Περιμένοντας στη σειρά για το ράπιτ τεστ της αποδέσμευσης από τον περιορισμό λόγω κορωνοϊού, ο χώρος του Λευκόθεου άγγιξε τις χορδές της μνήμης και ανακάλεσε εικόνες που ήταν καταχωνιασμένες στις κούτες του παρελθόντος.
Πέραν των σημαντικών αθλητικών γεγονότων, το Λευκόθεο και αργότερα η γειτονική αίθουσα Ελευθερία-Τάσσος Παπαδόπουλος, φιλοξένησαν αμέτρητες πολιτικές εκδηλώσεις και κομματικές συνάξεις, όλων των αποχρώσεων: Από το κόκκινο της Αριστεράς και το μπλε του Κέντρου, μέχρι το πράσινο της Οικολογίας και το γαλάζιο της Δεξιάς. Αμέτρητα και τα συνθήματα που δόνησαν τις δύο αίθουσες και αρκετές άλλες, όλα αυτά τα χρόνια: Από το ιστορικό «ενωμένοι, ενωμένοι, ενωμένοι», που ακούστηκε από το στόμα του Γλαύκου Κληρίδη και επαναλήφθηκε εσχάτως από τους πολιτικούς του επιγόνους στην αγωνιώδη προσπάθεια για κομματική συσπείρωση, μέχρι την ιαχή «και τώρα και πάντα» στη θριαμβευτική ανακήρυξη του πρώτου αριστερού Προέδρου, ο οποίος στο μέσο της θητείας επέστρεψε συντετριμμένος στην ίδια αίθουσα αναζητώντας κομματικό αποκούμπι.
Είδαν πολλά και άκουσαν ακόμη περισσότερα οι δύο αίθουσες, ιδιαίτερα την ώρα που ο εκάστοτε νικητής εξασφάλιζε τα προνόμια της εξουσίας πανηγυρίζοντας στα σύννεφα των προσδοκιών της λαϊκής ετυμηγορίας. Σίγουρα θα θυμούνται πολιτικούς αντιπάλους να μοιράζουν όρκους πίστεως πάνω στα λάφυρα της εξουσίας, είδαν αδελφοποιτούς να παίρνουν διαφορετικούς δρόμους και να μην ανταλλάζουν ούτε ένα βλέμμα, αντίκρισαν φίλους και εχθρούς να ανεμίζουν σημαίες, πότε της μιας παράταξης και πότε της άλλης, κάποιοι από ανιδιοτέλεια και οι συνήθεις ύποπτοι για ένα οφίκιο και ένα βόλεμα.
«Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος» ήταν το κυρίαρχο σύνθημα την εποχή που η Κύπρος μετρούσε τις πληγές της από την καταστροφή. Στα χρόνια που πέρασαν όμως η real politic έφερε την αμφιβολία και τα «ουδέποτε» έγιναν «γιατί όχι», υποκύπτοντας στο νόμο της λογικής που υπαγορεύει λιγότερο συναίσθημα και περισσότερο πραγματισμό. Οι αρχές και οι αξίες μπαίνουν στη ζυγαριά της κερδοζημιάς, ενώ τα διαπλεκόμενα, που μας έλεγε ο Λυσσαρίδης σε ανύποπτο χρόνο κι ας τον χλευάζαμε, συνθλίβουν τα πάντα στο μπλέντερ του κέρδους: «Τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια» φωνάζαμε με σιγουριά αλλά πλέον εκλιπαρούμε για λίγο Βαρώσι. «Ένας είναι ο εχθρός ο Ιμπεριαλισμός» επιμένει να μας θυμίζει το πάντα επίκαιρο σύνθημα, που αποδεικνύεται εξαιρετικά άβολο για όσους νόμιζαν ότι ο Ιμπεριαλισμός δεν βγαίνει σε κόκκινο χρώμα.
Σαν κερασάκι στην τούρτα η τρέντι κονκάρδα της Ουκρανίας φοριέται στο πέτο ακόμη και από εκείνους που πλούτισαν από τα ρούβλια, σημάδι μιας εποχής που ορίζει πόσο λεπτή είναι η γραμμή ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι. Αίφνης οι εταίροι μας, που μας κούρεψαν εν μια νυκτί για να μας απαλλάξουν από το βρώμικο χρήμα των ολιγαρχών, ανακάλυψαν δέκα χρόνια μετά πόσο κακό κάνουν στη δημοκρατία μετά που τους πρόσφεραν γην και ύδωρ από το Σίτι του Λονδίνου μέχρι και την Αβενιού Λουίζ των Βρυξελλών.
Εξήντα επτά χρόνια μετά την πρωταπριλιά που θα μας απελευθέρωνε από τον Βρετανικό ζυγό, συζητούμε μεταξύ μας για τη βάση της λύσης που θα μας απαλλάξει από τον τουρκικό ζυγό. Και ο αφέντης Ερντογάν, σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος, εμφανίζεται στη διεθνή πολιτική σκηνή με το προσωπείο του φιλόξενου οικοδεσπότη, υποδεχόμενος Ρώσους και Ουκρανούς στην Πόλη για να συμβάλει στην επίτευξη της ειρήνης.
«Παρακαλώ ο επόμενος» φωνάζει δυνατά η κοπέλα από το συνεργείο του ράπιτ τεστ και διακόπτει την αλυσίδα των σκέψεων. Το Λευκόθεο είναι γεμάτο από ανθρώπους που περιμένουν υπομονετικά στη σειρά με την ταυτότητα στο χέρι. Θυμίζει εποχές που ο κόσμος μαζευόταν για να διαδηλώσει, για να φωνάξει, για να ψηφίσει. Ήταν τότε που οι περισσότεροι είχαμε την ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι: Σε ένα όραμα, σε μια σημαία, σε έναν ηγέτη. Τότε που η ελευθερία ήταν κάτι παραπάνω από ένα sms με αρνητική ένδειξη.
Ελεύθερα, 3.4.2022.
