Δεν ξέρω ποια αργκό λέξη χρησιμοποιούν οι «αυτόχειρες» νεαροί τώρα, πάντως στις μέρες μου, στο χωριό μου τον Κάτω Δρυ – ναι, αυτό το στολίδι στη μέση του νησιού – τις μεγάλες «πομπάρτες», αυτές που… ορφάνευαν παιδιά και διεκδικούσαν ανθρώπινα μέλη κάθε Πάσχα, τις αποκαλούσαμε «μάσκουλα». Θειάφι, κάτι άλλα, σωλήνα και… μπουμ, μια φορά θυμάμαι είχε πέσει μέρος του τοίχου της εκκλησίας. Όμως τα μάσκουλα δεν είναι το θέμα μου σήμερα. Βάλε βγάλε μάσκες, μόνο οι αρνητές δεν χαίρονται, έτσι κι αλλιώς δεν τις φόραγαν, οι υπόλοιποι εισπνέουμε ανακούφιση και εκπνέουμε ελευθερία οσφραινόμενοι το τέλος του κορωνοϊού και του πνιξίματος που μας προκάλεσαν τα φίμωτρα. Όμως οι μάσκες δεν είναι το θέμα μου σήμερα.

Το θέμα μου είναι η Ιωάννα κι όλοι οι συνειρμοί που μου προκάλεσε το κορίτσι με το παραμορφωμένο πρόσωπο. Αφαίρεσε τη μάσκα, αποκάλυψε τις ουλές και άνοιξε την καρδιά της, όλα εκεί, ανοιχτά σε κοινή θέα. Η μαγκιά, η ζέση για ζωή, η ανόθευτη αλήθεια, είναι ομορφιές που το βιτριόλι δεν μπορεί να κρύψει. Σαν μια σύγχρονη παραβολή που πάει κόντρα στο λάιφ στάιλ, στον καθωσπρεπισμό και στα προκάτ κουτάκια της κοινωνίας με τα πρέπει και τα δεν πρέπει της.

Η Ιωάννα λοιπόν αποκαλύφτηκε, έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο, με και χωρίς εισαγωγικά. Εμείς πότε; Που σαν σκυλιά του Παβλόφ αντιδρούμε μηχανικά σε επαναλαμβανόμενα σενάρια, κρυμμένοι πίσω από ασφυκτικά προσωπεία. Κι ό,τι δεν ευθυγραμμίζεται, κόβεται. Στην κοινωνική μας ζωή, στα επαγγελματικά, στα προσωπικά μας, στην πολιτική, κυρίως στην πολιτική, κυρίως οι πολιτικοί. Σαν μαριονέτες στα τηλεοπτικά παράθυρα, με προβαρισμένες απαντήσεις, σκονάκια στο μανίκι, ξύλινη λαλιά, να πετάνε βιτριόλι κι όποιον πάρει ο χάρος.

Η Ιωάννα έβγαλε τη μάσκα, αποκάλυψε τις πληγές και άρχισε θεραπεία. Εμείς πότε; Ως πότε θα ρίχνουμε, καλή ώρα, μάσκουλα κρότου-λάμψης κενά περιεχομένου. Ως πότε θα κρυβόμαστε πίσω από μάσκες, καλή ώρα, αγνοώντας πως είναι τα μάτια που προδίδουν τις προθέσεις. Ατομικά και συλλογικά, με το χέρι στην καρδιά να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να το πιάσουμε ξανά απ’ την αρχή.

Τέλος πάντων, αυτά μου ήρθαν στο μυαλό βλέποντας τη συνέντευξη της νεαρής, που διαθέτει περισσότερα κότσια από όλους εμάς μαζεμένους-στοιχισμένους σε γκρίζο φόντο, πανέτοιμοι με το βιτριόλι στο χέρι. Καλή βδομάδα είπαμε;

Ελεύθερα, 9.5.2022.