Εδώ και μήνες ονειρευόμασταν αυτή τη στιγμή. Τη μέρα όπου θα χαλάρωνε το lockdown και που ήμασταν ξανά ελεύθεροι να διακινηθούμε χωρίς να ενημερώνουμε κανένα για τις κινήσεις μας, να ξανασυναντηθούμε με συγγενείς και φίλους, να επιστρέψουμε στις δουλειές μας και οι μικροί στα σχολεία τους. Λογικό είναι μετά από τρεις μήνες εγκλεισμού να μας έχουν λείψει όλα όσα με βία στερηθήκαμε.
Οι περισσότεροι νιώθουν ανακουφισμένοι. Δεν ήταν και λίγο αυτό που βιώσαμε. Από τη μια μέρα στην άλλη κλειστήκαμε στα σπίτια μας, έχοντας να αντιμετωπίσουμε την ίδια στιγμή μια άκρως μολυσματική ασθένεια και τις συνέπειές της, οι οποίες τώρα θα αρχίσουν να γίνονται κατανοητές. Από τα ερείπια στην οικονομία μέχρι τις πληγές στην ψυχική υγεία, η Covid-19 επηρεάζει κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας.
Προς το παρόν δεν εστιάζουμε στις δυσκολίες που έρχονται. Έτσι λειτουργεί, άλλωστε, η ανθρώπινη φύση. Χαιρόμαστε για το γεγονός πως θα μπορέσουμε να δούμε ξανά τους ανθρώπους που μας έχουν λείψει, να πάμε μια βόλτα χωρίς το βραχνά των sms και να χαρούμε ξανά τις ομορφιές της φύσης με μια εκδρομή στο βουνό ή τη θάλασσα. Έστω και με περιορισμούς, προσέχοντας για παράδειγμα να κρατούμε αποστάσεις και φορώντας μάσκες και γάντια όπου επιβάλλεται.
Η ζωή θα βρει τρόπο να διεκδικήσει αυτά που της ανήκουν. «Όλοι φώναζαν ή γελούσαν. Το απόθεμα ζωής που είχαν συσσωρεύσει αυτούς τους μήνες, που ο καθένας κρατούσε την ψυχή του σε επιφυλακή, το ξόδευαν τούτη τη μέρα, που ήταν η μέρα της επιβίωσης. Αύριο θα ξανάρχιζε η ζωή με τις επιφυλάξεις της. Για την ώρα όμως άνθρωποι κάθε προέλευσης συνωστίζονταν και χαίρονταν αδερφωμένοι», γράφει στην Πανούκλα ο Αλμπέρ Καμύ περιγράφοντας την ημέρα που η καραντίνα τέλειωσε.
Όσο μεγάλο και αν είναι το τίμημα που θα κληθούμε να καταβάλουμε, το μόνο σίγουρο είναι πως θα βρούμε τρόπο να συνεχίσουμε. Το έχουμε κάνει πολλές άλλες φορές, θα το κάνουμε και τώρα. Αλίμονο αν σε κάθε δυσκολία σηκώναμε τα χέρια ψηλά και καθόμασταν να θρηνούμε. «Είμαι παιδί της εισβολής. Ζούσα σε τσαντίρι για δύο χρόνια, στοιβαζόμασταν σε μια τάξη πάνω από 40 παιδιά και ο πατέρας μου αναγκάστηκε να δουλέψει στις αραβικές χώρες. Τα καταφέραμε. Δεν πρόκειται να αφήσουμε τον κορωνοϊό να μας νικήσει», φιλοσόφησε την κατάσταση πρόσφατα μια φίλη. Και έχει απόλυτο δίκαιο.
