Είναι τόση η λαχτάρα να περάσεις απέναντι, που στο τρέξιμο και στην προσπάθεια χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Ένα παιδί μονάχο, στη μέση του πουθενά που οι ντόπιοι το ονομάζουν νεκρή ζώνη ή πράσινη γραμμή, ένα χειμωνιάτικο πρωινό, ευτυχώς χωρίς βροχή, φανέρωσε το πόσο εύκολο είναι μια οικογένεια να χωριστεί. Στην περίπτωση αυτή, ευτυχώς με αίσιο τέλος. Αίσιο ως προς την επανένωση των μελών της οικογένειας. Το τέλος της περιπέτειας, όμως, είναι πολύ μακριά ακόμα και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν θα είναι αίσιο.
Πώς είναι το απέναντι όμως; Κάποιοι ενδεχομένως να έχουν περιγράψει ένα τόπο ευκαιριών ή ένα ενδιάμεσο σταθμό μέχρι να φτάσεις στον τελικό προορισμό που είναι η Ευρώπη. Μια Ευρώπη που έχει πλέον κλείσει τις πύλες της και παράλληλα έχει νίψει τας χείρας αφήνοντας όσες χώρες συνορεύουν με την Τουρκία να προσπαθούν να διαχειριστούν μόνες τους τις χιλιάδες των ανθρώπων που φτάνουν ζητώντας άσυλο.
Απέναντι είναι ένας περιφραγμένος χώρος, στη μέση του πουθενά, με αντίσκηνα και πρόχειρα υποστατικά όχι καλύτερα από αυτά που εγκατέλειψες στη χώρα σου. Εκεί θα συμβιώσεις με εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες άγνωστους, το ίδιο απελπισμένους με σένα που έδωσαν όλες τις οικονομίες τους για να καταφέρουν να φύγουν από τη χώρα τους. Από τη Νιγηρία, το Πακιστάν, τη Συρία…
Στον τόπο αυτό απέναντι, δεν θα υπάρχουν συγκρούσεις, ούτε φυλετικές διαμάχες, ούτε οικογενειακές ντιρεκτίβες που θα καθορίζουν τα πρέπει και τα δεν πρέπει, ούτε μάγοι της φυλής για να σε κρίνουν και να σε δικάσουν, ούτε θρησκευτικές δεσμεύσεις αν μπορείς ο ίδιος να απαλλαγείς από όλα αυτά που σου φύτεψαν στο μυαλό από την ώρα που γεννήθηκες. Δεν είναι η γη της επαγγελίας όμως. Τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Στην ουσία, θα είσαι άπατρις, χωρίς ένα κοινωνικό πλαίσιο, ένα περίγυρο από ανθρώπους που στην χώρα σου θα ήταν οι δικοί σου άνθρωποι. Κάποτε θα έχεις δουλειά, κάποτε δεν θα έχεις. Θα περιφέρεσαι σε πλατείες κι άλλους δημόσιους χώρους όπου οι ντόπιοι πάνε για να βρουν φτηνό εργατικό δυναμικό. Θα κάνεις τις δουλειές που οι ντόπιοι δεν θέλουν να κάνουν. Θα σε φωνάζουν με ένα όνομα που δεν θα είναι το δικό σου. Στην καλύτερη περίπτωση θα μοιάζει με το δικό σου. Τα παιδιά σου θα είναι πάντα στο περιθώριο.
Ενδεχομένως να τα ξέρεις όλα αυτά, αλλά, εντούτοις, επιμένεις να δραπετεύσεις από μια πατρίδα που δεν σου προσφέρει καμιά ελπίδα. Ενώ το άγνωστο, αν και επικίνδυνο, φαντάζει πιο ελπιδοφόρο.
