Ένα ασυνήθιστο μήνυμα με περίμενε χθες ανοίγοντας το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου. Μια φίλη, σεβαστή εκπαιδευτικός, μου είχε στείλει την επιστολή μιας 17χρονης μαθήτριάς της από την Συρία, που φοιτά στο κυπριακό σχολείο στο οποίο είναι διορισμένη. Η φίλη μου έγραφε ότι η 17χρονη Μάγια η οποία είχε χθες τα γενέθλια της, της ζητούσε να την βοηθήσει να δημοσιεύσει την επιστολή της σε κάποιο ΜΜΕ. Ένιωθε, όπως της εξηγούσε, βάρος τους τελευταίους μήνες για την υπόθεση στην οποία αναφερόταν στην επιστολή της και ήθελε να δημοσιοποιήσει το περιεχόμενό της για να μπορέσει να ησυχάσει. Το χρωστούσε, της είπε, στους συγγενείς της που σκοτώθηκαν στον πόλεμο στη Συρία.
 
Διάβασα την επιστολή. Αντιλήφθηκα αμέσως τον πόνο που κουβαλούσε αυτό το κορίτσι, το οποίο βρήκε σωτηρία στην Κύπρο μαζί με την οικογένειά της. Άφησε, όμως, πολλούς άλλους συγγενείς πίσω στον όλεθρο του πολέμου. Κάποιους ζωντανούς, κάποιους νεκρούς και άλλους που αγνοείται η ύπαρξή τους. Πήρα το τηλέφωνο της Μάγιας από την φίλη εκπαιδευτικό. Της μίλησα. Ήθελα να νιώσω από τα χείλη της όσα έγραφε. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν τα γεγονότα έγιναν επακριβώς όπως τα γράφει. Ούτε και υπό ποιες συνθήκες διαδραματίστηκαν. Η σύντομη συνομιλία μας, όμως, ήταν υπεραρκετή για να αισθανθώ πόσο πληγωμένη ήταν. Πόση ανάγκη είχε χθες, την ημέρα των 17ων γενεθλίων της, να εξωτερικεύσει το γεγονός που συνέβη πριν από τέσσερις περίπου μήνες και συνέχιζε να βασανίζει το μυαλό και την ψυχή της.
 
Η στήλη αναδημοσιεύει αυτούσια, δίκην ντοκουμέντου, την επιστολή της Μάγιας (το επίθετό της και το σχολείο στο οποίο φοιτά τα γνωρίζει η στήλη αλλά δεν έχει σημασία η δημοσιοποίησή τους). Την δημοσιεύουμε με τα ορθογραφικά και συντακτικά της λάθη και τα μέτρια ελληνικά τα οποία γνωρίζει το κορίτσι, που προσφυγοποιήθηκε με την βία από την πατρίδα της.
 
«Σήμερα γίνομαι 17. Η ευχή μου; Να τελειώσουν όλοι οι πόλεμοι να φύγει τ μισώς και να κυριαρχείται Η αγάπη! Τελείωσα τη Δευτέρα λυκείου και τώρα ετοιμάζομαι για το τελευταίο μου χρόνο. Σε όλα αυτά τα χρόνια δεν δέχθηκα ποτέ ρατσισμό για το καταγωγή μου. Η ίσως και να δέχτηκα αλλά να μην έδωσα ποτέ σημασία! Έρχομαι στ Δευτέρα λυκείου. Στο σχολείο μου δεν υπάρχουν ξένοι μαθητές οι περισσότεροι είναι Κύπρου ή ελληνοκύπριοι. Στη Δευτέρα λυκείου διδασκόμαστε στη ενότητα ρατσισμό όπως και στις προηγούμενες χρονιές. Σε αυτή τη χρονιά όμως συνέβηκε κάτι πολύ τραγικό για μένα τουλάχιστον. Τη περίοδο που διδασκόμασταν τ ενότητα αυτή γύρισε μια μαθήτρια της διπλανής τάξης αναφέροντας τ όνομα μ γύρισε και είπε: μακάρι να πέσει πόμπα τζαι να πεθάνουν τζαι οι υπόλοιποι συγγενείς της. Δεν ήρθε να μου το πει εμένα, το είπε στ τάξη της και οι συμμαθητές της αντί να της που κάτι, γύρισαν και γέλασαν. Ναι γατί είναι πάρα πολύ αστείο να χάνεις ξαδέλφια θείους θείες γιαγιάδες παππούδες είναι πολύ αστείο κάθε χτύπημα στ τηλέφωνο το πρωί Η το βράδυ να νομίζεις ότι ειναι γι κακο. Είναι πολύ αστείο να βλέπεις τους άλλους να είναι με τη οικογένεια τους και εσυ να μην ξέρεις αν θα προλάβεις να ξαναδεις τους δικούς σου… Στο σχολείο πάντα οι καθηγητές μας λένε αν αντικρίσεις ποτέ κάποιο πρόβλημα έλα να μας το πεις και θα βρούμε λύση μαζί. Πήγα μια βοηθός μου είπε μην δίνεις σημασία. Η διευθύντρια είπε θα το διερευνήσω και ποτέ δεν έγινε τίποτα. Νομίζει πως το ξέχασα και συνεχίζω κανονικά .Φυσικά και όχι. Για μένα αυτά τα λόγια ήταν μια μαχαιριά δεν ένιωσα ποτέ ξανά Ποιο απαίσια στ ζωή μ. Ακόμη το θυμάμαι και θα το θυμάμαι για πάντα! Η μόνη μου ευχή να φύγει ο ρατσισμός και να τελειώσουν οι πόλεμοι!».
 
Ο πόνος τον οποίο κουβαλάει το 17χρονο κορίτσι είναι εμφανής. Η πληγή που άνοιξε με την συγκεκριμένη ανοησία την οποία πέταξε μια μαθήτρια εξόφθαλμα βαθειά. Η απογοήτευση από την αδιαφορία που επέδειξαν οι εκπαιδευτικοί, βάσει πάντοτε την δική της μαρτυρίας, πολύ μεγάλη. Κάποιος μπορεί να θεωρήσει το περιστατικό ως μια στιγμιαία ανοησία μιας ανήλικης. Κάποιος άλλος, όμως, μπορεί να το επιμετρήσει ως απότοκο ρατσιστικής νοοτροπίας στο περιβάλλον το οποίο μεγαλώνει η συγκεκριμένη μαθήτρια. Όποιο και αν ισχύει από τα δυο, η ουσία είναι ότι προκαλεί το ίδιο τεράστιο πλήγμα στην ψυχή ενός ήδη ταλαιπωρημένου παιδιού. Κάνει τους εφιάλτες που τη βασανίζουν σε μια τόσο νεαρή ηλικία, να μεγαλώνουν και να την πνίγουν.
 
Η στήλη επέλεξε να δημοσιοποιήσει το θέμα έτσι όπως βγήκε από την καρδιά της Μάγιας. Επειδή δεν είναι το μοναδικό δείγμα. Επειδή τέτοια παραδείγματα τα βιώνουμε συνεχώς και από ενήλικες. Σε έναν τόπο, που θα έπρεπε να είχε μάθει από πόνο και πληγές που ανοίγει ένας μισητός πόλεμος. Επειδή ο καθένας μας έχει υποχρέωση να κοιτάζει στα μάτια κάθε έκφραση ρατσισμού. Είτε συνειδητή από κάποιον ενήλικα είτε απερίσκεπτα από κάποιον ανήλικο. Διότι μόνον έτσι μπορεί να μπει φραγμός. Διότι μόνο έτσι μπορεί να προστατευθεί η ψυχούλα κάθε βασανισμένου πρόσφυγα.
 
Η ευχή της Μάγιας στο τέλος της επιστολής ευχή όλων μας. Αν και τόσο το τέρας του πολέμου όσο και το τέρας του ρατσισμού εμφανίζονται διαχρονικά πανίσχυρα, επικίνδυνα και αχόρταγα. Μικρή μου Μάγια, να ξέρεις ότι σε αυτό το νησί υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που σκέφτονται αγνά και θα σε βοηθήσουν πραγματικά. Οι άλλοι είναι οι εξαιρέσεις…