Ζητείται ηγέτης πραγματικός

Παρακολουθώ πολύ στενά την πορεία των υποψηφίων, από την πρώτη στιγμή που ανακοίνωσαν την πρόθεση/επιθυμία τους να διεκδικήσουν το αξίωμα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τους βλέπω και τους αντιμετωπίζω όλους ως εν δυνάμει νικητές. Δηλαδή, να παίρνουν στα χέρια τους τις τύχες αυτής της χώρας, τις τύχες των πολιτών τους.

  Είναι μια δύσκολη, και συνάμα συναρπαστική άσκηση. Μια φίλη καλή, εδώ στην Αθήνα, συγγραφέας, «γέννησε» μέσα στο μυαλό της το επόμενο βιβλίο: πώς γεννιέται και, κυρίως, πώς πλάθεται ένας ηγέτης;

  Αποτελώ μέρος της έρευνάς της. Με ενθουσιάζει το γεγονός ότι στην εποχή της ευκολίας, όπου οι άνθρωποι προτιμούν π.χ. να γεννήσουν ένα παιδί με καισαρική μολονότι δεν υπάρχει πρόβλημα, αλλά απλώς για να μην ταλαιπωρηθούν ή, ακόμα χειρότερα, γιατί έχουν προγραμματισμένο ταξίδι εξωτικό και δεν θέλουν να το χάσουν, …με ενθουσιάζει λοιπόν που κάποιοι προτάσσουν την έρευνα, το ψάξιμο, το σκάλισμα. Την προσπάθεια, παρά την ευκολία…

  Η Κύπρος είναι ένα καλό case study για μένα. Γνωρίζω αρκετές παραμέτρους της, αλλά ταυτόχρονα έχω και το προνόμιο να μην είμαι απολύτως μέσα στα πράγματα. Αυτό μου εξασφαλίζει μια απόσταση ασφαλείας, από την οποία πάντα βλέπεις καλύτερα, και επιπλέον δεν κινδυνεύεις να γίνεις κολλητός ή και διαπλεκόμενος. 

  Στο συγκεκριμένο project, έχω βάλει ως τίτλο εργασίας (δηλαδή, έρευνας), αυτόν που προτάσσω στη στήλη σήμερα: Ζητείται ηγέτης πραγματικός. Κάτω από αυτόν τον τίτλο, αρχίζω να κτίζω ένα-ένα τα υποκεφάλαιά μου. Βάζοντας κατ’ αρχάς τον εαυτό μου στη θέση κάποιου που θα πρέπει να προσλάβει τον καλύτερο από τους υποψηφίους για τη συγκεκριμένη θέση. Που μαζεύει όλα τα τυπικά προσόντα, έπειτα τα ουσιαστικά, ώστε να ετοιμαστεί για τη συνέντευξη πρόληψης (job interview), για τη θέση που έχει προκηρυχθεί.

  Έχουμε δρόμο ακόμα. Η έρευνα είναι διαρκής και, σε μεγάλο βαθμό, συναρπαστική. Η βασική δυσκολία της είναι ότι, σε πολύ μεγάλο βαθμό, το παιχνίδι το καθορίζουν οι υποψήφιοι και τα όποια επιτελεία τους. Ήδη έχουν ξεχωρίσει εκείνοι που έχουν επιλέξει τη φαντασμαγορική προσέγγιση, πουλώντας κυρίως το περιτύλιγμα του «προϊόντος», παρά το περιεχόμενό του, αλλά και εκείνοι που έχουν επιλέξει τον δύσκολο δρόμο. Αυτόν που δεν χαϊδεύει αυτιά. Που δεν υπόσχεται γενικότητες. Που δεν επαναλαμβάνει χιλιοειπωμένα τσιτάτα και πολυφθαρμένες ατάκες.

  Η επιχείρηση (για να το πω κυνικά) χρειάζεται ηγεσία για να πάει μπροστά. Πραγματική ηγεσία, όχι CEO με ωραίες μπροσούρες και ύφος. Ο τόπος (αυτή είναι η… επιχείρηση για την οποία κάνω λόγο εδώ) δεν πάει καλά. Κουβαλά πληγές μεγάλες από το παρελθόν. Περιμένει φουρτούνες πολλές  στον κόσμο όπως διαμορφώνεται πλέον μέσα σε συνθήκες πολέμου και άγριων γεωπολιτικών γεγονότων και μεταλλάξεων.

  Ποιος απ’ όλους είναι ο ικανότερος για να οδηγήσει το μαγαζί μέσα από αυτές τις τρικυμίες; Ποιος έχει όραμα, και σχέδιο που πείθει; Ποιος κρίνεται ικανός να κάνει τη μεγάλη υπέρβαση, αν χρειαστεί; Ακόμα και εάν αυτή προϋποθέτει ακόμα και υποχωρήσεις;

  Το «τι έκανες τότε;», ασφαλώς και έχει σημασία. Ο διενεργών τη «συνέντευξη πρόσληψης», μπορεί και να μην θέσει καν αυτήν την ερώτηση, διότι ήδη τη γνωρίζει την απάντησή της. Αυτός που θέλει να προσλάβει τον καλύτερο για να πάει το μαγαζί μπροστά, δεν ενδιαφέρεται να στήσει έναν τηλεοπτικό καυγά για να δει ο κόσμος ποιος απ’ όλους έχει κάνει τα μεγαλύτερα λάθη.

  What are you going to do about this? And what about that? Τέτοιες ίσιες ερωτήσεις, σύντομες και ξεκάθαρες, θέτουν συνήθως οι αγγλοσάξωνες όταν είναι να προσλάβουν κάποιον who’s going to do the job, που θα κάνει τη δουλειά. Δεν τους ενδιαφέρει αν είναι ωραίος ή άσχημος, αθλητικός ή αγύμναστος, ατσαλάκωτος ή χύμα, ευγενικός ή κατσούφης. 

  Θα ξαναπώ: Δείτε το ιστορικό ντοκιμαντέρ που μόλις βγήκε στο Netflix για την πολιτική διαδρομή του πρώην πρωθυπουργού του Ισραήλ Σιμόν Πέρες. Ενός ανθρώπου που, για να πετύχει τα όνειρα που κυνηγούσε, χρειάστηκε πολλές φορές να βγει από το προσωπικό του καλούπι. Να αναμετρηθεί με το «αδύνατο», με το «αδιανόητο», και να βγει νικητής. Αυτό το ντοκιμαντέρ απαντά απολύτως στο ερώτημα της φίλης συγγραφέως «τι κάνει έναν πραγματικό ηγέτη;».

  Σίγουρα όχι τα PR!

ΥΓ: 

Θα επανέρθω πολλές φορές. Το δικό μου «παρατηρητήριο υποψηφίων», βγάζει λαυράκια!