Πόσες μέρες θα κλάψουμε για τον Στυλιανό; Όσο και για την Έλενα Φραντζή. Έπειτα όμως συνέβη το διπλό φονικό στον Στρόβολο κι η προσοχή μας στράφηκε αλλού. Ψάχναμε, αυτόκλητοι Πουαρό, τον δολοφόνο στα μάτια ενός παιδιού που δεν γνωρίζαμε. Κι ύστερα προέκυψε ο serial killer. Όλα τα άλλα, μπροστά σε τούτο ωχριούσαν. Είπαμε, γράψαμε, ποστάραμε, κάναμε like και share κι έπειτα πήγαμε διακοπές και ξεχάσαμε. Το τελευταίο θύμα του κηδεύτηκε μόλις την περασμένη εβδομάδα (μετά από μήνες στα αζήτητα) σε μία άδεια εκκλησία. Πού να θυμόμαστε; Συμβαίνουν τόσα πολλά. Μια μάνα σκότωσε τον γιο της. Αν είναι δυνατόν. Και πριν ξεπεράσουμε το σοκ, μαθαίνουμε πως ένα παιδί αυτοκτόνησε. Δειλά δειλά, αρχικά. Στην εποχή της πολιτικής ορθότητας, οι αυτοκτονίες δεν κάνει να γνωστοποιούνται. Προκαλούν μιμητισμό (και βολεύουν να μοιάζει πως όλα βαίνουν καλώς). Αφύσικο θάνατο τον είπαμε αρχικά. Λες και θα μπορούσε να είναι φυσικός στην ηλικία των 14-15 χρονών. Περισσότερο αφύσικη όμως ήταν η ζωή του παιδιού. Λεπτομέρειες από τη σύντομη ζωή του αποκαλύπτονται εκ των υστέρων και μας σοκάρουν. Εκφράζουμε ξανά τον αποτροπιασμό μας και ζητάμε να απονεμηθούν ευθύνες. Να απονεμηθούν, αλλά όχι μόνο αυτό. Θα πρέπει να αλλάξουν πολλά. Ανάμεσά τους κι η δικιά μας στάση. Δεν είναι αρκετό να εκτονώνουμε πρόσκαιρα τα συναισθήματά μας κι έπειτα να γυρίζουμε σελίδα λες και δεν τρέχει τίποτα. 
Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μας σοκάρουν, μας θυμώνουν και μας θλίβουν, είναι δείγματα μιας κοινωνίας που παρά τη λαμπερή εικόνα της, βυθίζεται στα προβλήματα. Τα οποία προτιμά να μην βλέπει, για αυτό και δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει. Αλλά από καιρού εις καιρό, όλο και πιο συχνά, όσο κι αν προσπαθούμε να κλείσουμε τα μάτια, κάποια τραγική ιστορία έρχεται να μας σοκάρει. Την κάθε μια τη βλέπουμε σαν μια μεμονωμένη περίπτωση. Είναι όμως τόσο πολλές σε ένα μικρό τόπο. 
Επιτακτικά πλέον πρέπει να ζητήσουμε ριζικές αλλαγές σε δομές που έχουν να κάνουν με κοινωνικά θέματα, με ευημερία, με πρόληψη. Κι ας αναρωτηθούμε: Αν ήτανε στην τάξη του δικού μας παιδιού ο Στυλιανός; Αν ήτανε στη γειτονιά μας; Κι αν ήμασταν στη θέση του αστυνομικού που πήρε καταγγελία για βία; Κι αν ήμασταν στη θέση του κοινωνικού λειτουργού; Ας βάλουμε τη θέση μας στη θέση τους κι ας συμπεριφερθούμε ο καθένας στον τομέα του όπως νιώθουμε πως θα έπρεπε τώρα που μας πνίγει ο θυμός. 

[email protected]