Το φετινό μνημόσυνο του Γρηγόρη Αυξεντίου τελείται σε μια κρίσιμη εποχή, που η πίστη στις αρχές και τις πανανθρώπινες αξίες της φυλής δεν τυγχάνουν του μέγιστου σεβασμού.
Η Ελλάδα όπως και η Κύπρος, τις οποίες ο Γρηγόρης ερωτεύτηκε και λάτρεψε, βρίσκονται ενώπιον μεγάλων κινδύνων και φοβερών αδιεξόδων. Απειλούνται και οικονομικά και πολιτικά και κοινωνικά και άλλως πως.
Ο κυπριακός ελληνισμός διάγει το 45ο έτος της κατοχής. Η αμυντική θωράκιση της Κύπρου είναι ελλειπής και ελλειμματική, κάτι που δεν θα ανέχετο ποτέ ο Γρηγόρης Αυξεντίου από τη μαρτυρική και σκλαβωμένη Λύση.
Γι’ αυτό όσοι θα ανηφορίσουν φέτος στο θυσιαστήριο του Μαχαιρά, για το ετήσιο μνημόσυνο του ήρωα, είτε είναι πολιτικοί είτε είναι στρατιωτικοί είτε εκκλησιαστικοί άρχοντες και απλοί πολίτες, ας αναλογιστούν τις βαριές και ασήκωτες ευθύνες τους απέναντι στον νεκρό που πηγαίνουν να μνημονεύσουν. Και ας παραδειγματισθούν από τις αρχές και αξίες που υπηρέτησε και ας τον θυμούνται ολόχρονα και όχι μόνο κάθε Μάρτη.
Για λόγους διατήρησης της ιστορικής μνήμης και διάδοσης της ιστορικής κληρονομιάς, η σημερινή αρθρογραφία αναφέρεται στον γάμο του Γρηγόρη Αυξεντίου, όπως τον έζησε η πρεσβυτέρα Γιαννούλα Παπασταύρου, σύζυγος του φλογερού ρασοφόρου της ΕΟΚΑ Παπάσταυρου Παπαγαθαγγέλου που πάντρεψε τον αιώνιο Γρηγόρη το βράδυ της 10ης Ιουνίου 1955 στον Καραβά.
Η μαρτυρία της πρεσβυτέρας δημοσιεύεται στο βιβλίο μου, με τίτλο «Με τη δύναμη της θύμησης», που κυκλοφόρησε το 2011. Στο κεφάλαιο για τον γάμο του Αυξεντίου αναφέρονται, όπως τα περιγράφει η πρεσβυτέρα, τα εξής:
«Μπορεί η πρεσβυτέρα να μη γνώριζε για την έναρξη του αγώνα, όμως στον γάμο του Αυξεντίου το βράδυ της 10ης Ιουνίου 1955 ήταν παρούσα.
Ο Παπάσταυρος με τα εκατοντάδες πνευματικοπαίδια έκαμε εκατοντάδες γάμους. Όμως ο γάμος του Γρηγόρη, που έγινε στο μοναστήρι της Αχεροποιήτου κοντά στον Καραβά, ήταν πάντα χαραγμένος στη μνήμη του. Ήταν γάμος αξέχαστος, όπως έλεγε αργότερα.
«Μου είπε», λέει η πρεσβυτέρα, όταν άρχισε να δειλινιάζει για καλά, «να ετοιμαστώ και θα πάμε μαζί σε μια δύσκολη αποστολή».
«Πήγαμε στο μοναστήρι της Αχεροποιήτου, παραλιακά για να μην κινήσουμε καμιά υποψία. Έπρεπε το μυστικό να φυλαχτεί καλά. Με τη βοήθεια του Θεού και οδηγό τον Ανδρέα Μαλέκο, φθάσαμε στο Μοναστήρι. Όπως έλεγε αργότερα ο παπάς μου, προτιμήθηκε το μέρος αυτό για τον γάμο γιατί πρώτα απ’ όλα αυτή την εποχή ο Γρηγόρης βρισκόταν στα μέρη του Καραβά κι έτσι η μεταφορά του στο Μοναστήρι δεν θα είχε πολλές δυσκολίες κι ύστερα γιατί η Μονή αυτό τον καιρό δεν είχε ξένους και έτσι δεν θα υπήρχε ο κίνδυνος να βρεθούμε υπό την παρακολούθηση περιέργων».
«Φθάσαμε, λοιπόν, εκεί, μπήκαμε στην εκκλησία και λίγο αργότερα έφθασε ο Γρηγόρης. Η αρραβωνιαστικιά του, η Βασιλική, ήταν ήδη εκεί. Για την ασφαλή μεταφορά της μερίμνησαν αγωνιστές της ΕΟΚΑ, φίλοι και σύντροφοι του Γρηγόρη.
Μπήκε ο Αυξεντίου στην εκκλησία με τα ρούχα του αντάρτη. Έβαλε τον σταυρό του και φίλησε το χέρι του ιερέα. Στη μέση του επιβλητικό το όπλο του, το εργαλείο της δουλειάς του».
«Γρηγόρη, του λέει ο πάτερ, βγάλε το όπλο σου και βάλτο στο πεζούλι, εκεί στο παράθυρο. Έτσι και έγινε. Βγήκε το όπλο, πήρε τη θέση του στο πεζούλι και άρχισε το μυστήριο. Με στεφάνια από ελιά που τα φτιάξαμε εμείς και στην παρουσία 5 -6 ατόμων παντρεύτηκε ο αιώνιος Γρηγόρης. Ήταν ένας γαμπρός λεβέντης. Στάθηκε κολόνα καθ’ όλη τη διάρκεια του μυστηρίου. Ο παπάς μου είχε συγκινηθεί. Αργότερα κάθε φορά που θυμόταν αυτό τον γάμο μού έλεγε:
– Γιαννούλα, θυμάσαι και εσύ τον Γρηγόρη που στον γάμο του στεκόταν σαν κολόνα Πεντελικού, λες και είχεν απολιθωθεί!».
«Ξεχνιέται αυτός ο Γρηγόρης, μονολογεί η πρεσβυτέρα… και συνεχίζει: Τελείωσε ο γάμος, ο ιερέας φιλά τον νιόγαμπρο και εύχεται στο ζευγάρι λέγοντας: «Γρηγόρη μου να ζήσετε» και εκείνος απαντά: «Πάτερ, να μου ευχηθείς καλό βόλι». Και εγώ, λέει αργότερα ο Παπάσταυρος, του είπα: «Ε, καλό βόλι και ζήτω η Ένωση». 
Ήταν η τελευταία φορά που ο Παπάσταυρος και η πρεσβυτέρα τον είδαν ζωντανό. Ο αείμνηστος «αετός του Μαχαιρά» ήταν μια βαθιά θρησκευτική προσωπικότητα. Κάθε μέρα έπρεπε η ομάδα του να έχει κοινή προσευχή και κοινή μελέτη της Αγίας Γραφής. Αυτή η προσωπικότητα στις 3 του Μάρτη το 1957 προδομένη έφυγε. Πέταξε μέσα από τις φλόγες, στην αιωνιότητα και στην αθανασία.

*Οικονομολόγος, δημοσιογράφος.