Εάν δεν υπήρχε ο Χάρης, θα έπρεπε να τον επινοήσουμε. Το 2013 οι συνθήκες ήταν τέτοιες που η χώρα χρειαζόταν επειγόντως έναν υπουργό Οικονομικών σαν κι αυτόν. Κάποιον που θα έκανε τη «βρόμικη» δουλειά της εφαρμογής του μνημονίου, ει δυνατόν χωρίς να σπάσει μύτη.  Το «μοντέλο Χάρης» ήταν απλό ως σύλληψη, αλλά όχι αυτονόητο. Αρκεί να σκεφτούμε τις παλινδρομήσεις της ελληνικής οικονομίας για να κατανοήσουμε πόσο πολύτιμο ήταν τα προσόν της πειθαρχίας, παράσημο στο πέτο του Κύπριου υπουργού. Ο καλός στρατιώτης Χάρης, μετά το σοκ του κουρέματος, βρέθηκε με ένα σκληρό πρόγραμμα στα χέρια του το οποίο κλήθηκε να εφαρμόσει. Το έπραξε υποδειγματικά, εξ ου και το περιβόητο αφήγημα του success story χάρισε μια δεύτερη θητεία στον Νίκο Αναστασιάδη. Εν όψει όλων αυτών των διθυραμβικών, αβίαστα προκύπτει λοιπόν το εύλογο ερώτημα: Γιατί τότε λατρεύουμε να τον μισούμε;
Σίγουρα ευθύνεται το ύφος της αυθεντίας, η ξύλινη γλώσσα και η εξοργιστική του αλαζονεία. Ο υπουργός συνηθίζει να δυσφορεί όταν επικαλούμαστε τα περί ευημερίας των αριθμών, όμως δεν πρέπει να ξεχνά πως οι δείκτες της οικονομίας δοκιμάζονται στην αρένα της κοινωνικής πραγματικότητας. Ουδείς αντικειμενικός κριτής μπορεί να προσπεράσει το γεγονός ότι η Κύπρος, για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά, βρίσκεται σε τροχιά ανάπτυξης κι ότι ο προϋπολογισμός του 2020 είναι πλεονασματικός. Κατά τον ίδιο τρόπο όμως και ένας σοβαρός πολιτικός δεν πρέπει να βαυκαλίζεται ότι η σταθερότητα των δεικτών ανάπτυξης είναι πανάκια. Το ποσοστό φτωχοποίησης και οι αιματηρές μειώσεις μισθών του ιδιωτικού τομέα δεν είναι αντιπολιτευτικές κορώνες αλλά αντιστοιχούν στη ζωή που βιώνουμε μετά το κούρεμα, μέσα σ’ ένα εξαιρετικά ευάλωτο τραπεζικό περιβάλλον. 
Ο Χάρης Γεωργιάδης επέλεξε να κάνει έναν απολογισμό με αιχμή του δόρατος την ανάκαμψη της οικονομίας διανθίζοντάς τον μάλιστα με γραφικά παραλειπόμενα ώστε να γίνει η ομιλία του πιο πικάντικη. Τόσο το περιστατικό με τον αρχηγό κόμματος που είπε το αμίμητο «φίλε μου, 15 δισεκατομμύρια κανούν σε;» όσο και οι παραινέσεις από βουλευτή για να συναντήσει των Αρτέμη Σώρρα επιβεβαίωσαν αυτό που γνωρίζει και ο τελευταίος πολίτης: στην κυπριακή πολιτική σκηνή κυκλοφορούν κάθε λογής νούμερα. Το ερώτημα είναι, πώς ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι; Σίγουρα πάντως, όχι με τις στατιστικές. Η σοβαρότητα και το όποιο ειδικό βάρος διαθέτει ο κάθε πολιτικός κρίνονται από άλλα ποιοτικά μεγέθη. Αξίωμα που απαντά και στο ερώτημα γιατί ο απελθών, μετά από ένα τέτοιο σερί επιτυχιών, συνεχίζει να είναι κατάλληλος μεν για τη δουλειά, πλην όμως με αμφισβητούμενο πρόσημο. 
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι οι υπουργοί δεν κρίνονται μόνο από το χαρτοφυλάκιό τους. Ο Χάρης Γεωργιάδης, για παράδειγμα, είναι τοποθετημένος στο κάδρο μιας διακυβέρνησης. Όταν εκείνος λοιπόν κομπάζει για την άνοδο των δεικτών, οι υπόλοιποι σκεφτόμαστε κι άλλα πράγματα παράλληλα. Όπως, π.χ., το διεθνές ρεζίλεμα με το εμπόριο διαβατηρίων. Γι’ αυτό απαιτείται μεγαλύτερη σεμνότητα στους απολογισμούς. Επειδή το συγκεκριμένο βιογραφικό δεν γράφει γενικώς και αορίστως «παιδί-θαύμα της οικονομίας», αλλά κορυφαίος υπουργός του Αναστασιάδη. 
Είναι ενδιαφέρον ότι όποτε αναφερόμαστε σε αυτή τη διακυβέρνηση, το διά ταύτα αφορά στο ηθικό και το νόμιμο. Μη οικονομικά μεγέθη δηλαδή, τα οποία όμως αποτελούν αλάθητους δείκτες για το επίπεδο του πολιτικού μας πολιτισμού.

[email protected]