«Σιγά μην πάω να ψηφίσω, όποιος και να εκλεγεί τα ίδια θα κάνει…». Δεν ξέρω από πόσους νέους άκουσα αυτή την άποψη το τελευταίο διάστημα, ρωτώντας ίσως την πιο αδιάφορη για τους ίδιους ερώτηση, εάν θα πάνε να ψηφίσουν. Ούτε λόγος να ρωτήσεις για το ποιον, αφού δεν σου δίδεται καν η επιλογή. Κανένας και τίποτα δεν τους πείθει πλέον. Ο πήχης των προσδοκιών τους σ’ ό,τι αφορά στο τι θα καταφέρει όποιος εκλεγεί είναι πολύ χαμηλά, με το βλέμμα και τα όνειρα των περισσοτέρων να είναι σε χώρες του εξωτερικού. 

Κάποιοι ισχυρίζονται πως οι σημερινοί νέοι είναι αδιάφοροι και πως μοναδική τους έγνοια είναι να χαζεύουν με τις ώρες στον υπολογιστή. Είναι όμως έτσι; Μιλώντας με νέους διαπιστώνεις ότι για πάρα πολλούς ο υπολογιστής αποτελεί για τους ίδιους μια πόρτα που τους συνδέει με τον σύγχρονο κόσμο των ευκαιριών, της επιβράβευσης της καινοτομίας και της ανάδειξης προσώπων που έχουν πετύχει το ακατόρθωτο, χάρη στις ικανότητές τους.  Όσο ανεξέλεγκτος κι εάν είναι -που είναι- ο κόσμος του διαδικτύου, για τους ίδιους αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία για να έρθουν σε επαφή με το μέλλον που επιθυμούν. Ένα μέλλον αντιστρόφως ανάλογο από αυτό που τους προσφέρεται σε χώρες όπως η Κύπρος. 

Οι σημερινοί νέοι επιθυμούν έναν κόσμο όπου η τεχνολογία και η καινοτομία θα έχουν τον πρώτο λόγο. Δεν υπάρχει περίπτωση να τους οδηγήσει στην κάλπη μια προεκλογική εκστρατεία, που παραπέμπει στον προηγούμενο αιώνα. Οι προεκλογικές σε αίθουσες δεξιώσεων και καφενεία και οι κούφιες υποσχέσεις, μόνο απαξίωση τους προκαλούν. 

Τα δε προγράμματα των υποψηφίων δεν τους απασχολούν καν, αφού γνωρίζουν πως δεν καταρτίστηκαν γι’ αυτούς αλλά απευθύνονται σ’ ένα κομματικό ακροατήριο, που έχει εθιστεί στο παραμύθιασμα. Οι νέοι όταν ακούν μέτρα για καταπολέμηση της διαφθοράς, ενέργειες για προώθηση της αξιοκρατίας και ανάδειξη των άριστων των αρίστων, γελούν μετά δακρύων, επειδή αντιλαμβάνονται πως όλα τα πιο πάνω, έχουν πιο μεγάλες πιθανότητες να ανθήσουν παρά να εξαλειφθούν. 

Οι σημερινοί νέοι βλέπουν όσα συμβαίνουν στην κλειστή δημόσια σφαίρα, με ένα κυνικό βλέμμα και διαβλέποντας πως δεν υπάρχει ελπίδα, δεν θέλουν καν να ασχοληθούν. Κι αυτό επειδή γνωρίζουν πως ό,τι και να κάνουν, δεν πρόκειται να εισακουστούν και να στρέψουν τις δημόσιες συζητήσεις σε αυτά που πραγματικά τους απασχολούν, αφού κάποιοι ήδη αποφάσισαν ότι αποτελούν τη γενιά της χαμένης ψήφου. Βλέπετε κάποιους τους βολεύει να μείνουν μακριά από τις κάλπες οι νέοι, αφού πρόκειται για ένα εκλογικό σώμα που δεν είναι κομματικά πειθαρχημένο, που θα μπορούσε να φέρει ακόμη μεγαλύτερες εκπλήξεις από αυτές που υπολογίζει το κατεστημένο.  

Βέβαια, μεγαλύτερη ευθύνη από τα κόμματα και τους υποψηφίους τους, έχουμε εμείς που δεν φροντίσαμε να τιμωρήσουμε και να απαλλάξουμε την κοινωνία απ’ όλους αυτούς που λυμαίνονται την εξουσία και έχουν καταφέρει να κόψουν τα φτερά του πιο παραγωγικού τμήματός της. 

Γι’ αυτό, ας μην έχουμε παράπονο από τη συμπεριφορά και την απαξίωση των νέων προς αυτά που κάποιοι θεωρούν… κοινά. Ό,τι σπείραμε θερίζουμε…