Παρακολουθούσα χθες τις συζητήσεις γύρω από την καταγγελία της μητέρας, η οποία υποστήριξε ότι στο Τμήμα Ατυχημάτων και Επειγόντων Περιστατικών του νοσοκομείου της Λεμεσού αρνήθηκαν να περιθάλψουν το άρρωστο παιδί της. Όλα τα ακούσαμε, αυτό είναι γεγονός. Το απόλυτο μπέρδεμα, το απόλυτο χάος. Ένα κουβάρι μέσα στο μυαλό όλων οι διαδικασίες. Το Γενικό Σύστημα Υγείας βρέθηκε να φταίει, επειδή μια νοσηλεύτρια στη διαλογή κατέταξε το περιστατικό στην κατηγορία «4», στα μη επείγοντα δηλαδή. Επίσης κάποιοι έστησαν το ΓεΣΥ στον τοίχο επειδή έπρεπε ο πατέρας να πληρώσει €15 στο ΤΑΕΠ. Από πλευράς των γιατρών του Δημοσίου, μάλιστα, ακούσαμε ότι το ΓεΣΥ εφαρμόζεται εδώ και έξι μήνες και έπρεπε να είχε ομαλοποιηθεί η κατάσταση. Κάποιοι, όπως μας είπαν, έπρεπε να προβλέψουν ότι στα ΤΑΕΠ θα γινόταν συνωστισμός μετά τις 8.00 το βράδυ που κλείνουν τα ιατρεία των προσωπικών γιατρών. 
Τελικά, κάποιος είπε ότι δεν ήταν 15 τα ευρώ, αλλά 10 και ύστερα καταλήξαμε ότι επρόκειτο για €25 συμπληρωμή για εξέταση από παιδίατρο, ως ειδικό γιατρό. 
Πραγματικά, όλες αυτές οι μπερδεμένες λεπτομέρειες προκαλούν πανικό στον πολίτη, ο οποίος δεν έχει γνώση των σωστών διαδικασιών. Είναι, όμως, άξιον απορίας πώς γίνεται άνθρωποι του χώρου της Υγείας να μην γνωρίζουν τις διαδικασίες ή πιο σωστά να προσπαθούν να αποδείξουν ότι επικρατεί η απόλυτη ακαταστασία. 
Δεν θα αναλύσω εγώ αυτό καθαυτό το περιστατικό με το παιδί. Διεξάγεται έρευνα και περιμένουμε το αποτέλεσμά της. Είναι ενοχλητικό, όμως, να ακούς ότι το ΓεΣΥ επέβαλε €10 τέλος στα ΤΑΕΠ. Το τέλος των €10 ισχύει από το 2013. Είναι, επίσης, ενοχλητικό να ακούς από ανθρώπους του χώρου της Υγείας να λένε ότι έπρεπε κάποιος να προβλέψει το τι θα γινόταν μετά τις 8.00 το βράδυ. Διερωτώμαι, μέχρι πριν από πέντε μήνες, πριν την εφαρμογή του ΓεΣΥ και πριν την εφαρμογή του θεσμού του προσωπικού γιατρού, μετά τις 8.00 το βράδυ τι γινόταν στα ΤΑΕΠ; Πάντα επικρατούσε χάος. Τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια, μια φορά το τρίμηνο γράφουμε για τη συμφόρηση, για τους ασθενείς που περιμένουν με τις ώρες να εισαχθούν στους θαλάμους, για την υποστελέχωση και πάει λέγοντας. Επίσης, τα τελευταία είκοσι χρόνια καλούμε τους πολίτες να μην προσέρχονται στα ΤΑΕΠ όταν δεν αντιμετωπίζουν επείγον πρόβλημα. «Το 70% των περιστατικών δεν είναι επείγοντα», δηλώνουν εδώ και δύο δεκαετίες οι διευθυντές των ΤΑΕΠ παγκυπρίως. 
Όσο για το αν σχετίζεται καθόλου η διαλογή των περιστατικών στα ΤΑΕΠ με το ΓεΣΥ, δεν αξίζει καν να το σχολιάσει κάποιος. 
Ο καθένας λέει τα δικά του χωρίς να αναλαμβάνει ο ίδιος το μερίδιο της ευθύνης του. Στην ερώτηση ποιος πρέπει να αποφασίζει αν ένα περιστατικό είναι επείγον ή μη επείγον, η απόλυτη σιωπή. Ο πολίτης πάντως δεν μπορεί από μόνος του να το κάνει, όπως δεν γίνεται πάντα να φταίνε οι άλλοι. Δεν γίνεται να θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, πριν αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας. Αυτό κάποιοι οφείλουν να το αντιληφθούν.