Να που πάλι ήρθαν τα πάνω-κάτω. Που ένα άρθρο μιας νεαρής μαθήτριας ανάγκασε ακαδημαϊκούς και αξιωματούχους να τρέξουν να πάρουν θέση, να αναλύσουν, να εξηγήσουν και να καθησυχάσουν. Και εκεί που νόμιζα ότι η μαθήτρια είχε προτείνει ένα σχέδιο για την ολοκληρωτική κατάρρευση του εκπαιδευτικού μας συστήματος είδα με έκπληξη ότι απλά παράθετε της απόψεις της για ένα μάθημα. Το μάθημα των Θρησκευτικών.

Την στιγμή που η δημόσια παιδεία βρίσκεται στον βούρκο μέχρι το μέτωπο (το μέτωπο ναι. Τον λαιμό τον έχει περάσει προ πολλού), όλη η προσπάθεια των εκπαιδευτικών ειδημόνων επικεντρώνεται στην ανάλυση των απόψεών μίας 16χρονης μαθήτριας. Και ενώ θα περίμενε κανείς να δει την ίδια επιστημονική ανάλυση στις προσπάθειες για την μεταρρύθμιση της παιδείας όλοι αυτοί οι εμπειρογνώμονες λάμπουν δια της απουσίας τους από αυτή την αρένα, ακολουθώντας πιστά την “Wag the Dog” τακτική από την ομώνυμη Χολιγουντιανή ταινία. Ας κηρύξουμε και εμείς ένα ψεύτικό πόλεμο για να αποσυντονίσουμε την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα.

Να το ξεκαθαρίσω όμως για να μην παρεξηγηθώ. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν το μάθημα των Θρησκευτικών είναι υποχρεωτικό η επιλεγόμενο. Αν ονομάζεται Θρησκευτικά η Θρησκειολογία. Αν διδάσκεται στην τάξη, στο αμφιθέατρο στο γήπεδο η στο φεγγάρι. Με ενδιαφέρει η έλλειψη κριτικής σκέψης από τους μαθητές μας, με ενδιαφέρει η έλλειψη πάθους για την μόρφωση. Με ενδιαφέρει η απουσία ελεύθερης σκέψη και το θάρρος της γνώμης. Και κυρίως με προβληματίζει ότι και αυτές τις λίγες σπίθες ελπίδας που βλέπουμε προσπαθούμε να τις σβήσουμε. 

Πριν προτρέξουμε όμως και ρίξουμε το φταίξιμό στους συνήθης ύποπτους, τους μαθητές και τους καθηγητές, ας αναλογιστούμε όλοι πόσες ουσιαστικές προσπάθειες έγιναν για την αναβάθμιση της παιδείας. Σε μια χώρα που αναμφισβήτητα μας εκπλήσσει ευχάριστα πολλές φορές με τα ακαδημαϊκά και επιστημονικά επιτεύγματα, η αδράνεια των οργανωμένων συνόλων για την αλλαγή του συστήματος είναι ολοφάνερη. Οι μεμονωμένες και σπασμωδικές κινήσεις φωνάζουν περισσότερο «εγώ εν τζεν» παρά «εγώ θέλω» η «εγώ μπορώ».

Ιόλη μου εσύ και οι άλλοι συμμαθητές σου που θέλουν να σκέφτονται, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε. Εσείς έχετε ξεφύγει από την Google παιδεία και είσαστε πραγματικά σπίθες ελπίδας. Δεν μπορώ να σας υποσχεθώ κάτι για το μέλλον. Άλλωστε εσείς είστε αυτό. Μπορώ μόνο να σας πω δυο λέξεις.

Μπράβο σας!

*Ακαδημαϊκός