Τη συνιστώ πανηγυρικά! Παρόλο που είχα κάποιες τύψεις, μέσα σε εμπόλεμο κλίμα, να στέλνω το μυαλό μου οπουδήποτε αλλού εκτός από το «μέτωπο», εντούτοις το πείραμα πέτυχε. Άκουγα τις ειδήσεις κάθε πρωί από το πρόγραμμα Today του Radio 4 του BBC (αναμεταδίδεται και στην Κύπρο), διάβαζα 1-2 άρθρα επιλεγμένα την ημέρα (όχι ειδησεογραφία), τέλειωσα 2 βιβλία (για το ένα, το Peace Talks του Tim Finch, θα γράψω λίαν συντόμως), άκουγα μουσική, περπατούσα, και σκεφτόμουν). Με το που πάτησα το πόδι μου στην Αθήνα, έγινα πάλι… τούρμπο!
Η μαρτυρία ενός ιερέα από τη Μαριούπολη, χθες στο BBC, ότι χωρίς ρεύμα, φυσικό αέριο και νερό, λόγω του αδιάκοπου βομβαρδισμού της πόλης από τις ρωσικές δυνάμεις, οι κάτοικοι έχουν βγει στους δρόμους και αναγκάζονται να λεηλατούν καταστήματα τροφίμων, όσα απόμειναν, και φαρμακεία!
Αυτός είναι ο αδιαμφισβήτητος ορισμός της διάπραξης εγκλημάτων πολέμου, και όλοι ξέρουμε ποιος είναι αυτός που το διαπράττει! Έχει ονοματεπώνυμο, πρόσωπο εύκολα και αποκρουστικά αναγνωρίσιμο και βιογραφικό απολύτως συμβατό με το έγκλημα που διαπράττει.
Ο Στράτος Φαναράς, είναι διευθυντής της εταιρείας δημοσκοπήσεων και μελετών Metron Analysis, και ειδήμων στην πολιτική επικοινωνία. Με τον εύγλωττο τίτλο «Μακριά από μένα», γράφει τα εξής, τα οποία προσυπογράφω και με τα δυο μου χέρια:
«Δεν γίνεται να θεωρούνται ”φίλοι μου” πουθενά, ούτε στα κοινωνικά δίκτυα ούτε πουθενά, άνθρωποι οι οποίοι πανηγυρίζουν για την προέλαση και τους βομβαρδισμούς του Πούτιν. Ούτε για αστείο. Ούτε κατά διάνοια. Στα τραγικά διλήμματα της εποχής μας δεν εκπροσωπούν την άλλη ”άποψη”. Εκπροσωπούν την άλλη όψη.»
Την περασμένη Κυριακή συνταξίδευα με καλό φίλο από τη Λάρνακα στην Αθήνα –εκείνος θα συνέχιζε για Ζυρίχη. Δείχνοντας την κυπριακή του ταυτότητα στον έλεγχο στη Λάρνακα, χαμογέλασε με νόημα και μού ‘πε: «Κάθε φορά που πάω στη Ζυρίχη και δείχνω αυτήν την ταυτότητα, οι Ελβετοί μου λένε ότι είμαι ο μόνος μη Ρώσος που ξέρουν που έχει αυτήν την ταυτότητα. Την Κυπριακή!»
«Μας την έκατσαν πάλι», ήταν μια από τις κουβέντες που άκουσα πολλές φορές από Κύπριους φίλους, κυρίως επιχειρηματίες, καθώς συζητούσαμε για τον πόλεμο στην Ουκρανία. «Ποιοι, και γιατί μας την έκατσαν;», ρωτούσα στην αρχή. Μετά, ήξερα τι εννοούσαν. Εννοούσαν τους φυσικούς συμμάχους μας, όπως τους λέω και τους αισθάνομαι εγώ, αλλά για διαφορετικούς λόγους απ’ ό,τι οι φίλοι. Που, για να το πω σκέτα-νέτα, θεωρούν ότι δεν έπρεπε να επιβληθούν τόσο σκληρά οικονομικά μέτρα κατά του Πούτιν, «διότι εμείς, η μικρή Κύπρος, θα πονέσει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι η Αμερική, η Γερμανία, η Αγγλία, η Βρετανία». Και επίσης, το πιο συνηθισμένο απ’ όλα, ότι για τον πόλεμο φταίει το ΝΑΤΟ, που «τι δουλειά έχει στην Ουκρανία;».
Ήρθα στην Κύπρο για να βρω την υγειά μου! Ο γιατρός μου συνέστησε «ηρεμία»!
Έτσι, στο σημείο αυτό άλλαζα συζήτηση και ρωτούσα «σε ποιο απάχικο σουβλατζίδικο να πάω να φάω απόψε στη Λεμεσό;».
Εικονογράφηση: Μια χειροποίητη επιγραφή έξω από τη ρωσική πρεσβεία στη Λευκωσία. Όπως σημειώνει ένας καλός φίλος στο facebook, είχε προηγηθεί «απολύτως αυθόρμητη» διαδήλωση υπέρ της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Μου είναι δύσκολο να φανταστώ ότι μπορεί, ειδικά στην Κύπρο, να διαδηλώνει κανείς υπέρ μιας εισβολής οποιασδήποτε χώρας, εναντίον οποιασδήποτε άλλης χώρας. Επίσης, η πιθανή εισήγηση από πιο νουνεχείς φίλους «μην ασχολείσαι με αυτούς, είναι λίγοι», δεν με αναπαύει καθόλου.
Καμιά φορά, ξέρετε, αυτές οι γραφικές μειοψηφίες γίνονται τόσο επικίνδυνες, που στο τέλος μπορεί να καταντήσουν ως και… πλειοψηφικό ρεύμα!
Πριν από αρκετά χρόνια, σε αυτήν ακριβώς τη στήλη, είχα γράψει ένα κομμάτι σχετικά με τα ηθικά όρια όσον αφορά τις συνεργασίες μας σε διάφορα επίπεδα με συγκεκριμένες χώρες, με μη δημοκρατικά, αυταρχικά καθεστώτα. Στο μικρό χωριό του δικού μου σύμπαντος, η απάντηση ήταν και παραμένει εύκολη, και απολύτως σαφής: Όχι! Με άνθρωπο με βρώμικα χέρια δεν κάνω ποτέ χειραψία! Όσο επίπονο κι αν αποβεί αυτό το όχι για τα… οικονομικά μου συμφέροντα. Οι συμμαχίες με τον διάολο, τον όποιο διάολο, δεν έχουν ποτέ καλή κατάληξη.
Καλώς βρεθήκαμε και πάλι!
