Για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τους τουρκικούς σχεδιασμούς, θα πρέπει να υπάρχει αντίληψη των στρατηγικών επιδιώξεων της κατοχικής δύναμης. Διαφορετικά θα καταστούμε αιχμάλωτοι των διαφόρων κοντόφθαλμων αφηγημάτων και των ψευδαισθήσεων, που ενίοτε χαρακτηρίζουν τη διαχείριση του Κυπριακού από την ελληνική πλευρά. Το θέμα δεν είναι κατά πόσο στην άτυπη Πενταμερή ή καλύτερα στην επίσημη του Ιουνίου, θα συζητηθεί και επιλυθεί το θέμα της (νέας εκδοχής) πολιτικής ισότητας (που υποτίθεται ήταν στα δώρα που δόθηκαν το 1991), αλλά ποιος θα είναι ο ρόλος της Τουρκίας, την επόμενη ημέρα μιας συμφωνίας. Τι επιδιώκει η κατοχική δύναμη και πόσο εξυπηρετούν την Κύπρο αυτοί οι σχεδιασμοί;
Άκρως ενδιαφέρουσα, που δίνει και απαντήσεις, είναι η νέα μελέτη του λέκτορα στο Τμήμα Τουρκικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου Νίκου Μούδουρου, με τίτλο «Η Ανατολική Μεσόγειος ως ‘’Γαλάζια Πατρίδα’’: Νέες» γεωπολιτικές αντιλήψεις και ο συνασπισμός της ‘’επιβίωσης του κράτους’ στην Τουρκία». Η μελέτη είναι διαφωτιστική (παρουσίαση την Κυριακή στον «Φιλελεύθερο» από Α. Ταραμουντά) και αναδεικνύει τον ρόλο που διαδραματίζει για τα τουρκικά συμφέροντα η Κύπρος. Με βάση την τουρκική ανάγνωση, η χώρα μας θεωρείται προγεφύρωμα για την Άγκυρα και οχυρό για την ασφάλειά της. Είναι σαφές από τη μελέτη, που επικαλείται και τουρκικές πηγές, ότι τα κατεχόμενα, αλλά και ολόκληρο το νησί συνιστούν το βασικό εργαλείο για την κατοχική Τουρκία, για την υλοποίηση των σχεδιασμών της. Όπως συναφώς επισημαίνεται, το μεγαλεπήβολο όραμα της «Γαλάζιας Πατρίδας», έχει καταστήσει το ψευδοκράτος βασικό άξονα και υψίστης σημασίας για την Άγκυρα.
O N. Moύδουρος εξηγεί πώς γίνεται η αναθεώρηση του ρόλου του κατοχικού καθεστώτος με βάση την τουρκική πολιτική: Στο συγκεκριμένο επίπεδο η «τδβκ» αποκτά κρίσιμη σημασία αφού μπορεί να αποτελέσει μια βάση ακύρωσης της «εχθρικής περικύκλωσης» της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο εξαιτίας ακριβώς της παρουσίας του τουρκικού στρατού (Gurdeniz, 2019). Σύμφωνα με το προαναφερθέν σκεπτικό, η ύπαρξη της «τδβκ» αποτελεί «απάντηση» ενάντια στην επιδίωξη απομόνωσης της Τουρκίας. Για αυτό τον λόγο η «τδβκ» μπορεί να λειτουργήσει και ως ένας δεύτερος πολεμικός στόλος για την προστασία της εθνικής ασφάλειας της Τουρκίας. Επομένως θα πρέπει να διασφαλιστεί η συνέχιση και η ενίσχυση της «τδβκ» και όχι η διάλυσή της μέσα από μια ομοσπονδιακή λύση του κυπριακού προβλήματος (Gurdeniz, 2017).
Περαιτέρω, σύμφωνα με τα όσα σημειώνονται από τουρκικής πλευράς, «δεν θα πρέπει να ξεχαστεί ότι η “τδβκ” δεν είναι η μικρή πατρίδα. Είναι η ίδια η μητέρα πατρίδα» (Gurdeniz, 2017).
Με αυτό τον τρόπο η γεωγραφική θέση της Κύπρου γίνεται στοιχείο που ολοκληρώνει τη γεωπολιτική της Τουρκίας και επομένως η παρουσία της Άγκυρας στο νησί θεωρείται αναγκαία όχι για την ασφάλεια των Τουρκοκυπρίων, αλλά για την ασφάλεια της Τουρκίας (Qaliskan, 2019).
Είναι, συνεπώς, σαφές πως το ψευδοκράτος αποτελεί, σύμφωνα με τους τουρκικούς σχεδιασμούς, βασικό πυλώνα της εθνικής ασφάλειας της Τουρκίας και η διατήρησή του συνδέεται με την υλοποίηση του νέου δόγματος.
Αυτός ο σχεδιασμός εάν δεν ανατραπεί, θα επιτρέψει είτε με συμφωνία που θα διατηρεί το ψευδοκράτος (ενδεχομένως ως συνιστών τουρκοκυπριακό κρατίδιο) είτε με επιβολή νέων τετελεσμένων, την υλοποίηση των στρατηγικών επιδιώξεων της κατοχικής δύναμης.
Στην Πενταμερή, λοιπόν, πρώτιστος στόχος θα πρέπει να είναι η αποτροπή των τουρκικών σχεδιασμών. Της υποταγής της Κύπρου στην Τουρκία, τη φιλανδοποίησή της. Κι αυτό μπορεί να γίνει εάν προταχθεί η ουσία ( Ασφάλεια) και όχι οι νέες τουρκικές εκδοχές για την πολιτική ισότητα. Και κάτι άλλο: Καλό είναι να διαβαστεί η μελέτη Μούδουρου από όλους.
