Ήρθε, επιτέλους, και το σωστό ερώτημα που περιμέναμε από καιρό να τεθεί ανοικτά και χωρίς περιστροφές και δεν ξέραμε ποιος θα το έθετε πρώτος. Ήρθε από τον Άντρο Κυπριανού, που ως γνωστόν τους τελευταίους μήνες θέτει τα πιο καυτά ερωτήματα. «Είναι ένα ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσουμε όλοι μας με ειλικρίνεια», είπε. Και ιδού: Μπορεί η Κύπρος να αποκλείσει την Τουρκία από την αξιοποίηση του φυσικού πλούτου που υπάρχει στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου; Και ως διορατικός πολιτικός έδωσε και την απάντηση για να μην δυσκολευτούμε να το σκεφτούμε μόνοι μας: «Είναι αφέλεια να νομίζουμε ότι η Τουρκία είναι μια χώρα, την οποία κάποιος εύκολα μπορεί να αποκλείσει από τις οποιεσδήποτε συζητήσεις για συνεργασίες για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου». Κι αυτό, όπως εξήγησε, είναι ένα ισχυρό μήνυμα που θα έπρεπε να στείλουν σ’ όλους μας οι τελευταίες εξελίξεις στη Συρία και στην Αποκλειστική Οικονομική μας Ζώνη. Όμως, αυτή η συλλογιστική θα έπρεπε να καταλήγει και κάπου για να έχει ολοκληρωμένο νόημα. Ποια είναι η πρόταση, δηλαδή, που πρέπει να ακολουθεί αυτή τη διαπίστωση; Ποια είναι η πρόταση της κυπριακής αριστεράς (και από τη δεξιά, παρομοίως περιμένουμε απάντηση, αλλά τώρα είναι ο κ. Κυπριανού που το θέτει) για να αντιμετωπιστεί η ιμπεριαλιστική Τουρκία, που δεν είναι μια χώρα την οποία μπορείς να αποκλείσεις εύκολα από την αξιοποίηση του φυσικού πλούτου;
Μόνο ένα συμπέρασμα μπορεί κανείς να διακρίνει στα λόγια του κ. Κυπριανού. Ότι αυτό που προτείνει είναι να ικανοποιήσουμε την Τουρκία. Πώς θα γίνει αυτό; Να διαπραγματευτούμε τον ρόλο που μπορεί να έχει. Δηλαδή, να κάνουμε αυτό για το οποίο όλοι οι ηγέτες μας εδώ και χρόνια κραυγαλέα διαμηνύουν ότι θα είναι η καταστροφή μας αν το κάνουμε. Πρώτο, διότι χάνουμε το φυσικό αέριο ως όπλο πίεσης για τη λύση. Δεύτερο, διότι δίνουμε νομιμότητα στις έκνομες τουρκικές αξιώσεις. Τρίτο, αποδεχόμαστε τις γκρίζες ζώνες που προσπαθεί παράνομα να επιβάλει η Άγκυρα στην κυπριακή ΑΟΖ. Τέταρτο, ακυρώνουμε μόνοι μας τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, που αναγνωρίζονται από όλο τον κόσμο εκτός από την Τουρκία. Πέμπτο, εγκαταλείπουμε μόνοι μας το δίκαιο που έχουμε και που δεν παραγράφεται εκτός κι αν ο φορέας του το εγκαταλείψει.
Αλλά, αν δεχθούμε ότι όλα αυτά τα παραμερίζουμε προκειμένου να φτάσουμε σε λύση του Κυπριακού, πρέπει να μας απασχολήσουν με ειλικρίνεια άλλα ερωτήματα: Μπορούμε να φτάσουμε σε λύση κάτω από τις σημερινές συνθήκες και με μια Τουρκία που απροκάλυπτα πλέον διατυπώνει τους σχεδιασμούς της για απόλυτο έλεγχο όλης της Κύπρου, στο έδαφος, στη θάλασσα και στον αέρα; Σε ποια λύση έχουμε πιθανότητες να φτάσουμε; Μήπως, αυτήν που θα δίνει δικαίωμα (αυτό τον ρόλο αξιώνει) στον φασίστα της Άγκυρας να κάνει και στους Ελληνοκύπριους πολιτικούς ό,τι κάνει στον Ακιντζί; Η εύκολη απάντηση σε αυτά είναι η γνωστή: Δεν πρέπει να είμαστε καχύποπτοι και κινδυνολόγοι, πρέπει να πάμε σε συνομιλίες με ανοικτό μυαλό, και αν η Τουρκία δεν είναι διατεθειμένη να προχωρήσει θα φανεί στο τραπέζι των συνομιλιών. Σωστό κι αυτό. Αλλά, το τι φάνηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν έχει καμιά αξία; Το τι φάνηκε με τις μεγάλες προσδοκίες Χριστόφια – Ταλάτ και Αναστασιάδη – Ακιντζί δεν πρέπει να το λαμβάνουμε υπόψη; Το τι φαίνεται αυτή τη στιγμή με όσα κάνει η Τουρκία στα υπόλοιπα προβλήματά της, με τους Κούρδους, με τη Συρία, με το Αιγαίο, με τη Θράκη, με την εσωτερική αντιπολίτευση, με τον Ακιντζί, δεν μετρά στους σχεδιασμούς μας;
Αν αποφάσισαν οι ηγέτες μας, διότι υπάρχουν κι άλλοι μαζί με τον κ. Κυπριανού, ότι είναι αφέλεια να νομίζουμε ότι η Τουρκία είναι μια χώρα την οποία μπορεί κάποιος εύκολα να αποκλείσει, οφείλουν να μας εξηγήσουν τι σκέφτονται να κάνουν. Για να ξέρουμε τι ακολουθεί. Διότι, να θυμίσουμε, η Τουρκία δεν έχει δικό της φυσικό αέριο κι αν αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να την αποκλείσουν σημαίνει ότι θα της χαρίσουν το δικό μας. Θα ήταν κι αυτό αποδεκτό. Αν έπαιρνε το αέριο και να ξεκουμπιστεί από την Κύπρο… Αλλά, μάλλον κι αυτό είναι αφέλεια να νομίζουμε ότι μπορεί να γίνει…
