Το καλοκαίρι μας άφησε σιγά-σιγά, ημερολογιακώς βεβαίως, καθότι οι θερμοκρασίες εδώ θα μείνουν επί του σβέρκου μας. Μαζί του, μας αφήνουν οι διακοπές, το ραχάτι, ο προγραμματισμός των σύγχρονων Μαγκελάνων για τις ανακαλύψεις της νέας Αμερικής και οι λοιπές καθιερωμένες ασθένειες της εποχής ετούτης. Ας κάνουμε λοιπόν ένα πρώτο ταμείο για να δούμε πού πατάμε και πού πηγαίνουμε – με άλλα λόγια ας δούμε τι θα επέλεγαν οι μπουκ στα Όσκαρ του καλοκαιριού:
Όσκαρ Πρωτοτυπίας: Οι πολιτικοί και η πολιτική. Εκατό χρόνια τούρκικα, ο ίδιος χαβάς- βρέξει χιονίσει ή μας τσουρουφλίζει, το γαϊτανάκι των συσκέψεων γύρω από τα ίδια και τα ίδια θέματα τα οποία κλωθογύριζαν οι προηγούμενοι και προπροηγούμενοι. Κάθε καλοκαίρι είναι το κρισιμότερο για τη νέα φάση του Κυπριακού στην οποία μπαίνουμε κάθε φθινόπωρο, κάθε καλοκαίρι ανακαλύπτουμε ότι στο παρασκήνιο οι εκάστοτε κυβερνώντες απεργάζονται την καταστροφή του τόπου τούτου σε συνεργασία με τις ξένες δυνάμεις του κακού, κάθε καλοκαίρι ανεβαίνουν οι τόνοι και για την εσωτερική διακυβέρνηση, αφού για ένα μυστήριο λόγο κάθε φθινόπωρο είναι προεκλογική περίοδος, είτε φέτος έχουμε εκλογές, είτε του χρόνου, είτε σε πέντε.
Όλα τριγύρω αλλάζουν…
Όσκαρ Πολιτισμού: Τα φεστιβάλ των κοινοτήτων με πρώτες φίρμες Ελλαδίτες αοιδούς Γ’ Εθνικής- άνευ ανθυποψηφίου. Η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης δεν μένει πια εδώ, τα όσα μας μάθαινε το Πάφος 2017 έχουν ξεχαστεί πια και σιγά-σιγά γυρίσαμε στα ίδια: Λίγο ρέσι, λίγη μπύρα και την τραγουδιάρα μου στις πλατείες των χωριών.
Για να κάνουμε και την αυτοκριτική μας πάντως, λίγοι είχαμε συνειδητοποιήσει στην Κύπρο τη δυναμική του θεσμού της ΠΠΕ και ακόμη λιγότεροι είχαμε πιστέψει στη χρησιμότητα παρόμοιων θεσμών των κουτόφραγκων. Όσο μεγαλώνει η χρονική απόστασή μας όμως από το έτος ορόσημο, οι μνήμες του καθενός μας δεν σταματούν να μας εκπλήσσουν με το εύρος και την ποιότητα του έργου που αξιωθήκαμε να ζήσουμε.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Όσκαρ Νεκρανάστασης: Το Κυπριακό- για 238η φορά μας προετοιμάζουν ότι έρχεται η τελευταία μας ευκαιρία. Ούτε ο Πήτερ Σέλλερς στο «Πάρτι» δεν δέχθηκε τόσους πυροβολισμούς χωρίς να εκπνεύσει τελικά, παριστάνοντας τον αφελή κομπάρσο στη μάχη.
Όσκαρ να ’την πετιέται από ξαρχής: Η Ομόνοια- μετά τη λαίλαπα Μιλτιάδη, χάσαμε τον λογαριασμό πόσα ξηλώματα και νέα οικοδομήματα παρακολουθήσαμε. Αυτό το καλοκαίρι η αγαπημένη συνήθεια των δεκάδων αποχωρήσεων και των δεκάδων νέων αφίξεων, συνεχίστηκε απτόητη.
Ελπίζω να είναι η τελευταία και φαρμακερή- καθότι, φοβάμαι ότι ο γέρος μου άρχισε να παθαίνει ψύχωση βαριάς μορφής με τον Καϊάφα, τον Κανάρη, τον Τσίκκο και τον Γκρέκορυ.