμένη διεθνή στήριξη της Κύπρου από την Ελλάδα η οποία είναι και εγγυήτρια δύναμη της ανεξαρτησίας και ασφάλειας της νήσου. Πρόσφατα, παρακολούθησα μία εκπομπή με το όνομα «Διαβουλεύσεις» από τον σταθμό της Βουλής της Ελλάδος η οποία παρουσίαζε τον αποθανόντα Κωνσταντίνο Καραμανλή, πρώην Πρωθυπουργό και Πρόεδρο της Ελλάδος ως το ίνδαλμα πολιτικού της Ελλάδος ισότιμο του Ελευθέριου Βενιζέλου.
Για μας στην Κύπρο δεν είναι έτσι τα πράγματα. Όχι μόνο για τις άδικες συνθήκες της Ζυρίχης για τις οποίες θα μπορεί να μετακομίσει και μέρος του βάρους σε άλλους αλλά και για το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της Πρωθυπουργίας του δεν τον είδαμε να κινείται προς την κατεύθυνση δικαίωσης της Κύπρου μετά την τραγωδία της τουρκικής εισβολής. Ούτε και όταν έγινε Πρωθυπουργός μετά το Παρίσι με μία ανορθόδοξη διαδικασία δοκίμασε να βροντοφωνάξει για το δίκαιο της Κύπρου σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς. Αντί τούτου είπε αυτός και ο υπουργός του ότι η Κύπρος είναι μακριά και λόγω αποστάσεως δεν μπορεί να βοηθήσει. Και δυστυχώς ως τώρα για πολιτικούς σαν τον Καραμανλή η Κύπρος είναι μακριά και μόνη της. Ο Καραμανλής έφυγε από την Ελλάδα και έζησε αρκετά χρόνια στο Παρίσι, διότι έχασε τις εκλογές του κόμματός του. Αυτό δεν είναι υπέρ του, διότι όφειλε να μείνει έστω και ηττημένος σαν ένας πατριώτης δημοκράτης πολιτικός.
