Όταν ακούς ένα αριστερό βουλευτή να εκφράζεται αναφερόμενος σε ασυνόδευτα παιδιά αποκαλώντας τα «όχλο», τότε μπορείς εύκολα να αντιληφθείς, χωρίς πολλές αναλύσεις, γιατί ο κόσμος μας είναι αυτό που είναι.
Όταν ο αριστερός βουλευτής της νέας, μάλιστα, γενιάς θεωρεί πως 150 ανήλικοι αποτελούν επιβάρυνση στην τουριστική εικόνα της επαρχίας του, τότε αντιλαμβάνεσαι πως ανάμεσα σε Φακοντή και Πυρίλλη, ουδεμία διαφορά υπάρχει. Κι όσο κι αν προσπαθεί εκ των υστέρων να το μαζέψει, η ζημιά έχει γίνει. Το ΕΛΑΜ έχει ήδη χαιρετίσει τις δηλώσεις του Ακελικού βουλευτή και το ΑΚΕΛ το φυσά και δεν κρυώνει. Κι αν άξιζε κάτι από όλο αυτό ήταν το να δούμε τον υπουργό Εσωτερικών, Νίκο Νουρή, να εμφανίζεται σχεδόν ανθρωπιστής: «Εάν διαμείνουν 150 παιδιά σε ένα ξενοδοχείο 400 κλινών ποιο είναι το πρόβλημα;», διερωτήθηκε.
Το πρόβλημα το εξήγησε ήδη ο Δήμαρχος Παραλιμνίου κι ούτε ο υπουργός Εσωτερικών ούτε η υφυπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας φρόντισαν να τον ανακαλέσουν σε τάξη. Αντίθετα, υπέκυψαν στις πιέσεις του, γιατί «πρέπει να σκεφτούμε την εικόνα που θα εκπέμψει αυτός ο τόπος στους τουρίστες». Κι αφού ο ρατσισμός του Πυρίλλη έπιασε τόπο γιατί να μην προστατέψει κι ο Φακοντής την τουριστική εικόνα της πόλης και επαρχίας που τον ανέδειξε βουλευτή;
Την απάντηση ίσως την βρούμε στην περίπτωση του Σαϊντού Καμαρά. Ενός 18χρόνου που έφθασε από τη Γουινέα στην Ελλάδα ασυνόδευτός πριν τρία χρόνια. Στο διάστημα αυτό, διαμένοντας σε διάφορες δομές, βρήκε ανθρώπους που του συμπαραστάθηκαν και είχε μια εκπληκτική πορεία. Όχι μόνο κατάφερε να προσαρμοστεί, να μάθει την ελληνική γλώσσα και να ενταχθεί στην σχολική κοινότητα, αλλά πέτυχε να είναι αριστούχος και να παρελαύνει κρατώντας την ελληνική σημαία. Ένα άτομο με τόση δύναμη ψυχής και ικανότητες, ενδεχομένως να μπορεί να πετύχει και να προσφέρει πολλά. Και θα έπρεπε η χώρα που το φιλοξενεί να θέλει να το κρατήσει. Ειδικά αν η χώρα αυτή γερνά φθίνοντας από πληθυσμό. Οι διαδικασίες εξέτασης αιτημάτων ασύλου, ωστόσο, δεν κοιτάζουν τέτοιες λεπτομέρειες. Τα κριτήρια τους είναι άλλα: Έκλεισε τα 18, δεν είναι πια ανήλικος, δεν έχει πόλεμο στη χώρα του, πρέπει να φύγει. Τι κι αν ο ίδιος νοιώθει πια πατρίδα του την Ελλάδα και είναι ευγνώμων προς αυτήν; Όλη η κοινότητα στην οποία φοιτούσε, στον Άγιο Δημήτριο ξεσηκώθηκε και του συμπαραστάθηκε αναγκάζοντας τον πρωθυπουργό της χώρας να δείξει το καλό του πρόσωπο και να τον δεχτεί στο γραφείο του κερδίζοντας έναν πολίτη με αξιώσεις.
