Η στήλη, όπως κατ’ επανάληψη έχω γράψει στο παρελθόν, δηλώνει αναρμόδια για τα ζητήματα της οικονομίας. Ελλείψει λοιπόν του μεγάλου θέματος, που μονοπώλησε την επικαιρότητα των ημερών, προτείνω ν’ ασχοληθούμε με ένα ενδιαφέρον παιχνίδι: να ενώσουμε τις τελίτσες που αντιστοιχούν σε ελάσσονος σημασίας θέματα, φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους. Θα τολμήσω την πρόβλεψη ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο θα σχηματιστεί ένα ενδιαφέρον περίγραμμα, εξόχως πολιτικό, το οποίο προσφέρεται κι ως τροφή για σκέψη.
Ας ξεκινήσουμε με το μένος ενάντια στον σκιτσογράφο Πιν. Διαβάζω οργίλα σχόλια, από σοβαρά κιόλας πρόσωπα, τα οποία του χρεώνουν όλα τα εθνικιστικά αμαρτήματα ζητώντας την κεφαλή του επί πίνακι. Ομολογώ ότι εντυπωσιάζομαι καθώς πολλοί εξ αυτών είχαν δηλώσει “Je suis Charlie” και κάθε λογής “Je suis” για τη στήριξη της ελεύθερης άποψης. Ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω αυτή την επιλεκτική ευαισθησία, όταν συμφωνούμε να ανεμίζουμε την παντιέρα της ελευθεροτυπίας και όταν διαφωνούμε να καταφεύγουμε σε απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Αισθάνομαι δε ότι δικαιούμαι να το λέω αυτό αφού με τον Πιν, παρά το ότι στεγαζόμαστε κάτω από την ίδια δημοσιογραφική στέγη, διαφωνούμε σχεδόν σε όλα. Ιδιαιτέρως σε ό,τι αφορά στο Κυπριακό, την ομοσπονδιακή λύση και τη συνεργασία με τους Τουρκοκυπρίους. Δεν διανοήθηκα όμως ποτέ να αμφισβητήσω το δικαίωμά του να εκφράζεται ή με το «χιουμορόμετρο» να μετρήσω την ποιότητα των γελοιογραφιών του. Ο Πιν θεωρήστε ότι είναι η πρώτη τελίτσα.
Η έκθεση που άνοιξε αυτή τη βδομάδα με τα έργα που επέστρεψαν από την Αμμόχωστο είναι η επόμενη. Η Δικοινοτική Τεχνική Επιτροπή για την Πολιτιστική Κληρονομιά δούλεψε αθόρυβα και στις δύο άκρες της πράσινης γραμμής για να επιτευχθεί αυτή η «Ξαναγέννηση». Ένα σπουδαίο γεγονός, όχι μόνο για την εικαστική σκηνή, αλλά για τον τόπο ευρύτερα. Αποτελεί την απτή απόδειξη πως όσο υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στο όραμα της επανένωσης, υπάρχει ελπίδα και για τη λύση του σύνθετου κυπριακού προβλήματος.
Με τις πιο πάνω διαπιστώσεις διαφωνεί προφανώς ο Νικόλας Παπαδόπουλος, εξού και έσπευσε να ποστάρει μια γελοιογραφία του Πιν με την “Κυπρούλα” να απευθύνεται στον Ερντογάν λέγοντάς του: «Αν θα κάμεις τζαμί την Αγιά Σοφιά έχουμε μια πολύ καλή Δικοινοτική Επιτροπή για την προστασία της Πολιτιστικής Κληρονομιάς… να σε συμβουλεύσει… και αν σου ξέφυγε κανένα ελληνικό τοπωνύμιο… θκυο ππαλιές να σου το κανονίσει κι εκείνο». Σε αυτό το σημείο ενώνουμε τις τελίτσες Γελοιογραφία – Έκθεση ΣΠΕΛ – Ανάρτηση και τραβούμε μια μεγάλη γραμμή που μας φέρνει στην στήλη της περασμένης Κυριακής υπό τον τίτλο «Το προεδρικό κοστούμι».
Έλαβα πολλά μηνύματα για τα ονόματα των προεδρικών υποψηφίων που συζητιούνται σε μια ενδεχόμενη συνεργασία ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ. Κατά την άποψή μου όμως το πρώτο ερώτημα που πρέπει ν’ απαντηθεί, είναι εάν όντως τα δύο κόμματα συζητούν τη σύμπλευση. Τίποτε βεβαίως δεν έχει συζητηθεί σε σώματα, αλλά στην πολιτική δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Ο Άντρος Κυπριανού που χαρακτηρίζεται από μια ροπή σε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες (ας μην ξεχνάμε την περίπτωση Μάικ Σπανού), έχει ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με τον Νικόλα; Εάν ναι, σε ποια βάση αλήθεια διαβουλεύονται;
Ένας ηγέτης που αναπαράγει π.χ. την άποψη του Πιν για τις Δικοινοτικές Επιτροπές, ποια σχέση μπορεί να έχει με το παραδοσιακό ακροατήριο της Αριστεράς; Το ερώτημα δεν είναι μόνο δημοσιογραφικό αλλά απασχολεί και μέλη της ηγεσίας του ΑΚΕΛ που παρακολουθούν μουδιασμένα το φλερτ με το ΔΗΚΟ. Γιατί, όπως βεβαίως καλά γνωρίζουμε, για να υπάρξει φλερτ, ενίοτε και πολιτικό, χρειάζονται δύο.
