*Του Δώρου Θεοδώρου – π. Υπουργού Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης

Διάβασα σήμερα ένα εξαιρετικό άρθρο του φίλου Ανδρέα Δημητρίου για το Κυπριακό. Ένα άρθρο που θέτει τον δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. Με αφορμή τη δημοσίευση των πρακτικών του Κραν Μοντανά στον Φιλελεύθερο από τον Μιχάλη Ιγνατίου προβαίνει πρώτα απ’ όλα σε διαχρονικές διαπιστώσεις για τις τουρκικές επιδιώξεις στην Κύπρο.

1. Ότι οι στόχοι της Τουρκίας και οι ενέργειες τόσο της ίδιας όσο και των Τ/κ από το 1956 παραμένουν αναλλοίωτες και στοχεύουν στην επανακατάκτηση της Κύπρου.

2. Στην προσπάθειά της αυτή συνεργός και βοηθός εξ αρχής η Βρετανία για τα δικά της συμφέροντα.

3. Ενδιάμεσος και ταυτόχρονα στρατηγικός στόχος της η κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και ο έλεγχος της Κύπρου διά των Τ/κ μέσω της Δ.Δ.Ο.

Όλα τα σχέδια και προτάσεις που μας εδόθησαν σ’ αυτό το στόχο απέβλεπαν, σταθερά και αμετακίνητα. Αποκορύφωμα το σχέδιο Ανάν που ο λαός μας απέρριψε με το 76%. Κανονικά μετά την απόρριψη θάπρεπε να ακολουθηθεί διαφορετική πορεία, πλην όμως τόσο με την πίεση του εξωτερικού παράγοντα όσο και τη συναίνεση μέρους του εσωτερικού παράγοντα (ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ) οι συνομιλίες συνεχίστηκαν πάνω στην ίδια ατελέσφορη βάση.

Χάσαμε άλλα 17 χρόνια που όχι μόνο δεν οδήγησαν σε πρόοδο αλλά μας έφεραν σε τραγική θέση, να χρεωνόμαστε από τον Γ.Γ. του ΟΗΕ εξ ημισίας με τους Τ/κ την ευθύνη για το αδιέξοδο, την ίδια στιγμή που η Τουρκία δεχόταν επαίνους για τις προσπάθειες και την καλή της θέληση.

Η δημοσίευση των πρακτικών κατέδειξε ολοκάθαρα την ευθύνη της Τουρκίας και της Βρετανίας για το ναυάγιο. Παρ’ όλα αυτά κάποιοι εξακολουθούν, να επιρρίπτουν τις ευθύνες στη δική μας πλευρά (ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ). Θυμίζω την κοινή εμφάνιση Αβέρωφ και Άντρου από την τηλεόραση του ΡΙΚ, όπου πιασμένοι χέρι-χέρι, βγήκαν για να μας πουν: «Να τους δώσουμε επιτέλους την πολιτική ισότητα για να προχωρήσουμε».

Να θυμίσω ακόμα ότι αυτή την ισότητα την είχαμε δώσει ήδη αλλά οι Τούρκοι ζητούσαν κυριαρχική ισότητα. Δηλαδή κυρίαρχο κράτος. Ούτως εχόντων των πραγμάτων έχουμε υποχρέωση εν όψει και Προεδρικών του 2023 να ξεκαθαρίσουμε και τι θέλουμε και με ποιους προχωρούμε.

Πρώτο: Θέλουμε να διατηρηθεί το κράτος που δημιουργήθηκε με τις συνθήκες Ζυρίχης – Λονδίνου, αναγνωρίστηκε από τον ΟΗΕ και αργότερα έγινε ισότιμο μέλος της Ε.Ε.

Δεύτερο: Λαμβανομένου υπόψη του μεγέθους μας και της Ιστορίας  μας να αποφασίσουμε σε ποιου τη σφαίρα επιρροής θα ενταχθεί το κράτος μας.

Των Δυτικών ή της Τουρκίας; Για τους Ανατολικούς ρεαλιστικά δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Η θέση μας είμαι βέβαιος ότι είναι η Δύση. Γιατί; Γιατί μ’ αυτή την επιλογή δεν κινδυνεύει η εθνική μας υπόθεση. Γιατί μ’ αυτή την επιλογή θα συσφίγξουμε ακόμα περισσότερο τις σχέσεις μας τόσο με τις γειτονικές μας χώρες όσο και με την Ελλάδα και την Ε.Ε. Γιατί θα έχουμε και ασφάλεια και ελευθερία. Γιατί σ’ αυτή τη φάση και οι ΗΠΑ θα σταθούν στο πλευρό μας και δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψουν στην Τουρκία να περάσει την Κύπρο στη σφαίρα επιρροής της. Να την κάμει προτεκτοράτο της.

Αντίθετα αν με την ψήφο μας δεχτούμε να γίνουμε τουρκικό προτεκτοράτο μέσον της Δ.Δ.Ο., ούτε να το σκέφτομαι θέλω.

Τρίτο: Ποιοι είναι οι εξωτερικοί μας φίλοι; Εδώ δεν υπάρχουν δυστυχώς ούτε φιλίες ούτε αρχές. Υπάρχουν συμφέροντα. Και οι χώρες που έχουν συμφέροντα ταυτισμένα ή εναρμονισμένα με τα δικά μας είναι δυνάμει φίλοι και με αυτούς πρέπει να αναπτύξουμε τις σχέσεις και τις συμμαχίες μας. Αυτές οι χώρες θ’ αποτελέσουν τον πολιτικό, διπλωματικό και οικονομικό περίγυρο ασφαλείας του κράτους μας. Και πρέπει να εμβαθύνουμε αυτές τις σχέσεις και στον στρατιωτικό τομέα. Αν θέλουμε να αποφευχθεί οποιαδήποτε στρατιωτική κίνηση της Τουρκίας.

Χρειάζεται επομένως βαθιά μελέτη και γνώση των εμπλεκομένων συμφερόντων για να κάνουμε τις σωστές κινήσεις τη σωστή στιγμή.

Τέταρτο: Και βεβαίως χρειάζεται και ικανή αμυντική θωράκιση και αποτρεπτική ισχύς μαζί με την Ελλάδα.

Προσοχή όμως: Όλ’ αυτά δεν λύνουν το πρόβλημα και δεν αποτρέπουν απευκταίες εξελίξεις αν εμείς ως κράτος ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ δεν πάρουμε τις σωστές αποφάσεις στις εκλογές του 2023.

Η πείρα έχει δείξει ότι μέχρι τώρα, αποφάσιζαν οι κομματικές ηγεσίες κι ακολουθούσαν οι οπαδοί. Τώρα όμως δεν είναι και δεν πρέπει να είναι κομματικές οι προεδρικές εκλογές του 2023. Είναι εκλογές για επιλογή ΠΟΡΕΙΑΣ του τόπου μας όχι για πέντε χρόνια αλλά ίσως για πάντα. Τώρα είναι κάτι περισσότερο από δημοψήφισμα. Δεν κρύβω ότι οι κομματικές ηγεσίες μάς έχουν απογοητεύσει. Επικρατεί σ’ αυτές το κυνήγι της εξουσίας, η αυτοδικαίωση, η μεταξύ τους συναλλαγή, ο διαμοιρασμός των οφελών κ.λπ. κ.λπ. Όλοι προτάσσουν το κοινό καλό. Νομίζω όμως ότι αυτό που τους ενδιαφέρει περισσότερο είναι είτε το κομματικό συμφέρον είτε τα ιδιωτικά συμφέροντα.

Πιο καθαρά. Αυτοί του κομματικού συμφέροντος μετρούν αν από μια λύση του Κυπριακού δεν θα έχει το κόμμα προβλήματα παρανομίας ή/και ανεμπόδιστης λειτουργίας. Αν θα μπορεί και να διεκδικεί την εξουσία και να την ασκεί αν την κερδίσει. 

Όσον αφορά αυτούς των ιδιωτικών (ταξικών συμφερόντων) αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η αποκόμιση τεράστιων κερδών μέσα από μια λύση που θα τους επιτρέψει την απρόσκοπτη εκμετάλλευση μιας τεράστιας αγοράς όπως είναι η τουρκική.

Το θέμα είναι ότι, παρά τη δημοσιοποίηση των πρακτικών του Κραν Μοντανά, οι θέσεις των κομμάτων παραμένουν αμετακίνητες. Οι μεν τάσσονται ενάντια στη λύση της Δ.Δ.Ο. όπως προδιαγράφεται από τη μέχρι τούδε πορεία των συνομιλιών και, αυτό είναι το χειρότερο, σε μεταφορά του φυσικού αερίου μέσω Τουρκίας. Πράγμα που σημαίνει ένταξη στη σφαίρα επιρροής της Τουρκίας. Προφανώς η επιδίωξη της καθολικής ενότητας γίνεται όνειρο θερινής νυχτός. 

Άρα προχωρούμε σ’ έναν εσωτερικό αγώνα δημοκρατικής επιλογής της πορείας μας και του μέλλοντος των επόμενων γενεών.

Ένα δημοψήφισμα.

Οι κομματικοί υποψήφιοι δεδομένων των θέσεων των δυο μεγάλων κομμάτων, θα είναι υπέρ της διζωνικής ομοσπονδίας.

Από τον λεγόμενο ενδιάμεσο δεν έχει ακόμα ξεχωρίσει κάποιο κομματικό στέλεχος (Ο Νικόλας Παπαδόπουλος δοκιμάστηκε στις εκλογές του ’18) και συνεπώς ο μόνος εναπομένων δρόμος είναι να υπάρξει ο σωστός ανεξάρτητος υποψήφιος ο οποίος να εμπνεύσει το λαό, να έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία, να μην είναι μπλεγμένος με σκάνδαλα και διαφθορά και να είναι αποφασισμένος να πορευτεί με το λαό.

Αυτή είναι η κατάστασή μας.

Ειλικρινά μετά το δημοψήφισμα του 2004 δεν μπορούσα να φανταστώ πως τελικά θα φτάναμε στο τραγικό σημείο οι υποψήφιοι των μεγάλων κομμάτων να είναι αντίθετοι με τη βούληση του κυρίαρχου λαού όπως αυτή εκφράστηκε στο δημοψήφισμα.

Καιρός λοιπόν ο λαός να ξαναπάρει τα ηνία.