Πολύ αισιόδοξο τον βρήκαμε τον Παύλο Μυλωνά, πρόεδρο της κοινοβουλευτικής επιτροπής Παιδείας, που έθεσε στο τραπέζι για να ανοίξει συζήτηση, θέμα ωραρίων στα σχολεία. Να συζητήσουν, λέει, το ενδεχόμενο να αλλάξει κάπως η ώρα έναρξης και λήξης των μαθημάτων. Και υπάρχουν πολλοί λόγοι για να γίνει αυτό. Το βλέπει θετικά και το υπουργείο Παιδείας, όπως είπε ο Πρ. Προδρόμου.
Αλλά, μόλις έπεσε στο τραπέζι η πρόταση, μόνο για να συζητηθεί, διαβάζαμε αναρτήσεις συνδικαλιστών καθηγητών, που έλεγαν ότι ο Μυλωνάς πρότεινε να επεκταθεί η σχολική χρονιά μέχρι μέσα Ιουλίου. Πού το βρήκαν αυτό είναι άγνωστο, ούτε αναφέρθηκε ούτε υπονοήθηκε. Αλλά και μόνο από αυτό μπορεί κανείς να καταλάβει τι θα ακολουθήσει. Πόλεμος. Μην τολμήσει κανείς να πει ότι θα μπορούσαν να το σκεφτούν, έστω και να το σκεφτούν, για διάφορους λόγους ότι αντί να ξεκινούν τα μαθήματα στη Μέση Εκπαίδευση στις 7:30, θα μπορούσαν να ξεκινούν στις 8 ή στις 8:30 και να γίνουν ρυθμίσεις να βοηθήσουν και την κυκλοφοριακή συμφόρηση και τη μεταφορά των παιδιών στα σχολεία από απομακρυσμένες περιοχές και την πρωινή παγωνιά του χειμώνα και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να τεθεί προς συζήτηση. Ούτε καν συζήτηση.
Ξεκίνησε ο πόλεμος. Πρότεινε να επεκταθεί η σχολική χρονιά μέχρι μέσα Ιουλίου, λένε ξαφνικά. Μόνο και μόνο για να προκληθεί αντίδραση να μην γίνει τίποτε. Γιατί; Μα, διότι αν ξεκινούν τα μαθήματα πιο αργά θα τελειώνουν και πιο αργά και θα περιοριστεί ο απογευματινός χρόνος για την παραπαιδεία. Πότε θα κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα οι καθηγητές και οι μαθητές αν φεύγουν από τα σχολεία στις τρεις, ας πούμε; Άστε τα πράματα όπως είναι, μην χάνετε και χρόνο σε συζητήσεις, στην Κύπρο δεν αλλάζει τίποτα με το καλό. Μόνο αν έρθει καμιά Τρόικα γίνονται αλλαγές αναγκαστικές.
Είναι όπως τες αποσπάσεις των δημοσίων υπαλλήλων. Διαπιστώθηκε ότι υπάρχουν υπηρεσίες με προσωπικό που δεν χρειάζονται και υπάρχουν άλλες που χρειάζονται προσωπικό. Συζητήθηκε, μελετήθηκε και όταν πάγωσαν οι προσλήψεις λόγω Τρόικας, ψηφίστηκε και νόμος ώστε να γίνονται εσωτερικές μετακινήσεις για να καλύπτονται οι ανάγκες χωρίς νέες προσλήψεις. Από το 2017, που ψηφίστηκε ο νόμος έγιναν 4.666 μετακινήσεις /αποσπάσεις, αλλά οι 4.284 αφορούσαν τη μεταφορά προσωπικού στο νέο Οργανισμό Κρατικών Υπηρεσιών Υγείας (ΟΚΥπΥ). Μόνο 324 αφορούσαν όλες τις άλλες κρατικές υπηρεσίες. Εμποδίζει, λένε, τις μετακινήσεις το γινάτι των προϊσταμένων. Δηλαδή, δεν δέχονται να τους πάρουν προσωπικό και να το μεταφέρουν αλλού. Ε, γιατί να δεχτούν; Ας τους έχουν να περισσεύουν, τους πληρώνουν τίποτε από την τσέπη τους; Οι αλλαγές, εξάλλου, θέλουν όραμα (θέλουν μεράκι, δηλαδή). Εν βαρκιέσαι, μη μου τους κύκλους τάραττε, που έλεγε κι ο Αρχιμήδης.
Μια και μιλάμε για τα ωράρια και την τροχαία συμφόρηση, να ρωτήσουμε τον δήμαρχο της πρωτεύουσας και τους υπουργούς Οικονομικών και Εσωτερικών, που εξήγγειλαν τα φιλόδοξα σχέδια των €40 εκατομμυρίων για την αναζωογόνηση της παλιάς Λευκωσίας, αν χρειάζεται να σκεφτούν ταυτόχρονα και το χάος των δρόμων. Διότι, ήδη όταν θέλει κανείς να διασχίσει το κέντρο της Λευκωσίας υπάρχουν ώρες (πρωί, μεσημέρι, απόγευμα) που νομίζει ότι βρίσκεται στη Δαμασκό στις δόξες της. Αν δεν γίνει κάτι με την κυκλοφορία πώς θα αναπτυχθεί η παλιά πόλη; Θα δώσουν κίνητρα -είναι πολύ σημαντικό αυτό που κάνουν και μπράβο τους- για να μεταφερθούν εκεί πανεπιστημιακές σχολές, φοιτητικές εστίες, επιχειρηματική δραστηριότητα, κάτοικοι, αλλά για να προσεγγίσουν την περιοχή θα πρέπει να διασχίζουν δρόμους με ουρές ατελείωτες.
Το γνωρίζουν, διότι διασχίζουν και οι ίδιοι αυτούς τους δρόμους. Για να υπάρχει αποτέλεσμα πρέπει να γίνει ολοκληρωμένος σχεδιασμός για όλη την κεντρική Λευκωσία. Δεν γίνεται να κάνεις σχέδια για την παλιά πόλη, άλλα για να μεταφέρεις κυβερνητικές υπηρεσίες στις παρυφές της (Μακαρίου, Σπύρου Κυπριανού, Καλλιπόλεως), άλλα για να μονοδρομήσεις ένα κομμάτι δρόμου, άλλα για να κάνεις ένα κομμάτι πεζόδρομο και όλα αυτά να μην έχουν σχέση μεταξύ τους.
