Χρόνια τώρα επιθυμούμε την απεξάρτηση των Τουρκοκυπρίων από την Τουρκία και προσπαθούμε να τους δείξουμε με κάθε τρόπο ότι δεν κινδυνεύουν από μας και δεν χρειάζονται την προστασία ενός κατοχικού στρατού. Το δείξαμε με πολιτικά μέτρα, το εκφράσαμε με αποδοχή όρων στις διαπραγματεύσεις και το χορέψαμε σε δικοινοτικές συναντήσεις σε επίπεδο πολιτών αλλά ακόμη και πολιτικών κομμάτων και κυβερνήσεων.
 
Η γενναία ανάρτηση του Ακκιντζί που οδήγησε σε απειλές κατά της ζωής του (ίσως τώρα που ένιωσε πώς είναι να σε απειλούν, δείξει και  την από καιρό οφειλόμενη στήριξη στον Σενέρ Λεβέντ και άλλους αγωνιστές της ελευθερίας;) ανέδειξε το ρόλο που εξυπηρετούν διαχρονικά οι Τουρκοκύπριοι στο μυαλό και τους σχεδιασμούς της Τουρκίας. Ότι δηλαδή αποτελούν μια αιχμάλωτη πληθυσμιακή ομάδα η οποία χρησιμοποιείται για εξυπηρέτηση επεκτατικών επιδιώξεων και η επιβίωση τους συνταυτίζεται με τα συμφέροντα της Κυπριακής Δημοκρατίας και έναν κοινό αντικατοχικό αγώνα.
 
Κάποιοι βέβαια μπορεί να χαρακτηρίσουν την κίνηση Ακκιντζί και αψυχολόγητη μιας και στα τεσσεράμισι χρόνια που του χάρισε ο Σουλτάνος στο προσκήνιο, πέρα από καφέδες και χαμόγελα δεν έδειξε καμία αντίσταση στις τουρκικές επιθυμίες στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για λύση, ούτε είπε ποτέ όχι στους πανηγυρισμούς της εισβολής «κατά τη διάρκεια της οποία έρεε αίμα και όχι νερό». Αντιθέτως, κάθε χρόνο τον βλέπουμε να κορδώνει από περηφάνια στην παρέλαση όρθιος πάνω στο άρμα.
 
Ας είναι. Ίσως τώρα στο τέλος της «θητείας» του αποφάσισε έστω και φραστικά να δείξει ότι έπαιζε και αυτός ένα παιχνίδι στα χέρια των Τούρκων από φόβο, από ανάγκη, από την υπερβολική αισιοδοξία του ότι αν πάει με τα νερά τους θα αλλάξει τα πράγματα. Ίσως πάλι να αναθάρρησε μετά την εκλογή Νιαζί Κιζίλγιουρεκ και να σκέφτεται κι αυτός μια νέα πολιτική καριέρα μέσα από το νόμιμο αυτή τη φορά κράτος, την Κυπριακή Δημοκρατία. Αν κρίνουμε από τους διθυράμβους για τον «ανυπότακτο» πατριώτη που του επεφύλαξε μερίδα Ελληνοκυπρίων, θα λέγαμε πως έχει και καλές πιθανότητες εκλογής.
 
Εμάς βεβαίως ποσώς μας ενδιαφέρει η πολιτική καριέρα του Ακκιντζί και οι θεατρινισμοί της Άγκυρας για την ανάρτησή του. Αυτό που μας καίει είναι ότι για μία ακόμη φορά βλέπουμε το μακρύ χέρι της Τουρκίας να καθορίζει τις εξελίξεις -και την επιβίωση μας- στην Κύπρο. Μία ενδεχόμενη συμφωνία στο Κυπριακό που θα αφήνει περιθώρια λόγου και παρέμβασης στην Τουρκία δεν θα ελευθερώσει τους Τουρκοκύπριους αλλά θα υποτάξει και τον ελληνικό πληθυσμό κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο που εκείνοι ήδη αισθάνονται στο πετσί τους.
 
Αντί να γίνει δηλαδή το επιθυμητό που είναι η απελευθέρωση των Τουρκοκυπρίων από το τουρκικό κράτος και η ένταξή τους στο ευρωπαϊκό Κυπριακό κράτος, θα γίνει ακριβώς το αντίστροφο: θα διευρύνουμε τις συνθήκες ψευδοκράτους σε ολόκληρη την Κύπρο. Τουλάχιστον αυτή βλέπουμε να είναι η κατάληξη μιας λύσης αντίστοιχης του σχεδίου Ανάν και όσων έχουν συζητηθεί και άτυπα συμφωνηθεί έκτοτε.
 
Ο άκρατος εθνικισμός, ο φονικός παροξυσμός και η απροκάλυπτη προπαγάνδα της Τουρκίας όπως την παρακολουθεί όλος ο κόσμος τις τελευταίες ημέρες στη βόρεια Συρία ήρθε με τον πλέον τραγικό τρόπο να επιβεβαιώσει αυτό που ήδη γνωρίζουμε (αλλά κάποιοι δουλεύουν συστηματικά για να το ξεχνάμε, τάζοντας ακόμη και τον αγωγό μέσω Τουρκίας αν μας δώσουν λύση του Κυπριακού, δηλαδή αν μας επιστρέψουν τρία χωριά και δυο τερατσιές). Ότι ο αντικατοχικός αγώνας είναι μονόδρομος. Ούτε από βίτσιο ούτε από αλυτρωτισμό, ούτε καν από πατριωτισμό, αλλά από καθαρή ανάγκη επιβίωσης.