Ήταν 7 Απριλίου 2017 όταν 30 βρικολακιάζοντες βουλευτές του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ συγκροτώντας μέσα στον ναό της δημοκρατίας ενιαίο «πατριωτικό μέτωπο» ψήφισαν εν μέσω κομματικού παραληρήματος τον περίφημο νόμο «Ακιντζί» με σκοπό τη «σωτηρία» της Κύπρου. Η εν λόγω κατάπτυστη απόφαση των τριάκοντα μαχόμενων «γενναίων» της Βουλής δεν πρόσβαλε απλά την εθνική ταυτότητα του Κυπριακού Ελληνισμού, αλλά επενέργησε και ως ξέπλυμα εθνικής συνείδησης βιάζοντας ασύστολα την τρισχιλιετή Ελληνική ιστορία της μεγαλονήσου, με απαύγασμα την 15η Ιανουαρίου 1950 κατά την οποία ο λαός με το συντριπτικό 97% εξέφρασε ελευθέρως τη βούληση του για Ένωση με την Ελλάδα. Η ψήφιση του επονομαζόμενου «νόμου Ακιντζί» (προϊόν της απειλής του κατοχικού ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί για αποχώρηση του από τις τότε διεξαγόμενες συνομιλίες για το Κυπριακό) σφράγισε ανεξίτηλα τη σύμπλευση των ηγεσιών ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ σε ύψιστης σημασίας ζητήματα που στοχεύουν στην σταδιακή «κυπριοποίηση» της ελληνικής συνείδησης των Ελλήνων της Κύπρου στη βάση των προδιαγραφών της βρετανοτουρκικής συμπαιγνίας.
Από την ηγεσία του ΑΚΕΛ δεν περιμέναμε κάτι άλλο καθώς είναι γνωστή η εμετική του προσέγγιση σε κάθε τι το Ελληνικό. Από την ηγεσία του ΔΗΣΥ όμως είχαμε κρυφές προσδοκίες ότι θα αντιστεκόταν σε μια τόσο φαιδρή πρόταση που προήλθε κατευθείαν από το «προεδρικό» μέγαρο του ψευδοκράτους με τις ευλογίες των υπόκοφων βρυχηδμών του βρετανικού λέοντα. Δυστυχώς, οι προσδοκίες μας έγιναν σκόνη και θρύψαλα υπό το βάρος του ασίγαστου πάθους της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας να «εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της αγωνιζόμενης Κύπρου».
Το αποτέλεσμα αυτής της ενιαίας πολιτικής συμπεριφοράς του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ και του κατευφημισμό εθνικόφρονος ΔΗΣΥ, είναι τραγικό για την ημικατεχόμενη πατρίδα και βασανιστικό για τους Έλληνες της Κύπρου. Ο λαός διχάσθηκε βαθύτατα σε μιά περίοδο που η εθνική ενότητα και η λαϊκή ομοψυχία έπρεπε να ήταν πρώτιστη έγνοια της πολιτικής και κομματικής ηγεσίας. Η Ελληνική ιστορία της Κύπρου βιάστηκε προσβάλλοντας με τον πιο απεχθή τρόπο τη μνήμη των ηρωομαρτύρων της Κυπριακής Ελευθερίας. Από στελέχη και μέλη του ΔΗΣΥ αναμέναμε καταιγισμό διαμαρτυριών ενάντια στην ασύγγνωστη στάση της ηγεσίας του κόμματος. Μάταια όμως, καθώς όλα τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η πίστη στον κομματικό πατριωτισμό, ο οποίος αποτελεί πλέον το καταφύγιο των σφογγοκωλάριων της εξουσίας που δεν διστάζουν να πουλήσουν πατρίδα για να φτιάξουν περιουσία.
Είναι πλέον γεγονός πως η ασέλγεια επί της ιστορικής πραγματικότητας έχει γραφτεί με κατάμαυρα γράμματα στους δέλτους της τρισχιλιετούς διαδρομής της μεγαλονήσου. Αποτελεί δε, κόλαφο για τα δύο κόμματα τα οποία για χάριν των μικροπολιτικών και ιδιοτελών τους συμφερόντων θέλουν να αγνοούν πως η Ιστορία είναι το βασικότερο θεμέλιο της υπόστασης ενός κράτους, ενός έθνους και ενός λαού που αγωνίζεται για ελευθερία και δικαίωση. Γιατί, λαός που δεν γνωρίζει το παρελθόν του και που δεν σέβεται την καταγωγή του, δεν μπορεί να οικοδομήσει αξιοπρεπώς το μέλλον του.
72 χρόνια από τη τη χρυσοστεφανωμένη μέρα της 15ης Ιανουαρίου 1950 και 67 από την επική 1η Απριλίου 1955, το μυαλό μας στριφογυρίζει βασανιστικά στην 7η Απριλίου 2017, σε εκείνη της αλήστου μνήμης συνεδρία της Κυπριακής Βουλής, όπου η υπετρισχιλιετής ελληνική μας λεβεντιά παζαρεύθηκε στις υπόγειες διαδρομές της κομματικής ρεμούλας και της εθνομηδενιστικής μεθόδευσης των εμπόρων των εθνών. Σήμερα που ο αδούλωτος Κυπριακός Ελληνισμός αγωνίζεται για φυσική κι εθνική επιβίωση υπό τις ασύμμετρες απειλές του νεο-οθωμανικού Ερντογανισμού αλλά και υπό το βάρος μιας ανιστόρητης πολιτικής ηγεσίας, στέλλουμε ισχυρό το μήνυμα πως αυτός ο τόπος ο ποτισμένος με το αίμα των ηρώων μας και τον ιδρώτα των προγόνων μας, πολλούς αφέντες άλλαξε μα δεν άλλαξε καρδιά. Σε μια εποχή που συντελούνται τεκτονικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις στη γειτονιά μας και στον πλανήτη γενικότερα, προβάλλει αδήριτη η ανάγκη να συστρατευθούν οι τίμιες – πατριωτικές δυνάμεις του λαού συγκροτώντας ισχυρό μέτωπο για να απαλλάξουν τον τόπο από ανάξιες κομματικές, πολιτικές και δη πολιτειακές ηγεσίες. Είναι ηλίου φαεινότερον πως η καταστροφή της Κύπρου οφείλεται κατά κύριον λόγο στη δουλοφροσύνη, στο ατομικό συμφέρον και στην έλλειψη εθνικής συνείδησης. Σήμερα που οι ντόπιοι φεουδάρχες με τη γενναιόδωρη συνδρομή των μεγιστάνων της Δύσης και των ολιγαρχών της Ανατολής πλουτίζουν ακόμη περισσότερο φτωχοποιώντας πολίτες και καταστρέφοντας πατρίδες, έχουμε υπέρτατο χρέος να ξεσηκωθούμε για να φέρουμε την κοινωνική αναγέννηση και να παύσουμε ως χώρα, ως κοινωνία και ως λαός, να βρισκόμαστε από άποψη ηθικού, πολιτικού και εθνικού αναστήματος στο ύψος των Λιλιπούτειων. Το οφείλουμε στους ηρωομάρτυρες μας αλλά και στη νέα γενιά των Ελλήνων της αιμάσσουσας Κύπρου.
*Δημοσιογράφος, πρόεδρος Ινστιτούτου Ελληνικού Πολιτισμού, www.iep.org.cy
