Ο Κυριάκος Κυριάκου είναι Πρόεδρος του Κόμματος των Ζώων. Και μόνο που ηγείται ενός τέτοιου κόμματος, μου είναι συμπαθής. Που νοιάζεται για τα ζώα, δηλαδή. Από εκεί και ύστερα όμως, έχω τις διαφωνίες και τις επιφυλάξεις μου. Συγκεκριμένα, ενθουσιωδώς αποδέχομαι να υπάρχουν και πολλές μάλιστα οργανώσεις, ομάδες πολιτών, δώστε όποιο όνομα νομίζετε, που να είναι πραγματικά φιλοζωικές (όρος που νομίζω ότι εμπεριέχει τα πάντα), αλλά έχω σοβαρή ένσταση ως προς το γιατί πρέπει να υπάρχει και κόμμα για αυτό. Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο εδώ, διότι δεν έχω ακόμα συλλέξει όσα στοιχεία χρειάζονται για να επιβεβαιώσουν ή και να διαψεύσουν (μακάρι, δηλαδή) τις υποψίες μου.
 
Εννοείται –για να κλείσω εδώ την παρένθεση αυτή– ότι εάν θα έπρεπε αναγκαστικά να διαλέξω μεταξύ ενός φιλοζωικού κόμματος και ενός άλλου που θα υπερασπίζεται, ας πούμε, «το δικαίωμα να σκοτώνεις ζώα», πανηγυρικά θα ήμουν με το πρώτο και φανατικά εναντίον του δεύτερου.
 
Ας έρθω, όμως στο ψητό: Πριν λίγες μέρες ο κ. Κυριάκου έκανε μια παρέμβαση «εικαστικού περιεχομένου», που με ξάφνιασε και με ενόχλησε πολύ. Επέκρινε τους συντελεστές μιας θεατρικής παράστασης που χρησιμοποίησαν ένα άλογο επί σκηνής και μάλιστα με τρόπο που εκείνος θεώρησε ότι κακοποιεί το ζώο. Είπε μάλιστα, μιλώντας στο ραδιόφωνο του Active, και απευθυνόμενος προς τον καλλιτεχνικό Διευθυντή του Φεστιβάλ «Τα Κύπρια», κ. Άντη Παρτζίλη, ότι «εμείς θα εμποδίσουμε απόψε να βγει στη σκηνή, διότι το άλογο δεν είναι ηθοποιός». 
 
Ο κ. Κυριάκου φανέρωσε τον ακτιβισμό του, όντας κακώς πληροφορημένος, και αναίτια επιθετικός. «Μίλησα –είπε– και με τον Υπουργό Παιδείας, και δεν θα επιτρέψουμε να εμπορεύεστε επί σκηνής άλογα και να τους βάζετε αφρούς και σπρέι…». Και παρακάτω: «Δεν το ρωτήσατε (σ.σ., το άλογο!) και το κάνατε ηθοποιό». 
 
Η εξήγηση του κ. Παρτζίλη δεν τον έπεισε:
 
«Δεν χρησιμοποιείται μπογιά και το άσπρο που βλέπεται είναι αφρός ξυρίσματος. Είναι άλογο εκπαιδευμένο και φιλικό, χρησιμοποιείται για την εκπαίδευση παιδιών και μπορεί να μετέχει σε διοργανώσεις και δρώμενα. Ο χειριστής του αλόγου είναι αδειούχος εκπαιδευτής και έχουμε και κτηνιάτρους εκεί στην περίπτωση που χρειαστεί οτιδήποτε».
Αυτά, ενημερωτικά. Και τώρα, ας σοβαρευτούμε:
 
Αν και τα παραδείγματα στα οποία τα ζώα «πρωταγωνιστούν» (δίχως να κακοποιούνται) σε μερικά από τα σημαντικότερα έργα τέχνης της ανθρωπότητας είναι άπειρα, εγώ θα πάω πίσω στον Ιούνιο του 2009, όταν στο Εθνικό Θέατρο του Βελιγραδίου ο σπουδαίος Σλοβένος σκηνοθέτης Τόμαζ Παντούρ (που δυστυχώς πέθανε πολύ πρόωρα το 2016 σε ηλικία 53 ετών) ανέβασε μια εκπληκτική θεατρική παράσταση που υμνήθηκε από όλον τον κόσμο, βασισμένη επάνω στο συγκλονιστικό βιβλίο του Σέρβου  συγγραφέα και ποιητή Μίλοραντ Πάβιτς (1929-2009), Το Λεξικό των Χαζάρων, Εκδόσεις Καστανιώτη. 
 
Επί σκηνής πρωταγωνιστεί και ένα άλογο και ένα κυνηγόσκυλο και άλλα ζώα. Ας ρίξει μια ματιά εδώ ο κ. Κυριάκου: https://youtu.be/sk6Rt1ARWGI. Ή, ας ανατρέξει και σε άλλες εμβληματικές παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας ή και της Όπερας των Παρισίων και του Κόβεντ Γκάρντεν, όπου χρησιμοποιούνται ζώα, όχι όπως στο τσίρκο, αλλά όπως ακριβώς χρησιμοποιούνται και άνθρωποι. Καμιά φιλοζωική οργάνωση δεν βγήκε τότε να πει «δεν θα επιτρέψουμε να βγει επί σκηνής το άλογο», διότι μιλάμε για κοινωνίες που ξέρουν ότι και ο κακώς εννοούμενος ακτιβισμός έχει τον λαϊκισμό του. 
 
Είναι ένα «σκληρό» έργο, του Παντούρ. Όπως και η ζωή. Η Τέχνη πάντα βρίσκει τον τρόπο να την αποδίδει όπως εκείνη την αντιλαμβάνεται. Πρέπει να τα καταλαβαίνει κάποιος αυτά τα βασικά περί Τέχνης – μεταξύ μας. Γιατί, διαφορετικά, δεν μπορείς να κάνεις κουβέντα ούτε και για την ίδια τη Ζωή. 
 
Υστερόγραφο: Όπως υπάρχουν οικολόγοι και «οικολόγοι», έτσι υπάρχουν και φιλόζωοι και «φιλόζωοι». Οι εντός παρενθέσεως βγάζουν θυμό και επιθετικότητα για αυτό που υποστηρίζουν. Οι δίχως παρένθεση βγάζουν αγάπη. Τους θεωρώ πιο αποτελεσματικούς. Και για αυτό τους αγαπώ και πάρα πολύ.