Ο Γιάννης Χριστοφίδης στηλιτεύει το φαινόμενο τα πολιτικά κόμματα να τοποθετούν τον εαυτό τους πάνω από τον λαό και την πατρίδα…
Στη σημερινή εποχή, τα κόμματα ονομάζονται κύτταρα της Δημοκρατίας, γιατί ο κύριος σκοπός τους είναι η ορθή λειτουργία της κοινωνίας των ανθρώπων σε ένα σύγχρονο Κράτος, με τα πιο φιλελεύθερα δημοκρατικά μέσα. Κύτταρο, είναι η πιο μικρή, αλλά βασική λειτουργική μονάδα των έμβιων όντων, που χαρακτηρίζονται από έντονη δραστηριότητα των ζωτικών λειτουργιών του. Αρχικά όλα τα δημιουργούμενα κόμματα, διακηρύσσουν την προσήλωση και τον σεβασμό τους, στους Νόμους της Πολιτείας, αλλά και της προσπάθειας τους να υλοποιήσουν περισσότερες συνθήκες ευημερίας, για ένα καλύτερο κόσμο, στο χώρο που λέγεται Πατρίδα.
Θεωρητικά, όλα τα κόμματα υπόσχονται δημοκρατικό πολίτευμα, σταθερότητα, ισοπολιτεία, ισονομία, τιμιότητα, ελευθερία και δικαιοσύνη. Δηλώνουν πίστη σε στόχους, αρχές, αξίες και ιδανικά. Στην πράξη όμως, πολύ λίγοι υλοποιούν τις υποσχέσεις τους. Κι αυτό συμβαίνει γιατί απλά δεν υπάρχει πνευματικό υπόβαθρο και συνέπεια! Αν στην προσωπική μας ζωή δεν κάνουμε πράξη αυτά που πιστεύουμε και διακηρύσσουμε, τότε ούτε μέσα από τα κόμματα θα μπορούμε να τα εφαρμόσουμε. Φυσικά εδώ τίθεται ένα ερώτημα. Τι είναι αυτά που πιστεύουμε; Οπωσδήποτε αυτά που πιστεύουμε, είναι αυτά που μάθαμε. Όμως αυτά που μάθαμε είναι ορθά ή λαθεμένα; Η ορθή μάθηση αλλά και το συνεχές βίωμα, είναι τα ζητούμενα!
Όταν μιλούμε για αξίες και αρχές, εννοούμε συγκεκριμένα κάποιες αρετές γενικά αποδεκτές. Δηλαδή βασικά, την πίστη, την ελπίδα, την αγάπη, την υπομονή, την ταπεινοφροσύνη,την αφιλαργυρία και τη διάκριση. Αυτές οι αρετές, θα πρέπει φυσικά να διδάσκονται σε μια υγιή εκπαίδευση και θα πρέπει πρωταρχικά να τις αποκτήσουν τα πρόσωπα, που θα δημιουργήσουν τα κόμματα, αλλά και κατ’ επέκταση όλοι, όσοι θέλουν να έχουν ρόλο στη μελλοντική κοινωνία. Κύριος σκοπός και στόχος των κομμάτων είναι να υπηρετούν και να καθοδηγούν με σύνεση και όχι να ποδηγετούν τους συνανθρώπους τους. Όσο για το κράτος, τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν το δικαίωμα, αλλά και το χρέος να το ελέγχουν για τα λάθη του, αλλά με μέτρο και με σύνεση, ώστε να μη διασύρεται στο εξωτερικό και να το βοηθούν όταν χρειάζεται, χωρίς να προτάσσουν το κομματικό συμφέρον. Το κράτος, θα πρέπει να προσέξει να μη κομματικοποιεί την εξουσία του, να μη περιπλέκεται, αλλά να ελέγχει τη διαφθορά, να είναι ανιδιοτελές και να ασκεί χρηστή και αποτελεσματική διοίκηση. Στο θέμα της Άμυνας, θα πρέπει να γνωρίζει και να μην υποτιμά το δόγμα «όποιος θέλει ειρήνη, πρέπει να ετοιμάζεται για πόλεμο» και να επαναπάυεται σε ευχολόγια και δικαιολογίες, περί μεγέθους του εχθρού. Η ατίμωση είναι καλύτερη, από τη θυσία;
Κομματοκρατία, είναι η προδοσία του κόμματος, η άρνηση του πρωταρχικού ρόλου του, το φαινόμενο να τοποθετείται το κόμμα πάνω από τον Λαό και την Πατρίδα. Δηλαδή το κόμμα από θετικό εργαλείο για στήριξη της Δημοκρατίας, γίνεται αρνητικό όργανο για προώθηση ατομικών και παραταξιακών «δικαιωμάτων» και καταβαράθρωσης των κοινών στόχων και ανελίξεων. Όταν υπάρχει Πατρίδα, με καλή θέληση και αυτοθυσία, όλα τα προβλήματα λύνονται. Χωρις Πατρίδα, χάνονται όλα. Ας προβληματιστούμε όλοι μας.
Πατριωτισμός και κομματοκρατία δεν συμβιβάζονται. Πατριωτισμός, είναι να αγαπάς με ανιδιοτέλεια την Πατρίδα σου και να θυσιάζεσαι γι’ αυτήν. Από τα βάθη των αιώνων, ο μέγας Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης, μας δείχνει τον δρόμο και μας βροντοφωνάζει: «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων, τιμιώτερον εστιν η Πατρίς…». Η σκυτάλη του ηρωισμού, αναμένει να την πάρουμε ξανά στα χέρια μας!…
