Ο ρατσισμός δεν είναι μια ασθένεια που παλεύεται με συνάξεις άνευ σοβαρότητας και έναν περίεργο πόθο να γίνουν όλα αχταρμάς, στην υπηρεσία μιας συγκεκριμένης πολιτικής κατεύθυνσης. Ο ρατσισμός παλεύεται από ανθρώπους που ξέρουν πολύ καλά τι διάολο κυοφορεί αυτό το πράγμα, από ανθρώπους έτοιμους να δώσουν το άπαν των δυνάμεών τους για να απαλλαγεί ο πλανήτης ολόκληρος από τον φασισμό, τον ρατσισμό, τον ιμπεριαλισμό και όχι για να καμαρώνει ο καθένας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τη συμμετοχή του σε μια πορεία.
 
Προχθές, στη Λεμεσό, απεδείχθη, δυστυχώς, ότι όσοι κινητοποιούν τους ανθρώπους προς την κατεύθυνση του αντιρατσισμού, δεν σκέφτονται ούτε το «Πουρνάρα» ούτε την Κοφίνου ούτε καν την εργαλειοποίηση των ανθρώπων από τις ΜΚΟ, τον Ταγίπ Ερντογάν, το ίδιο το τουρκικό καθεστώς ούτε έχουν καμιά διάθεση να γλυτώσουν τους ανθρώπους από την προσφυγιά και τη μετανάστευση. 
 
Με μεσαιωνικά συνθήματα σαν γνήσιοι Χίτες, θύμισαν τρομακτικά ότι ο τόπος δεν έχει απαλλαγεί από την εμφυλιοπολεμική αρρώστια, μα και με ειρωνικά και φασιστικά πλακάτ εναντίον του σκιτσογράφου και καλού συντρόφου ΠΙΝ, κατέδειξαν πως μαζί με έναν αόριστο ανθρωπισμό, που εκμεταλλεύονται οι δικηγόροι, οι έμποροι ψυχών και η Τουρκία, μπερδεύουν και την άποψή τους για το… Κυπριακό. Βάσει της οποίας, επικροτούν τον τουρκικό ρατσισμό και αξιώνουν ένα νέο απαρτχάιντ. Πού πάμε;    
 
ΑΛ.ΜΙΧ.