Η παράσταση «Νερά της Κύπρου, της Συρίας και της Αιγύπτου. Σπουδή στον “θεατρικό” Καβάφη», είναι η πιο πρόσφατη στη σειρά διαδικτυακών αναρτήσεων του Θεατρικού Εργαστηρίου του Πανεπιστημίου Κύπρου. Η παράσταση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2013, στην επέτειο των 150 χρόνων από τη γέννηση του Αλεξανδρινού ποιητή και 40 χρόνων από το θάνατό του.
Η πρεμιέρα δόθηκε στο θέατρο «Φρύνιχος» των Δελφών στο πλαίσιο του μεγάλου διεθνούς συνεδρίου «Κ.Π. Καβάφης, Ελληνικός και Οικουμενικός», που οργανώθηκε από το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών υπό την προεδρία της Ελένης Αρβελέρ. Η παραγωγή παρουσιάστηκε έκτοτε στην Κύπρο, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με δεκάδες παραστάσεις στη Λευκωσία (Αξιοθέα), στη Λεμεσό, στη Ρώμη, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Κομοτηνή, στην Αγία Νάπα, στο Παλέρμο, στο Άμστερνταμ, και αλλού. Από την Πέμπτη, 18 Ιουνίου έχουν αναρτηθεί τρία ντοκιμαντέρ που αφορούν σε ισάριθμες παραστάσεις του έργου στους Δελφούς, στη Ρώμη και στο Θέατρο Τέχνης στην Αθήνα.
Η θεατρική προσέγγιση του ΘΕΠΑΚ εξερευνά τις διαφορετικές φάσεις ποιητικής ανέλιξης του Καβάφη (την πρώιμη, της διαμόρφωσης και της ώριμης), αλλά και τις θεματικές περιοχές της ποίησής του (φιλοσοφική/διδακτική, ιστορική/πολιτική, αισθησιακή/ερωτική), προσδίδοντας στην παράσταση τον χαρακτήρα και μιας γόνιμης εκπαιδευτικής εμπειρίας.
Ο «θεατρικός» Καβάφης είναι ένα κεντρικό κομμάτι της ποίησής του, αφού αφορά στη μελέτη της ιστορίας, της πολιτικής, της κοινωνικής οργάνωσης, της αγωγής και της παιδείας. Η εξερεύνηση αυτής της περιοχής του έργου του οδηγεί στην κατανόηση των ειρωνικών δομών της ποίησής του, αλλά και του είδους του ηδονισμού και της ερωτοπάθειας που τον χαρακτήριζε.
Ο κόσμος του Καβάφη, αυτού του πολύ μοναχικού τεχνίτη του αρμονικού λόγου, είναι ένας κόσμος πολυφωνικός, που περιέχει τις ομιλίες, τις γκριμάτσες και τους ψιθύρους ανθρώπων και ηρώων, τον έντεχνο λόγο των οποίων δανείζεται ο ποιητής, τον πλάθει με την αληθοφάνεια της υψηλής δραματικής του τέχνης είτε τον αποθηκεύει από τη βουή της αγοράς, του θεάτρου, της πλατείας, του δρόμου, των καφενείων και των χαμαιτυπείων. Η ιστορία για τον Καβάφη δεν αποτελεί νεκρή φύση, αλλά έναν κόσμο που μπορεί ανά πάσα στιγμή να ζωντανέψει σε βαθμό που να αισθάνεσαι τον παλμό του.
Πολλά από τα ποιήματα του Καβάφη είτε αποτελούν μικρές θεατρικές σκηνές είτε εμπεριέχουν σε υψηλό βαθμό το στοιχείο της θεατρικότητας. Η συγκεκριμένη επιλογή και η σύνθεση των καβαφικών ποιημάτων επιχειρεί να αναδείξει τη γνώση και αγάπη του Καβάφη για τη δραματική τέχνη, τονίζοντας εκείνα τα στοιχεία τα οποία ο Αλεξανδρινός αφομοίωσε από την τέχνη του δράματος, αρχαίου, μεσαιωνικού και νεότερου, καθώς και από μεγάλους Ευρωπαίους ποιητές.
Η επιλογή, η επιμέλεια κειμένων και η σκηνοθεσία της παράστασης είναι του Μιχάλη Πιερή. Η μουσική του Ευαγόρα Καραγιώργη γράφτηκε ειδικά για την παράσταση, ενώ οι ενδυματολογικές επιλογές είναι του Σταύρου Αντωνόπουλου.
Στιγμιότυπο της παράστασης για τον Καβάφη στη Ρώμη, από το ντοκιμαντέρ του ΘΕΠΑΚ.
Η πρεμιέρα δόθηκε στο θέατρο «Φρύνιχος» των Δελφών στο πλαίσιο του μεγάλου διεθνούς συνεδρίου «Κ.Π. Καβάφης, Ελληνικός και Οικουμενικός», που οργανώθηκε από το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών υπό την προεδρία της Ελένης Αρβελέρ. Η παραγωγή παρουσιάστηκε έκτοτε στην Κύπρο, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με δεκάδες παραστάσεις στη Λευκωσία (Αξιοθέα), στη Λεμεσό, στη Ρώμη, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Κομοτηνή, στην Αγία Νάπα, στο Παλέρμο, στο Άμστερνταμ, και αλλού. Από την Πέμπτη, 18 Ιουνίου έχουν αναρτηθεί τρία ντοκιμαντέρ που αφορούν σε ισάριθμες παραστάσεις του έργου στους Δελφούς, στη Ρώμη και στο Θέατρο Τέχνης στην Αθήνα.
Η θεατρική προσέγγιση του ΘΕΠΑΚ εξερευνά τις διαφορετικές φάσεις ποιητικής ανέλιξης του Καβάφη (την πρώιμη, της διαμόρφωσης και της ώριμης), αλλά και τις θεματικές περιοχές της ποίησής του (φιλοσοφική/διδακτική, ιστορική/πολιτική, αισθησιακή/ερωτική), προσδίδοντας στην παράσταση τον χαρακτήρα και μιας γόνιμης εκπαιδευτικής εμπειρίας.
Ο «θεατρικός» Καβάφης είναι ένα κεντρικό κομμάτι της ποίησής του, αφού αφορά στη μελέτη της ιστορίας, της πολιτικής, της κοινωνικής οργάνωσης, της αγωγής και της παιδείας. Η εξερεύνηση αυτής της περιοχής του έργου του οδηγεί στην κατανόηση των ειρωνικών δομών της ποίησής του, αλλά και του είδους του ηδονισμού και της ερωτοπάθειας που τον χαρακτήριζε.
Ο κόσμος του Καβάφη, αυτού του πολύ μοναχικού τεχνίτη του αρμονικού λόγου, είναι ένας κόσμος πολυφωνικός, που περιέχει τις ομιλίες, τις γκριμάτσες και τους ψιθύρους ανθρώπων και ηρώων, τον έντεχνο λόγο των οποίων δανείζεται ο ποιητής, τον πλάθει με την αληθοφάνεια της υψηλής δραματικής του τέχνης είτε τον αποθηκεύει από τη βουή της αγοράς, του θεάτρου, της πλατείας, του δρόμου, των καφενείων και των χαμαιτυπείων. Η ιστορία για τον Καβάφη δεν αποτελεί νεκρή φύση, αλλά έναν κόσμο που μπορεί ανά πάσα στιγμή να ζωντανέψει σε βαθμό που να αισθάνεσαι τον παλμό του.
Πολλά από τα ποιήματα του Καβάφη είτε αποτελούν μικρές θεατρικές σκηνές είτε εμπεριέχουν σε υψηλό βαθμό το στοιχείο της θεατρικότητας. Η συγκεκριμένη επιλογή και η σύνθεση των καβαφικών ποιημάτων επιχειρεί να αναδείξει τη γνώση και αγάπη του Καβάφη για τη δραματική τέχνη, τονίζοντας εκείνα τα στοιχεία τα οποία ο Αλεξανδρινός αφομοίωσε από την τέχνη του δράματος, αρχαίου, μεσαιωνικού και νεότερου, καθώς και από μεγάλους Ευρωπαίους ποιητές.
Η επιλογή, η επιμέλεια κειμένων και η σκηνοθεσία της παράστασης είναι του Μιχάλη Πιερή. Η μουσική του Ευαγόρα Καραγιώργη γράφτηκε ειδικά για την παράσταση, ενώ οι ενδυματολογικές επιλογές είναι του Σταύρου Αντωνόπουλου.
Στιγμιότυπο της παράστασης για τον Καβάφη στη Ρώμη, από το ντοκιμαντέρ του ΘΕΠΑΚ.
