Μάριος Φραγκούλης: Ζω τη ζωή που έχω επιλέξει

– Οι επαγγελματικές σας υποχρεώσεις συνδέονται άμεσα με τα ταξίδια και μια μουσική περιπλάνηση σε όλο τον κόσμο. Απ’ όπου ταξιδέψατε, ποια μέρη σας γοήτευσαν περισσότερο και γιατί; Δεν είναι πολύ εύκολο να σας απαντήσω καταρχήν γιατί κάθε χώρα έχει απέραντες ομορφιές και επίσης το ότι με κάθε μέρος που έχω επισκεφθεί, έχω συνδεθεί μαζί του. Με τους ανθρώπους, τη μουσική, την κουλτούρα, τα τραγούδια τους, με ξεχωριστές εμπειρίες, με την ενέργεια του κάθε τόπου. Από τα πρώτα μέρη που ίσως ξεχώρισα και λόγω σπουδών μου εκεί, είναι το Λονδίνο, η Νέα Υόρκη και η Ιταλία. Επίσης αγάπησα την Ιαπωνία για τις παραδόσεις, την ιστορία, την απλότητα που τη διακρίνει αλλά και το μεγαλείο της. Ξεχωρίζω και την Αυστραλία για την ομορφιά, τα απέραντα δάση, τα «μπλε» βουνά της και τις θάλασσές της. Η Ελλάδα είναι εκτός συναγωνισμού. Δεν συγκρίνεται με καμία χώρα για μένα!

 

– Υπάρχουν στιγμές που αυτή η ζωή σας, σαν… νομάς είναι κουραστική; Όχι, το αντίθετο, ζω τη ζωή που έχω επιλέξει με πολλά ταξίδια, σκληρή αλλά ουσιαστική δουλειά που όμως είναι απαραίτητη. Με λίγα λόγια, χρειάζεται να επιβάλεις κάποιους κανόνες στον εαυτό σου και στον τρόπο ζωής σου. Οι απολαβές όμως, δηλαδή η αγάπη του κόσμου που σου δίνεται σε κάθε συναυλία και το χειροκρότημα, είναι πολύ μεγάλες!

 

– Απ’ την άλλη, υπάρχουν προορισμοί-απωθημένα; Ζω ένα πολύ μεγάλο ταξίδι γεμάτο εμπειρίες και στόχο να κερδίζω συνέχεια την αγάπη του κόσμου σε όποια χώρα ταξιδεύω. Πώς λοιπόν να έχω απωθημένα; Ίσως το μόνο απωθημένο είναι πως δεν θα είμαι ο επόμενος Andrea Chenier μετά τον σπουδαίο Mario Del Monaco, ο επόμενος Otello μετά τον θρυλικό Placido Domingo, ο πιο μεγάλος Don José στην Κάρμεν του Bizet μετά τη μοναδική ερμηνεία του José Carreras.

– Την επόμενη βδομάδα ταξιδεύετε στην Κύπρο για τις συναυλίες «Η Μεγάλη Ελλάδα». Τι θα δούμε σ’ αυτές; Η Mεγάλη Ελλάδα για μένα είναι, αν μπορεί να την χαρακτηρίσω κάπως, μια ανθολογία πολλών σπουδαίων δημιουργών και μουσικών συνθέσεων της Ελλάδας και της Κύπρου. Οι μοναδικοί σύνθετες που έδωσαν σε εμάς τις εικόνες τους, την ποίηση τους, τον τρόπο που έβλεπαν ή βλέπουν τη ζωή. Με άξονες τους μεγάλους μας ποιητές όπως τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Ρίτσο, τους στίχους των Μάνου Ελευθερίου, Άρη Δαβαράκη, Νίκου Γκάτσου, Λίνας Νικολακοπούλου. Πάνω σε αυτούς τους μεγάλους ποιητές ακούμπησαν οι μεγάλοι μας συνθέτες: ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Μάνος Λοΐζος, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Δημήτρης Λάγιος, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Βάσος Αργυρίδης, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Σταύρος Κουγιουμτζής, ο Βασίλης Τσιτσάνης! Αυτοί οι τόσο σημαντικοί για όλους μας δημιουργοί που αγγίζουν το θεϊκό και το τέλειο που τελικά μας κάνουν να νιώθουμε σπουδαίοι και περήφανοι σαν λαός, σαν ιδιοτροπία, αυτή είναι για μένα «Η Μεγάλη Ελλάδα».

 

– Ποιο τραγούδι σας συγκινεί και απολαμβάνετε περισσότερο απ’ το track list των συγκεκριμένων συναυλιών; Θα προτιμούσα να μην το ονομάσω track list, αλλά ένα υπέροχο μουσικό ταξίδι. Ξεχωρίζω τον «Κεμάλ» του Μάνου Χατζιδάκι, την «Όμορφη και Παράξενη Πατρίδα» του Δημήτρη Λάγιου, «Τα Λόγια και τα Χρόνια» του Μάνου Ελευθερίου και Γιάννη Μαρκόπουλου, τον «Νότο» του ξεχωριστού Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Είναι ένα πολύ ξεχωριστό πρόγραμμα που παρουσιάζουμε για 1η φορά στην Κύπρο και που όπως λέει ο Νίκος Γκάτσος στη μουσική σύνθεση του Γιώργου Χατζηνάσιου μας χαρίζει «Μια Θέση Στον Ήλιο».

 

– Θυμάστε ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με την Κύπρο; Τι θυμάστε από τότε; Οι πρώτες μου συναυλίες στην Κύπρο με τον Πανικό Σχοινή και τον Μάριο Παπαδόπουλο ήταν οι συναυλίες που πραγματοποιήσαμε με τον Γιώργο Νταλάρα. Λίγο αργότερα ήταν με τη σοπράνο Deborah Myers ενώ ακολούθησαν οι μοναδικές συναυλίες με τη Νέα Όπερα της Μόσχας και την Ορχήστρα Ossipov της Ρωσίας. Στην αγαπημένη μου Κύπρο δοκίμασα, ίσως, τα πάντα. Την όπερα, το τραγούδι, το θέατρο, τις μουσικές παραστάσεις, τις σολιστικές μου ακρότητες, με πιάνο-φωνή, κλασικές συναυλίες πιάνο-φωνή και μεγάλες συμφωνικές παραστάσεις! Στην Κύπρο, με σύστησε ο Γιώργος Νταλάρας ο οποίος πρότεινε στον Μάριο Παπαδόπουλο και στον Πανικό Σχοινή να με «δοκιμάσουν», όπως και έγινε. Έτσι ξεκίνησε μια πολύ μεγάλη συνεργασία που πλέον έχει ξεπεράσει τα επαγγελματικά όρια, είμαστε φίλοι, είμαστε οικογένεια. Τους χρωστάω τόσα πολλά καθώς η Κύπρος είναι πλέον δική μου πατρίδα που με πονάει και την αγαπάω. Μάλιστα, στο νησί βάφτισα δύο πανέμορφα παιδιά, τη Νίκη και τον Μάξιμο που βλέπω μες τα μάτια τους την ελπίδα και τη θέληση να γίνομαι κάθε μέρα και πιο δημιουργικός, πιο τολμηρός. Η Κύπρος είναι ένα νησί που μου έχει διδάξει πως γύρω μας υπάρχει μια θάλασσα γεμάτη αγάπη.