Η επικείμενη επιλογή «ηγέτη των Τουρκοκυπρίων» από την πλειοψηφία των εποίκων ανέστειλε τη διαδικασία που πήγε να ξεκινήσει με τη συνάντηση του Βερολίνου στο τέλος του περασμένου Νοεμβρίου. Ή, τουλάχιστον, αυτή η εξήγηση δόθηκε για τη διακοπή αυτού που ουσιαστικά δεν άρχισε. Κατανοητή η σκοπιμότητα αυτής της επίκλησης. Ο διεθνής παράγοντας θα ασχοληθεί αρκετά, πριν και μετά, για τη διαδικασία και το αποτέλεσμα. Θα έρθουν ξένοι ανταποκριτές, άλλοι από την Τύμπου κι άλλοι από τη Λάρνακα – αυτούς θα τους περάσουμε εμείς «απέναντι». Και τα ΜΜΕ από τις ελεύθερες περιοχές θα ‘ναι εκεί – το δικαίωμα και η υποχρέωση της ενημέρωσης. Θέλοντας και μη, όλοι θα πάρουμε μέρος σε μια διαδικασία (και προσπάθεια) αναβάθμισης του ψευδοκράτους, μέσα από υποτιθέμενες «εκλογές» και άσκηση του «δημοκρατικού δικαιώματος των Τουρκοκυπρίων», για τους οποίους διατείνεται πως πολύ γνοιάζεται η κατοχική Τουρκία. Στη στεριά και τη θάλασσα, στο έδαφος και το υπέδαφος, στις εποικισμένες πόλεις και τα χωριά και τις κλεμμένες περιουσίες των Ελληνοκυπρίων. Τους γνοιάζεται και για το ποιον θα επιλέξουν στη διαδικασία του Απρίλη ως ηγέτη. Ο υπουργός Εξωτερικών του σουλτάνου, μιλώντας για τον Ακιντζί, το ‘πε ξεκάθαρα: «Δεν αρμόζει στον τουρκοκυπριακό λαό ένας τέτοιος πολιτικός που δεν είναι έντιμος». Ο Τσαβούσογλου υποστήριξε ακόμα πως «δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη το θέμα της προσάρτησης». Τι να την κάνει την προσάρτηση αν πρόκειται να έχει μια άλλη ελεγχόμενη, εκτός Τουρκίας, γεωγραφική περιοχή, μια συνιστώσα εθνοκαθαρμένη πολιτεία, μια δρασκελιά (όπως απέδειξε τότε) από τη Μερσίνα, κατ΄επίφαση μόνο τουρκοκυπριακή αφού πλειοψηφία θα είναι οι έποικοι που για την ψυχολογία των «νοτίων» θα τους βαφτίσουμε Κυπρίους; Η γλώσσα της πολιτείας θα είναι μόνο η Τουρκική κι ας μας διαψεύσει επιτέλους «η πλευρά μας», συγκλίναμε κι επ’ αυτού ή όχι!
Η επικείμενη διαδικασία του Απρίλη διεξάγεται στο πλαίσιο μιας συνεχιζόμενης άτυπης προσάρτησης, που δεν θα αμφισβητήσουμε πως «πλεονεκτεί» της επισημοποιημένης μορφής της γιατί, τουλάχιστον αυτή είναι (ελπίζουμε και υπό προϋποθέσεις) αντιστρεπτή, αν βέβαια το διεκδικήσουν όσοι, εκατέρωθεν του κατοχικού οδοφράγματος, τη θεωρούν πράγματι φρικτή. Κι όσοι οραματίζονται να μην οδηγηθεί ο τόπος, άμεσα ή έμμεσα, τώρα ή αργότερα, σε μερική προσάρτηση ή ολική εξάρτηση από την Τουρκία. Βλέπουμε τι γίνεται δίπλα μας, στη Συρία… Μπήκε η Τουρκία για να εκδιώξει τους Κούρδους, να φτιάξει, λέει, ζώνη ασφαλείας, όχι στα σύνορά της αλλά σε ξένη επικράτεια (κατοχή και προσάρτηση δεν είναι κι αυτό;) και τώρα πολεμά, εκτός έδρας, ενάντια στις κυβερνητικές δυνάμεις της Συρίας. Σίγουρα όχι για την επαναφορά της συνταγματικής τάξης στη χώρα – το είδαμε και το 1974…
Είναι ομολογουμένως δυσκολότερο να το πούνε οι Τουρκοκύπριοι. Είναι ακόμα γεγονός πως πολλοί (ατυχώς, οι περισσότεροι) από εκείνους που δηλώνουν αντίθεση στο σημερινό «στάτους κβο», την ίδια ώρα θέλουν, στην πράξη, να το προστατεύσουν! Είπε ο Ακιντζί πως είναι φρικτό το σενάριο της προσάρτησης της κατεχόμενης Κύπρου γιατί «αυτό θα διαλύσει την “Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου’’». Καλά, τούτο το κατασκεύασμα δεν είναι μέρος του στάτους κβο; Κι ύστερα, πάλι, οι έρευνες (μάλλον αξιόπιστες) δείχνουν πως οι περισσότεροι Τουρκοκύπριοι (ανάμεικτοι με πολλαπλάσιους έποικους) θέλουν να συνεχιστούν οι εγγυήσεις και να παραμείνουν τα τουρκικά στρατεύματα, «μέχρι να αισθανθούν ασφαλείς». Καλά, δεν είναι κι οι εγγυήσεις και τα στρατεύματα μέρος του ίδιου στάτους κβο;
Eκλογές, λοιπόν, σε μια κοινότητα δεν μπορεί να ονομαστεί μια διαδικασία όταν έχει βίαια αλλάξει η σύνθεση της κοινότητας. Δημοκρατική δεν μπορεί να ονομαστεί μια διαδικασία που διεξάγεται υπό την κατοχική εποπτεία κι όταν την κάθε μέρα η σουλτανική φτερούγα και ρομφαία καλύπτει, με το «καλό» ή με τις απειλές, τα πάντα στα κατεχόμενα. Άλλωστε, αυτή είναι η κατοχή. Υπάρχουν και κάποιοι αναμφισβήτητοι δείκτες: Για κάθε δύο εναπομένοντες Τουρκοκύπριους αντιστοιχούν ένας Τούρκος στρατιώτης και τουλάχιστον τέσσερις έποικοι.
Αν η Άγκυρα θεωρεί απαράδεκτο κι ανέντιμο τον Ακιντζί για τη δήλωσή του για το φρικτό σενάριο της προσάρτησης, ποια άλλη απόδειξη χρειάζεται να μας πείσει πως η ίδια θεωρεί μια τέτοια εξέλιξη και πιθανή και έντιμη; Κι αν έτσι σκέφτεται, πόσο μπορεί να απέχει από αυτή την «έντιμη» προοπτική η λύση του Κυπριακού στην οποία το σουλτανάτο θα μπορούσε να συναινέσει; Ο Ακιντζί σίγουρα δεν είναι ίδιος με τους άλλους, αλλά αυτό, από μόνο του, δεν αρκεί. Ποια είναι τα δικά του περιθώρια έμπρακτης διαφοροποίησης όταν απεύχεται την κατάργηση της «ΤΔΒΚ»;
Για ποια λύση θέλει και μπορεί, τελικά, να εργαστεί ο Ακιντζί; Ανεξάρτητα όμως από αυτό, τι κάνουμε όσοι έχουμε πολύ περισσότερη ελευθερία απ΄αυτόν;
Σημ.: Ο τίτλος προέρχεται από συνδυασμένο δανεισμό από τηλεοπτική σειρά (ΥΕΝΕΔ, 1980) και γνωστή κινηματογραφική ταινία (1991).
