Pacific Rim

Πληθώρα από παντοδύναμα τέρατα, τα Κaiju, αναδύονται από τους ωκεανούς και ξεκινάει ένας απίστευτος πόλεμος που κοστίζει εκατομμύρια ζωές και καταναλώνει τους ανθρώπινους πόρους για τα επόμενα χρόνια. Για να καταπολεμηθούν τα Κaiju, κατασκευάζονται τεράστια ρομπότ, τα Jaegers, τα οποία κατευθύνονται από δύο πιλότους που οι εγκέφαλοι τους είναι σε άμεση επικοινωνία με το κατασκεύασμα. Ακόμα, όμως, και τα Jaegers φαντάζουν ανίκανα να αντισταθούν στα τέρατα. Στα πρόθυρα της ολικής ήττας, η μοναδική ελπίδα που απομένει βρίσκεται σε δύο πρόσωπα, στα οποία κανείς δεν είχε εμπιστοσύνη: έναν αποτυχημένο πρώην πιλότο και μια εκπαιδευόμενη που δεν έχει δοκιμαστεί σε δράση. Πέντε χρόνια μετά το “Hellboy II” ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο περνάει ξανά πίσω από την κάμερα για ένα επικών διαστάσεων blockbuster που συνδυάζει το disaster porn των “Transformers” με τα γιαπωνέζικα monster movies των 60s (γνωστά ως kaiju). Συνδυασμός που θα περίμενε κανείς να βγάλει μια φανταστική περιπέτεια τύπου “Power Rangers” για 9χρονα – και η αλήθεια είναι πως με τον Μάικλ Μπέι ή τον Ρόλαντ Έμεριχ πίσω από την κάμερα, ίσως και να ήταν ακριβώς έτσι. Όμως ο “πολύς” Ντελ Τόρο δεν νοιάζεται μόνο για την καταστροφή ψηφιακών backgrounds (που έχει μπόλικη) αλλά εμπλουτίζει το έπος του με πνεύμα, εξυπνάδα και ενδιαφέροντες (ως ένα βαθμό) χαρακτήρες. Σίγουρα θυμίζει κάτι που βγήκε από την πρωινή τηλεοπτική ζώνη του Σαββατοκύριακου (ή τις παλιές ταινίες με τον “Godzilla” που βλέπαμε μικροί στο κυριακάτικο σινεάκ), όμως φτιάχτηκε με τρόπο που δεν σε κάνει να αναπολείς τα παιδικά σου χρόνια αλλά να ξαναζείς την ίδια μαγεία. Θορυβώδες, θεαματικό, συναρπαστικό, νοσταλγικό, πότε αστείο και πότε dark, το “Pacific Rim” προσφέρει ότι ακριβώς μπορεί να ζητήσει κάποιος από ένα εφετζίδικο καλοκαιρινό blockbuster και κάτι που συνήθως απουσιάζει από το εν λόγω είδος: Ψυχή. Μ.Ν.