JAWS 3-D

Οι γιοι του σερίφη των δύο πρώτων ταινιών αναλαμβάνουν να προστατέψουν τους επισκέπτες ενός θαλάσσιου πάρκου όταν παγιδεύεται εκεί ένα τεράστιος λευκός καρχαρίας. Η δεύτερη συνέχεια της επιτυχίας του Σπίλμπεργκ κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου επειδή υπήρξε η πρώτη ταινία τρόμου που είδα στο σινεμά (στην τρυφερή ηλικία των δέκα) και μάλιστα τρισδιάστατη. Θυμάμαι ότι με είχε κατατρομάξει κι έκανα να κοιμηθώ ήσυχος τουλάχιστον για μια βδομάδα! Βλέποντάς την όμως ξανά μετά από χρόνια, κατάλαβα ότι ποτέ δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι το γούστο ενός δεκάχρονου! To «Jaws 3 – D» sucks όπως κι αν το δεις. Πλοκή για τα μπάζα, εφέ της πλάκας, σασπένς ούτε για δείγμα και ελεεινές ερμηνείες ακόμα κι απ’ τον Οσκαρικό Λούις Γκόσετ Τζούνιορ. Στην μικρή οθόνη δεν υπάρχει καν το εύρημα των τριών διαστάσεων για να περνάει η ώρα χαζεύοντας τα σαγόνια να ανοιγοκλείνουν στη μούρη σου. Αρχικά προοριζόταν για παρωδία (και μάλιστα με τον ξεκαρδιστικό τίτλο «Jaws 3 – People 0») όμως οι ιθύνοντες το μετάνιωσαν και το γύρισαν στο σοβαρό – μια τραγικά λάθος κίνηση! Αυτό και τα Amityville 3-D, Friday the 13 th: Part 3 in 3-D βοήθησαν στο να θαφτεί πρόωρα η σύντομη αναβίωση των τρισδιάστατων ταινιών στα mid-80s. Κι αν νομίζετε πως η σειρά δεν υπέφερε αρκετά, το ακόμα χειρότερο Jaws: The Revenge (1987) της έβαλε μια ωραιοτάτη ταφόπλακα. Μ.Ν.