Την στιγμή που σχεδόν όλη η υφήλιος εκφράζει τα συλλυπητήριά της για τον θάνατο της Βασίλισσας Ελισάβετ, δικαιολογημένα με την αφορμή αυτή η Κύπρος δεν μπορεί να προσπερνά και να ξεχνά τα ηρωικά εκείνα παλληκάρια της, των οποίων η θυσία τότε και κάτω από τις συνθήκες που συντελέστηκε, σφράγισε τη βαθύτερη έννοια των λέξεων τιμή, αξιοπρέπεια, πατριωτισμός. Με το ίδιο το αίμα τους παρέδωσαν τα πιο αυθεντικά μαθήματα για τον ορισμό της πραγματικής αρχοντιάς, που ξεπερνά κατά πολύ τα όποια κοσμικά αξιώματα και βασιλικά μεγαλεία. Ειδικότερα η θέληση αυτών των παιδιών όπως αυτή γνήσια απέρρεε από την υποδειγματική αγάπη τους για την ελευθερία αλλά και η συνειδητή πορεία που ακολούθησαν γι’ αυτό που πίστευαν, δεν μπορούσε σε καμιά περίπτωση να συνδεόταν με τις όποιες εκκλήσεις και παρακλήσεις για να τους δοθεί η οποιαδήποτε χάρη. Ήξεραν με άλλα λόγια πολύ καλά πού βάδιζαν… Ούτως ή άλλως -και αυτό το μαρτυρεί η ίδια η ιστορία- αξιολύπητοι δεν ήταν εκείνοι αλλά όσοι με απάθεια και παχυδερμία παρακολουθούσαν την εξέλιξη γεγονότων που συνιστούσαν για την ίδια την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της όνειδος και ντροπή…
Και επειδή η ειλικρίνεια είναι μεγάλο κεφάλαιο που ορίζει την αυθεντικότητα και την πραγματικότητα της ζωής, δεν είναι δυνατό να μην βλέπουμε μακρύτερα και βαθύτερα. Να μπορούμε να αντέχουμε και να κοιτάζουμε κατάματα και μιαν άλλη όψη που έχει να κάνει με την αυτοκριτική. Με τον ίδιο τον εαυτό μας. Το πώς συμπεριφέρονται οι θεσμοί και οι εξουσίες του κόσμου, με όλα εκείνα τα βασιλικά και πριγκηπικά διαδήματα που φέρουν και που τόσο πολύ φροντίζουν να εξευτελίζουν, το βιώνουμε με τον πιο τραγικό τρόπο για 48 ολόκληρα χρόνια στο εθνικό μας θέμα. Η παχυδερμία, η υποκρισία και κυρίως η ανοχή στην επικράτηση του αδίκου ξεχειλίζουν από παντού. Όσο κι αν ενίοτε εισπράττουμε συμπαραστάσεις, συμπάθειες και στηρίξεις… Πέραν, λοιπόν, της όποιας πικρίας που εκφράζεται και των αντιδράσεων που τόσο πληθωρικά ξεσπούν και εκδηλώνονται, έχουμε ποτέ διερωτηθεί αν μετά από τη θυσία αυτών των παιδιών, του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, του Μιχαλάκη Καραολή και τόσων άλλων της λεβέντικης εκείνης παρέας, σεβαστήκαμε εμείς οι ίδιοι όσο θα έπρεπε τις αξίες και τα ιδανικά αυτών των νέων παλληκαριών; Δεν πέρασε από τότε αρκετός χρόνος για να αρχίσουν να παίρνουν στροφές και ν’ αναπτύσσουν σήμερα ιλιγγιώδεις ταχύτητες οι άξονες της διαφθοράς, της διαπλοκής και γενικά της φαυλότητας που ορίζουν σήμερα το «this is Cyprus» σε μια εντελώς άλλη εκδοχή. Σε σχέση με τον σκοπό για τον οποίο θυσιάστηκαν τότε και τα ιδανικά με τα οποία ήταν έμπλεη η ύπαρξή τους, το είναι τους. Από το μεγαλείο της θυσίας στην έκπτωση του βολέματος… Οι συγκρίσεις, δυστυχώς, μας αφήνουν και εμάς ανεπανόρθωτα εκτεθειμένους. Αντέχουμε όμως σ’ αυτές; Μεγάλο το ερώτημα…
