Ζήσαμε συγκινητικές στιγμές πάλι. Μας έστρωσαν και κόκκινα χαλιά, μας κέρασαν και λουκουμάδες, μας καλωσόρισαν τόσο εγκάρδια. Άνοιξαν τις αγκάλες τους. Όλοι. Ακόμα κι ο Τατάρ κι ο Οζερσάι έτρεξαν στα οδοφράγματα να επιθεωρήσουν τη νέα εποχή. Την επανένωση των PCR του κορωνοϊού. Πόσο υποφέραμε τόσους μήνες χωρίς επανένωση!
«Μου λείψατε, σας πεθύμησα, έλεγε ανοίγοντας τα χέρια του ο Οζγκιούλ, άλλως Ντιβαέλι, ο γνωστός καλαθάς, βλέποντας τους αστυνομικούς στο σημείο ελέγχου του οδοφράγματος της οδού Λήδρας», όπως μας ενημέρωνε το ΚΥΠΕ μεταφέροντας τις συγκινητικές μας στιγμές σε όλο τον πλανήτη. Ο Ντιβαέλι είναι σίγουρο ότι χάρηκε πολύ. Όχι γιατί έμειναν απούλητα τα καλάθια του τόσους μήνες, αλλά γιατί υπάρχουν πράγματι αγνοί άνθρωποι και στις δύο πλευρές της γραμμής αντιπαράταξης, που βάζουν στην άκρη τις πολιτικές αντιπαραθέσεις και νιώθουν έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να κινηθούν ελεύθερα, να εμπορευθούν ελεύθερα, να αγκαλιάσουν ελεύθερα.
Τις πολιτικές αντιπαραθέσεις, είπα. Γιατί τις στρατιωτικές αντιπαραθέσεις ποιος μπορεί να τις βάλει στην άκρη; Μόνο αν είναι υποκριτής. Τόσο βαθιά συνειδητοποιημένος υποκριτής που βλέπει να στρώνουν κόκκινα χαλιά και να κερνούν λουκουμάδες και μπακλαβάδες στα κατεχόμενα για να καλωσορίσουν τους Ελληνοκύπριους επισκέπτες και βουρκώνουν από συγκίνηση. Βουρκώνουν πράγματι, δεν είναι ψεύτικο βούρκωμα. Διότι, κατάφεραν να μην υπάρχει στο οπτικό τους πεδίο κατοχικός στρατός και Τουρκία, τα σκέπασαν κάτω από το πέπλο της κοινωνικοποίησης της κατοχής. Μπράβο τους, όμως, κατάφεραν το ακατόρθωτο.
Κρίμα σε όσους αδυνατούμε να τους ακολουθήσουμε. Κακό του κεφαλιού μας. Βλέπουμε να μας στρώνουν κόκκινα χαλιά (στην κυριολεξία είναι αυτά, θα τα δείτε και σε φωτογραφίες) οι καταστηματάρχες και τα καζίνο να μας καλωσορίσουν και δεν έχουμε καρδιά να συγκινηθούμε. Τόσο στενόμυαλοι γίναμε. Γιατί να μην είμαστε κι εμείς τόσο ευφρόσυνοι; Όταν άλλοι ξεχειλίζουν από χαρά. Όταν οι πρεσβείες εκδίδουν ανακοινώσεις να χαιρετίσουν την επάνοδο στα οδοφράγματα. Όταν αυτοί που διαδήλωναν τότε που ήρθε ο κορωνοϊός και κατάγγελλαν το νόμιμο κράτος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χθες ήταν εκεί να πανηγυρίσουν μαζί με τους διχοτομιστές, τον Οζερσάι και τον Τατάρ. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Χωρίς να περνά από το μυαλό τους ότι μπορεί στο ελάχιστο να συμβάλλουν στην οριστική διχοτόμηση, στη διευθέτηση δύο κρατιδίων που επιβιώνουν πλάι – πλάι και αναπτύσσουν συνεργασίες.
«Η διάνοιξη και πάλι των σημείων διέλευσης θα ωφελήσει το εμπόριο και την οικονομία», έλεγε ο Τατάρ στο οδόφραγμα Αγίου Δομετίου. Και για να πάει ακόμα ένα βήμα προς το δικό του όραμα, σημείωνε ότι «πρέπει να τερματιστεί ο διαχωρισμός για τους εκ Τουρκίας που μένουν στα κατεχόμενα και θέλουν να περάσουν στην ε/κ πλευρά, αλλά δεν τους επιτρέπεται». Έτσι. Να τελειώνει κι αυτή η απαράδεκτη συμπεριφορά της «ελληνοκυπριακής διοίκησης», που απαγορεύει στους έποικους να κυκλοφορούν ελεύθερα σε όλη τη νήσο της ευτυχίας. Να, λοιπόν, γιατί τους βλέπουμε που συγκινούνται και ζηλεύουμε. Γιατί να μην είμαστε κι εμείς το ίδιο ενθουσιασμένοι να τελειώνουμε πια με την κατοχή, να την αφήσουμε πίσω μας κι ας μην μας αφήνει αυτή. Τελικά, εμείς είναι που έχουμε το πρόβλημα, όχι αυτοί που μπορούν να απολαύσουν τέτοιες χαρούμενες στιγμές. Που μπορούν να δουν με τη φαντασία τους το τείχος του διαχωρισμού να θρυμματίζεται ξανά και να πιστεύουν πως είναι στο Βερολίνο και θα ενωθούν με τους υπόλοιπους Γερμανούς. Γιατί να μην μπορούμε να το δούμε κι εμείς να ησυχάσει η ψυχή μας.
Το μυαλό μας αδυνατεί να χωρέσει τέτοια μοναδικά φαινόμενα της παγκόσμιας ιστορίας. Φρενίτιδα είναι. Να σε υποδέχονται με κόκκινα χαλιά και λουκουμάδες αυτοί που άρπαξαν την περιουσία σου, το σπίτι του, τη γειτονιά σου, την εκκλησία σου, τα κοιμητήρια σου, την παραλία σου… Να στρώνουν χαλί να σε υποδεχτούν στον τόπο σου αυτοί που έκλεψαν τα παιδικά σου χρόνια, τη ζωή σου, αυτοί που ανάγκασαν τους γονιούς και τους παππούδες σου να ζήσουν χωρίς τις ρίζες τους σε άγονους προσφυγικούς συνοικισμούς.
